Vanuit Papamoa rijden we in oostelijke richting naar de East Cape, het meest oostelijke deel van NZ. Dit is lang een Maori gebied geweest, dat met geweld is afgenomen nadat zij er op gruwelijke manier een einde hadden gemaakt aan het leven van een blanke missionaris.
Nu is de vrede er min of meer hersteld, al is er zo nu en dan nog wel wat gedoe.
Er wonen nog veel Maori's, wat duidelijk te zien is. Veel dorpen hebben nog een gemeenschapshuis in Maori stijl, vaak staan Maori gedenktekens langs de kant van de weg. De mensen zelf herken je ook meteen.......stevig gebouwd en vaak tatoeages, zelfs in het gezicht.
We bekijken Opotiki, duidelijk een plaatsje in aftakeling. In de hoofdstraat is nog veel vergane glorie zichtbaar.
De weg verder naar het uiterste puntje van de East Cape is landschappelijk heel mooi. De ene baai nog mooier dan de andere. En het zijn er héél veel. Nodigt echt uit voor een fijne lunch aan zo'n baai.
Het enige wat tegenvalt is ons logeeradres is het East Cape Holiday Resort. De aangeboden cabin die we hadden gereserveerd weigeren we. We hebben toen maar een motel kamer genomen. Die is veel beter.

Woensdagmorgen staan we al vroeg op, we willen de zon op zien komen bij de vuurtoren die aan de oostkant op het uiterste puntje van NZ staat. Voor NZ begint hier niet alleen het eerste begin van iedere nieuwe dag, maar ook van het nieuwe jaar. Er is één plek waar men de zon een paar minuten eerder zou kunnen zien, maar dat is op een 1800 m. hoge berg iets minder ver naar het oosten. Maar omdat die hoger is ziet men vanaf de top de zon eerder. Het is echter voor de Maori's een heilige berg en daarom niet toegankelijk voor toeristen. De zonsopgang hier is geweldig. En beweging genoeg vooraf, zo'n 850 trappen omhoog en vooraf een dik half uur rijden over een weg die angstig vlak langs de zee gaat.
Om 8 uur zijn we weer terug op onze kamer in het motel. We douchen en ontbijten op ons gemak en vertrekken dan, op weg naar onze volgende halteplaats. Ook nu landschappelijk weer prachtig. Exotische baaien, mooie binnenlanden.
In Tikitiki bekijken we een heel bijzondere kerk, St. Mary church. Ik schreef al eerder dat Maori's en katholieken niet goed samengingen, nou hier was dat wel anders. Een katholiek kerkje, gebouwd met heel veel Maori invloeden. Prachtig, in het gastenboek schreven we "perfect example of how different cultures/religions do integrate".
Niet lang daarna houden we even pauze bij weer zo'n mooie baai.
Men zegt wel eens dat James Cook zijn ontdekking van NZ hier begon. Hij voer als eerste met zijn schip de Endeavour een baai bij Gisborn binnen, waar hij op zijn zachtst gezegd zeer onvriendelijk werd ontvangen en niet mocht bevoorraden. Hij noemde die baai dan ook de Bay of Poverty (baai van de armoede) een naam die tot op de dag van vandaag nog bestaat. Hij probeerde toen hetzelfde een baai noordelijker, en daar lukte het bevoorraden wel. Tolaga Bay, door deze aktie is het tot op de dag van vandaag nog steeds een welvarende enclave in het verder toch erg arme en geïsoleerde Eastcape gebied. Men heeft hier zelfs begin vorige eeuw een betonnen pier aangelegd waaraan kustvaarders konden aanmeren. We bekijken de pier (nu niet meer in gebruik, er lopen alleen een paar toeristen) en zitten lekker aan het strand te lunchen.
Dan door naar Gisborn. Daar proberen ze nu alsnog de eer binnen te halen James Cook als eerste ontvangen te hebben. Er staan standbeelden van hemzelf én van Nick, zijn scheepsjongen die indertijd als eerste de baai zag.
Daarna rijden we door naar Wairoa, een heel klein stadje met maar 4000 inwoners. Er is eigenlijk ook niets te doen. Alleen een prachtige baai met hoge golven. Maar die nodigt niet uit om te zwemmen, veel te gevaarlijk. Verder een paar winkels, een plek om te eten moeten we met een zaklamp zoeken. We liggen er dan ook heel vroeg in vanavond.

Donderdag is het bijzonder wakker worden. Het is onze trouwdag, vandaag zijn we 46 jaar getrouwd. Aan het ontbijt is dat niet te merken, maar onze gastvrouw weet dan ook van niets.
Daarna rijden we naar Napier. Onderweg doen we een paar bezienswaardigheden aan. De hoogste spoorbrug van NZ (die er zo iel uitziet dat we ons afvragen of die wel een trein kan dragen) en een waterval waar we een mooie wandeling naartoe maken.
Tijde de rit verbazen we ons alweer over de kaalslag in het landschap hier, gisteren ook al. Blijkbaar is hout hier big business. En niet zomaar wat stukjes, hele hellingen, nee zelfs hele dalen worden medogeloos kaalgeslagen. Geen boom, zelfs geen struik blijft er staan. Wat overblijft is een naargeestig landschap. Dat valt ons wat tegen van de NZ-ers.
Rond een uur of twee zijn we in Napier. De stad is in 1931 verwoest door een verschrikkelijke, allerverwoestende aardbeving. In een onbeschrijfelijk snel tempo heeft men de hele stad in een paar jaar tijd weer herbouwd. In de stijl van die tijd, art deco. En dat is zo gebleven, men heeft er veel effort en geld in gestopt om dat zo te houden.
We zien dat al tijdens een eerste vluchtige verkenning aan het begin van de middag.
Dan gaan we bij Huub Maas en zijn dochter Els op bezoek. Huub is een oude bekende uit Geldrop, die in 1982 met zijn gezin naar NZ is geëmigreerd. Huub was architect en is als stadsarchitect in Napier terecht gekomen. Hij heeft dan ook veel bijgedragen aan het behoud van het art deco uiterlijk van de stad en kan er boeiend over vertellen.
Als Els hoort dat het vandaag onze trouwdag is, regelt ze snel een tafeltje bij the Mission, een restaurant bij een wijngaard, zeker trouwdag waardig. Ze kent de bedrijfsleider goed, ondanks het late reserveringstijdstip is een tafeltje op een mooie plek zo geregeld. Ik maak me wel wat zorgen over mijn kleding. Ik heb naast mijn afritsbroek alleen een korte broek bij me. "No worries" zegt ze, dat komt wel goed.
Om 6 uur melden we ons bij ons overnachtsadres. Een air b&b adres, perfecte kamer, heel aardige gastvrouw. Als ze hoort waar we gaan eten reageert ze heel instemmend. Als ze hoort en ziet hoe ik me kleed geeft ze als verbaasde reactie "you're kidding". Dus helemaal gerustgesteld ga ik er niet heen, in mijn korte broek en polo. Dat wordt versterkt als we tegelijkertijd aankomen met een elegant jong stel, zij in het lang en hij summer chique. Maar we worden verwelkomt door Peter, de bedrijfsleider die ................. gelukkig zelf ook in korte broek loopt. Ik val helemaal niet uit de toon, er lopen merr korte broeken rond. En dat is dan weer het leuke van NZ, het is allemaal zo lekker relaxed.
Het eten is heerlijk, het personeel weet dat het onze trouwdag is, de kok geeft zelfs aan het toetje een speciale finishing touch. We hebben op onze trouwdag wel eens minder gegeten.
Vrijdag bekijken we de art deco van Napier goed, we maken een stadswandeling langs de hoogtepunten. Indrukwekkend! En daarnaast ook heel sfeervol, het lijkt wel of alles nog steeds de 30-er jaren sfeer uitstraalt. Daarnaast wordt er ook vaak stilgestaan bij de aardbeving. Er is bijv. een gebouw dat de grondvorm van een Engels oorlogsschip heeft gekregen. Dat schip lag tijdens de beving voor de kust en de bemanning heeft heel veel redingswerkzaamheden verricht.
's Middags gaan we (alweer) zwemmen bij een heerlijke waterval. We hebben broodjes bij ons dus we lunchen bij de waterval.
Daarna hebben we een tegenvaller. We willen nl. bij eb over het smalle strand onder de kliffen door naar Cape Kidnappers lopen. Daar nestelt een heel kolonie Jan van Genten, een van de grootste meeuwen soorten. Maar door gevaar van afbrokkelende rotsen is het strand afgesloten.
Om ons verdriet te verdringen zijn we toen maar bij een wijnboer wijn gaan proeven. Hier in de omgeving van Napier is een heerlijk klimaat, dus zeker ook voor druiven.

Geschreven door Janenmarlene