Zondag 12 mei.
Wat lekker, die relaxte rustdag van gisteren. Maar nu popelen we om weer verder te trekken. Het voelt wel als het begin van de terugreis.
We hebben afgelopen nacht niet zo goed geslapen. Het waaide nl. zo hard op onze camperplaats, dat de camper regelmatig stond te schudden. Maar gelukkig is alles heel gebleven.
De camper is zo weer ingeruimd en nog voor 10 uur vertrekken we naar Caldaz de Monchique, wat hoger op de berg. Een heel rustig dorpje met veel kunstenaars. Daarna door naar het eigenlijke Monchique. We zijn er snel uitgekeken en rijden dan ook snel door naar Foia, de hoogste berg van de Algarve, bijna 1000 m. hoog. Met een fenomenaal uitzicht met 2x de Atlantische Oceaan, in het zuiden en het westen. Bovenop maken we een wandeling naar het hoogste punt. Helaas heeft het mooie weer ook zijn keerzijde, het is nogal heiig waardoor het uitzicht niet optimaal is.
We kijken ook nog naar het beeld van wielrenner Remco Evenepoel, de Belgische wielrenner die nu al ondanks zijn jonge leeftijd, 3x de ronde van de Algarve heeft gewonnen.
Dan rijden we door de prachtige binnenlanden naar de kust, naar Vila Nova de Milfontes. Een gezellig kustplaatsje waar Marlene in 2018 al eens was met vriendin Aukje. We eten in hetzelfde visrestaurant waar ze 6 jaar geleden met Aukje ook heeft gegeten. Het is heerlijk.
We hebben het ook over de planning voor de rest van onze reis en zijn bang dat we tijd tekort komen om alles te zien wat we willen zien. We besluiten om er maar eens een nachtje over te slapen en om morgen knopen door te hakken.

Maandag 13 mei.
We hebben alle twee de afgelopen nacht behalve geslapen, ook over de invulling van de laatste weken nagedacht. Tijdens en na het ontbijt maken we de verdere plannen.
Vandaag willen we hier fietsen, van hieruit langs de kust naar het noorden. We fietsen ruim 60 km afwisselend door duingebieden en langs klifkusten. We zien de restanten van de oude forten bij Forte de Nossa, waar ook een heel gezellig surf tentje is waar we pauzeren. Iets noordelijker ligt Porto Covo, met een mooi platform dat uitkijkt over de zee. Alleen de stukken gravel vielen tegen. M.n. Marlene had soms moeite de fiets overeind te houden. Maar gelukkig komen we alle twee weer heelhuids thuis.

Dinsdag 14 mei.
We gaan vandaag naar Farol do Cabo Espichel, het zuidwestelijke puntje van het Parque Natural da Arràbida. De route er naartoe is prachtig. Na inkopen gedaan te hebben in Sines rijden we langs de kust naar het noorden. De laatste 20 km over een smalle landtong met links en rechts, hoe raar ook vinden wij, een heel aantal rijstvelden.
We steken met een ferry de uitmonding van de rivier de Sado over. Het estuarium vormt ook weer een belangrijk natuurgebied, waar o.a. een van de laatste kolonies brakwater dolfijnen leven. We zien ze helaas niet, dat zou ook wel heel bijzonder zijn.
Daarna rijden we het Parque Natural da Arràbida in. En inderdaad heel mooi. We willen hier morgen gaan fietsen maar daar krijg ik spontaan steeds minder zin in als ik de wind voel. Die hebben we dan morgen op de terugweg pal tegen.
We parkeren de camper op een parkeerplaats vlak bij een oud klooster en op loopafstand van de vuurtoren. Helaas is het klooster, en dan m.n. de kerk gesloten. We zien op foto's dat het een prachtig geschilderd interieur is, in 1540 geschilderd door Lourenço da Cunha, toen een heel vooraanstaand soort interieur architect voor kerken en kathedralen in Portugal. Deze kerk is de enige door hem geschilderde kerk die niet verwoest is door de aardbeving van Lissabon in 1755. We hadden hem graag van binnen willen zien.
We maken wel een prachtige wandeling langs de kliffen, om het klooster heen en naar de vuurtoren.

Geschreven door Janenmarlene