De maandag na de Tongariro crossing nemen we het ervan, we willen uitrusten.. hebben we wel verdiend.......en nodig. We maken geen plannen voor die dag. Straks zal blijken dat dat iets anders uitpakt, we kunnen ten slotte niet niks doen.
Eerst zwaaien we rond half 11 Niek, Rinske, Maud en Fiene uit. Alhoewel, wat heet uitzwaaien. We weten nu al dat we ze woensdag weer gaan treffen.
De achterblijvers Sandra, Frans en wij tweetjes ruimen het huis wat op, we lunchen en maken een korte wandeling bij de Kaiata watervallen bij Papamoa. Dat om de stramme spiertjes wat los te lopen. Toch weer heel mooi, en dat vlak bij huis.
Daarvóór hebben we een fles witte wijn en wat koele pilsjes in een koelbox gestopt, want na de wandeling rijden we meteen door naar Tauranga voor een echte pensionado bezigheid. We gaan kijken naar een groot cruise schip dat om 6 uur de haven uit zal varen. We nestelen ons op een bankje en zitten daar heerlijk te kletsen en mensen te kijken. Wat een rust!!!!!!!
Op dinsdag-woensdag-donderdag gaan we 3 dagen naar de Coromandel, het schiereiland aan de noordoost punt van het Noordereiland. We waren daar in 2008 ook al en vonden het toen zo mooi dat we er nog wel een keer heen willen. Bovendien zijn Dot en Peter, goede vrienden van Sandra en Frans die wij ook al meer dan 30 jaar kennen, erheen verhuisd. We zullen bij hen verblijven.
Het worden 3 heel fijne dagen, we zien veel. Prachtig landschap, voor NZ-begrippen gezellige stadjes, tijdens een wandeling overblijfselen uit de goldrush tijd, hot water beach waar je een kuil graaft op het strand die volloopt met warm water uit de ondergrond, cathedral cove ....een enorme doorgang in de rots op het strand waar je bij eb doorheen kunt lopen, ..........
Heel bijzonder was de tocht over de Driving Creek Railway. De eerste en lang enige pottenbakker van NZ had hier vroeger zijn werkplaats. Voor de klei voor zijn pottenbakactiviteiten moest hij steeds dieper de achterliggende bergen in, zover dat hij er een smal spoor voor aanlegde. Hij betaalde trouw rente aan de bank voor zijn lening, maar toen de bank het geld ook terug wilde had hij een probleem. Daarom heeft hij het toen opengesteld voor publiek. M.b.v. vrijwilligers (want geld had hij er niet voor) is er een bezienswaardigheid ontstaan. Het ziet heel primitief uit, gaat steil tegen de berg op. Vaak te steil voor bochten. Dan moet het treintje even doorrijden op een recht stuk, de machinist stapt uit, verzet met de hand een wissel, stapt aan de andere kant van de trein weer in en rijdt vervolgens verder de helling op. Boven bij het eindpunt is een uitzichtspunt, de Eyefull tower. Humor is er ook. Zo'n treinreisje maken en dat zien door de ogen van een klein kind is prachtig. Frans en Sandra hebben dit aan Rinske en Niek aangeboden als verlaat huwelijkscadeau. Prachtig.

Donderdag avond zijn we pas laat weer terug in Papamoa. Komend weekend staat in het teken van Frans zijn 67e verjaardag, volgende week onze laatste volle week hier.

Geschreven door Janenmarlene