Eerst een kleine opmerking over het verslag "een kleine tussenstop". Van dat verslag is een verkeerde mail gestuurd. Die mail verwijst naar 11 december, terwijl het verslag op 10 december staat. Je hebt misschien al gemerkt dat de link in die mail niet werkt.

Na wat veranderingen in de reis, Marlene schreef daar al in Hongkong over terwijl we op het vliegtuig wachtten, zijn we nu toch echt bezig aan onze laatste etappe, terug naar huis.
Hopelijk konden we jullie in onze reisverhalen duidelijk maken dat we een fantastische reis hadden. Veel gezien, veel meegemaakt, ontelbaar veel herinneringen opgedaan.
Het begon al in Hanoi. Het treffen met Hans en Gosia zette meteen de toon. Op de eerste plaats natuurlijk vanwege de gezelligheid, het was als vanouds. Heel leuk om vrienden in hun eigen habitat te ontmoeten. We hadden er natuurlijk al veel over gehoord van ze, maar er deel van uitmaken is toch anders, intensiever.
Zij hebben ons ook de eerste mores van Vietnam bijgebracht. De eetgewoonten, hoe je mensen aanspreekt, hoe je in Hanoi (en later in de andere steden) een straat oversteekt zonder overreden te worden, ............ En natuurlijk Hanoi in alle facetten. We hadden geen betere gidsen kunnen hebben.

We hebben veel van het land gezien, de bijna 5 weken zijn intensief gebruikt. We snappen nu waarom de mevrouw van Vietnam Journey eens voorzichtig opperde dat we wel heel veel wilden.
Ook de manier van reizen is ons prima bevallen. Individueel maar toch gestuurd. Vaak begeleid door lokale gidsen, die ons het land lieten ervaren, ruiken en proeven als het ware. Dat deden we ook, misschien wel het sterkst, tijdens onze 8 daagse fietstocht door de Mekong delta. Soms hadden we het idee dat we door de huiskamers van de mensen fietsten.

Zoals gezegd, Vietnam is een mooi en heel boeiend land. De ontwikkeling is enorm. We kunnen ons nou pas goed voorstellen wat er daar gaande is en wat een enorm potentieel daar ligt.
De Vietnamees, we kunnen er veel van leren. De hartelijkheid en hun ontwapendheid, hun gastvrijheid, wat zijn wij dat veel kwijtgeraakt! We vinden ze ook heel hardwerkend, alhoewel ze ook heel goed kunnen relaxen. Is er in een winkel geen klandizie, dan heb je grote kans dat de baas midden in de winkel in een hangmat of zelfs op de grond ligt te slapen. Taxi chauffeurs wachten liggend op hun scooter of in hun auto op de klanten. Grote kans dat ze slapen.
We verbazen ons erover dat alles op de grond gegooid wordt. En dat ze ook constant de stoep lopen te vegen.
Zit je ergens koffie te drinken, slaat er ineens een wildvreemde zijn arm over je schouder en maakt hij een selfie. Om die vervolgens trots aan zijn vrienden te laten zien.
Voor Vietnamezen heb ik (Jan) een grote neus. Jullie willen niet weten hoe vaak daar door een giebelende Vietnamese vrouw naar gewezen of zelfs in geknepen is. Maar ik ben ook al vaak de happy boedha genoemd, en dan wezen ze naar mijn buik. Dat was wel erg confronterend.
Dat alles gecombineerd met een veelzijdig landschap, met grote verscheidenheid. Wat zich dan ook weer weerspiegelt in de verscheidenheid van de verschillende bevolkingsgroepen.
Maar ook de tegenstellingen en de armoede, vooral op het platteland hebben ons geraakt. Wat hebben we het goed in het westen en wat mopperen we veel, dachten we wel eens. Terwijl we het zo goed hebben.

Maar samenvattend, het zal jullie niet verbazen, het was een geweldige reis.
Nu weer gaan genieten van alles hier. Van de kinderen en de kleinkinderen, van familie en vrienden.
Maar ook van alle herinneringen die we opgeslagen hebben en die we héél lang zullen koesteren.
Dat genieten begon al meteen op Schiphol. Daar werden we opgewacht door Janneke en Theo met natuurlijk Thijn en Anna, en Aukje en Sebastiaan.
In Zevenaar was ons huis versierd en stonden er bloemen binnen. Wat een buren! En wat een thuiskomst!

Geschreven door Janenmarlene