Vanochtend om 5 uur op om de zonsopgang te gaan bekijken.
Op de rug van de dromedaris naar boven. Ze liggen rustig op ons te wachten achter de poort van de camping.
Ons was verteld dat het koud zou worden, maar met 27 graden zo ’s morgens vroeg gaat dat niet op.
Ik mag als eerste opstijgen, dan heb ik dat maar vast gehad. Met het klamme zweet in mijn handen kijk ik toe hoe de rest van de groep opstijgt. Niet iedereen gaat mee of ziet er toch nog van af op het laatste moment. Nou ja dat kan ik mij voorstellen, maar dit wilde ik toch echt meemaken. Gelukkig kan Peter die voor mij zit, zo nu en dan geruststellende woorden toeroepen. Nou neem dan maar Annemiek, die zit nergens mee..! De kameel of dromedaris wordt ook wel het schip van de woestijn genoemd. Nou dat klop wel. Heuvel op gaan goed, maar heuvel af hoor ik vanuit de voorste gelederen al gilletjes. Het laatste stuk naar de top van het zandduin mogen we lopen. Het is nog donker, dus de smalle rand waar wij dan op staan zie je nauwelijks.
Helaas is het iets bewolkt waardoor de zonsopgang niet zo spectaculair is. Maar de veranderende kleuren, de vormen van de duinen en de diepe kuilen zijn indrukwekkend. Van donkerrood, naar roze naar de gewone zandkleur.
Ik ga niet op de rug van de dromedaris terug maar loop met een aantal andere mensen mee. Dat levert dan weer mooie plaatjes op en nu het licht is (en ik mij niet meer hoef je concentreren op de kuren van de dromedaris) kun je de omgeving nog beter zien.
Daarna is er ontbijt op de camping, met de inmiddels bekende pannekoekjes met honing en andere lekkernijen.
Om 10.00 uur staan er dan Toyota landrovers klaar voor een tocht door de zandduinen en woestijn. Met verschillende tussenstops, bij een kleine oase met eigen irrigatie systeem uit oude tijden. Er is dus wel wat water in de Sahara. We zien een kolenmijn, enorm diepe kloven waar ook mensen in af moeten zakken. Een stop bij een bedoeinentent waar wij de beroemde muntthee krijgen (inmiddels ben ik en velen met mij helemaal gewend aan de suiker die erin zit, blijkbaar is dat toch nuttig in dit land met deze warmte). Tenslotte een goede, bekende lunch.
Een mooie tocht met prachtige vergezichten, ook weer geleerd dat de woestijn niet alleen maar zand is, maar ook veel stenen.
In onze auto een chauffeur en ook de gids. Een gemakkelijke baan, hij heeft ons niet veel verteld, maar sprak zijn talen wel prima. Volgens zijn zeggen was hij afkomstig van een nomadenstam. Had geen onderwijs en kon niet schrijven en een beetje lezen. Helaas betrapte ik hem onderweg op het versturen van appjes op zijn telefoon. Ach ja telefoon en internet is er overal! Maakt het iets minder romantisch maar niet minder mooi. Met zijn bruine huidskleur en gele tulband doet ie het in elk geval goed op de foto.

Vanaf onze caravan hebben wij prachtig zicht op de zandduinen die telkens van kleur veranderen, ook in de avonduren voor de zon ondergaat. Een ervaring om niet snel te vergeten.
De vele karavanen met toeristen op dromedarissen maakt het plaatje wel compleet.

’S avonds weer thee met koekjes op de camping. Bijna iedere camping eigenaar nodigt ons wel op de thee. Dan volgt er een warme nacht, het kwik daalt niet onder de 30 graden.

Geschreven door Peter.en.Eelke.op.stap