Onze laatste volle vakantieweek is aangebroken, volgende week gaan we weer naar huis.
Het mooie westelijke deel van het Noordereiland is nog onbekend voor ons, dat willen we deze week samen met Frans en Sandra goed gaan bekijken.
De eerste dag vandaag staat vooral in het teken van km's maken om er te komen. We rijden door een prachtig landschap, helaas is het weer erg heiig.
We passeren o.m. de spiral highway. Hier laat men de spoorlijn van Auckland naar Wellington, via een soort kurkentrekker, langs en rond een berg, binnen een paar km, vanuit het dal naar het plateau 350 m. hoger klimmen. We zien er helaas geen trein voorbij komen. Wel een soort maquette die laat zien hoe het werkt.
Verder is er naast een mooi landschap weinig te zien. Weinig verkeer, zo nu en dan een klein plaatsje, heel verspreid liggende boerderijen. Alles ligt hier zowiezo ver uit elkaar.
Aan het einde van onze middag komen we bij het huis aan dat we voor 2 nachten gehuurd hebben. Het ligt op het terrein van één van die boerderijen, een oude schapenboerderij die nu door een alleenstaande vrouw van 65 jaar gerund wordt. Ze houdt er alle mogelijke dieren, schapen, eenden, kippen, een koe, 2 varkens, 2 paarden, ....... Ze wil ons wel rondleiden. Aangezien haar bedrijf 44 ha groot is wordt dat toch een fikse tippel. Maar landschappelijk heel mooi. Hier houden we het wel twee dagen vol!
Op dinsdagmorgen wordt iedereen uitgerust wakker. Na een heerlijke nacht met een enkele loeiende koe (niet storend), hinnekend paard (niet storend), mekkerend schaap of geit (niet storend), twee kraaiende hanen (wel storend) op de achtergrond gaan we " de forgotten world" verkennen. "De forgotten world" is een deel van NZ dat wat achtergebleven is. De bewoners voelen zich achtergesteld en gedragen zich ook zo. Maar dan op een heel leuke, wat recalcitrante manier. Ze hebben er 30 jaar geleden de onafhankelijke Republic of Whangamomona uitgeroepen met als hoofdstad Whangamomona. Ze hebben een heuse president gekozen. De eerste had als bijnaam Sir Cumference, wat zoiets betekent als meneer de zwaarlijvige. Hij was de plaatselijk barkeeper. Later werd hij opgevolgd door een schaap en daarna door een geit. Ze vieren ieder oneven jaar hun onafhankelijkheidsdag met feesten en spelen zoals koeienvla werpen, in een bad vol met palingen zwemmen, hardlopen voor schapen en dat soort dingen. Er loopt maar één fatsoenlijke weg doorheen die dan ook "de forgotten highway" heet.
En die nemen we, de SH43 (state highway 43). Gemiddeld rijden er per dag zo'n 200 auto's overheen. Onderweg komen we allerlei forgotten highway gerelateerde zaken tegen. Op sommige stukken zijn ze zelfs vergeten te asfalteren.
We bekijken Whangamomona zelf ook. Oude winkels, oude gevels, oud hotel....Geweldige humor. Bij een winkel zeggen ze dat al hun produkten zijn geïmporteerd uit NZ. In het plaatselijke restaurant, waar we overigens ook heerlijk eten, kun je voor 2 dollar een officiële stempel van de Republic in je paspoort krijgen. We kregen er geen toen we in NZ kwamen, dus nu maar in Whangamomona.
We bekijken onderweg ook de Mount Damper falls, de op één na hoogste waterval van het Noordereiland. Een prachtige waterval, normaal gesproken NU geen druppel water, vanwege de droogte, maar ondanks dat was hij toch indrukwekkend.
We hebben afgelopen nacht weer allemaal goed geslapen, al heeft er zichwel een heel bijzonder natuurverschijnsel afgespeeld. Het heeft nl. voor het eerst sind héél lange tijd weer eens geregend. Iedereen blij en ook voor het verdere programma van vandaag blijkt dat gunstig te zijn, maar daarover straks meer.
Het mag duidelijk zijn, we reizen bepaald niet door het meest welvarende deel van NZ. Zo is er vlak bij Pipiriki begin vorige eeuw door de overheid geprobeerd een heel ontoegankelijk gebied te koloniseren. Ze deden dat door onontgonnen grond goedkoop aan kolonisten te verpachten, die dan land met veel moeite in gebruik probeerden te nemen. Maar dat ging niet goed en mensen begonnen er al snel weer weg te trekken. Toen er nog maar 14 gezinnen woonden, dacht men de toegankelijkheid te verbeteren door een brug aan te leggen, maar toen die klaar was bleken er nog maar 3 gezinnen te wonen. Toen heeft men het project maar afgeblazen, de brug heeft nu als naam de "Bridge to nowhere" en inderdaad, het is een brug die nergens heengaat.
Je kunt er alleen over het water of met de mountainbike (45 km over slechte paden) komen. Wij gaan er over het water heen, niet per kajak, maar lekker luxe, met een jetboot. Prachtig zo'n boot, die vliegt over het water en kan dus ook over stroomversnellingen heenvaren. We varen ruim een uur stroomopwaarts afwisselend langs steile rotswanden, dichtbegroeide bossen en weilanden. Verder zien de gevolgen van een nacht met regen. We zien veel watervallen vanaf de kant hun water in de rivier lozen. En dat terwijl die volgens onze gids de dag hiervoor nog allemaal droog stonden.
Daarna worden we aan wal gezet bij het begin van een wandelpad van ongeveer 3 km, dat ons naar de brug brengt. Een raar gevoel, een brug die al ruim 80 jaar zomaar midden in de bossen niets ligt te doen.
's Middags rijden we door naar Opunake, een stadje in het zuiden aan de voet van de Mount Taranaki.
Deze berg staat bekend om zijn perfecte vulkaanvorm. Maar helaas, hij hult zich in de wolken. Pas tegen de avond zien we hem in de avondzon oplichten. Dus we kunnen met eigen ogen vaststellen dat hij er inderdaad ligt.
Op donderdag moeten we weer heel wat kilometers maken. Morgen,einde middag, willen we weer in Papamoa zijn en dat ligt nu nog, zelfs voor NL-se begrippen, ver weg. Snelwegen zijn hier immers niet en alles is even kronkelig en bergop bergaf en zelfs stukken niet geasfalteerd. Dus opschieten lukt hier niet.
Toch willen we natuurlijk ook e.e.a. zien.
We beginnen in New Plymouth, waar men langs de kust een prachtige wandelroute van 12 km heeft aangelegd met daaraan allerlei kunstwerken. Vooral de wandel- en fietsbrug over een riviermonding maakt indruk. Hij stelt een brandingsgolf voor, zo een die hier gebruikt wordt door golfsurfers.
Daarna rijden we zo'n 150 km naar het noorden, naar de omgeving van Waitomo. Dit gebied is een uitgestrekt kalklandschap waar veel te zien is. We maken er 2 prachtige wandelingen langs imposante kalk formaties, grotten en kloven. Op een gegeven moment zien we de fossielen van oesters ter grootte van een hand in de rotsen zitten.
Rond een uur of 7 komen we in ons volgende overnachtingsadres aan, een prachtig huis werkelijk midden in het niemandsland. Zo stil en 's avonds zo donker. Hier zie je de hele Melkweg nog aan de hemel staan, tenminste dat beweren ze. Als we rond 10 uur samen nog een avondwandeling maken is het helemaal bewolkt. Veel Melkweg zien we dus niet.
We slapen er niet minder om, 's morgens staan we bijtijds op. We willen terug naar het Ruakuri gebied waar we gisteren die prachtige wandelingen maakten. We willen nu voor de ondergrondse wereld. Hoewel we al weet ik niet hoeveel grotten hebben gezien, is het toch weer indrukwekkend. Wat voor ons nieuw is hier zijn de gloeiwormen. Ze gloeien hier zo sterk, dat hun lichtschijnen zelfs in het water weerspiegeld wordt. Daar sta je in een pikdonkere grot en dan zitten er allemaal lichtpuntjes als sterren aan het plafond. Je kunt er ook black water raften (op een rubber band in het donker over het water), maar daar wagen we ons niet aan.
Daarna rijden we weer terug naar huis, waar we rond een uur of 4 aankomen. Vermeldenswaardig is een korte stop bij Sanctuary Mountain. Om het voortbestaan van een bijzondere hagedis soort zeker te stellen heeft men hier een gebied van 47 km2 omheind zodat er geen rovers als ratten, possums, wilde zwijnen enz. in hun leefgebied kunnen. Wat een werk. Maar het schijnt te werken.
We beginnen nu aan ons laatste weekend hier. Morgen lummeldag, zondag doen we mee aan de autorally van de Dutch club in Rotorua en dan maandagmorgen koffers pakken en de thuisreis begint.

Geschreven door Janenmarlene