Op dinsdag 3 december vliegen we van Salta naar Patagonië. Hoewel dat ook in Argentinië ligt (tenminste voor het overgrote deel) doen we er bijna een hele dag over. Het is in totaal ruim 4 uur vliegen. Moet je voorstellen, je vliegt in veel minder dan een half uur heel Nederland over.
Patagonië fascineert door de enorme uitgestrektheid (het gaat helemaal tot het zuidelijkste puntje van Zuid Amerika, Kaap Hoorn) en variëteit. De bevolkingsdichtheid is er minder dan één inwoner per km2. Naar men zegt is het een van de markantste gebieden ter wereld. Wij gaan de komende 8 dagen vooral het beroemde berggebied in het midden bezoeken.
We worden dinsdagmorgen om half 8 bij het hotel opgehaald en naar het vliegveld gebracht. Daar pakken we om half 10 het vliegtuig naar Cordoba. Hoewel dat een mooie stad schijnt te zijn kunnen we niet van het vliegveld af omdat we om één uur alweer doorvliegen naar El Calefate.
Daar komen we na ruim 3 uur vliegen rond 4 uur aan. Op het vliegveld worden we weer opgewacht door een taxi, die ons naar het hotel brengt.
We bekijken we de stad. Veel is er niet aan. Een cultuurloze, uit de grond gestampte stad, vooral gericht op de toerist. Maar wel met een prachtige omgeving. Vlakbij ons hotel, dat buiten de stad ligt, ligt een natuur reservaat, een zgn. wetland. Een lagune gebied met veel vogels. We lopen er een kleine 2 uur rond voordat we in het hotel eten. Heerlijk die frisse wind na zo’n reisdag.
Op de eerste echte volledige Patagonië dag gaan we meteen naar wat een van de hoogtepunten moet worden, de Perito Moreno gletsjer in het nationaal park Los Glaciares.
Dat park is een aaneengesloten ijsvlakte van 350 bij 50 km van waaruit een aantal gletsjertongen naar beneden stromen. Eén daarvan is de Perito Moreno die uitmondt in een meer. Deze gletsjer krijgt voortdurend zoveel nieuwe sneeuw erbij, dat hij meters per dag stroomt. Daardoor breken er aan de voorkant voortdurend brokken ijs af die met veel geraas in het water vallen.
We beginnen de dag, overigens ruim een uur te laat, met een autorit naar een traditioneel boeren veeteelt bedrijf. 80.000 ha groot, waar koeien en schapen grazen voor de productie van vlees, huiden en wol. We lunchen er ook, met een man of 20, bbq met een groot lam aan het spit.
Daarna varen we over het Lago Roca tot vlak bij de Perito Moreno. Eerst maken we wandeling door een soort morene bos, de gids vertelt over het ontstaan van het landschap en over de flora en fauna. Daarna zien we voor het eerst Perito Moreno heel duidelijk. Hoewel ruim een kilometer bij ons vandaan, toch al heel indrukwekkend. Daarna gaan we met de boot verder. De schipper vaart tot een paar honderd meter van de gletsjer tussen de afgevallen ijsblokken door. We denken aan de Titanic. Ze varen zo dicht langs zo’n ijsberg, dat ze er een blok ijs af kunnen slaan. Die wordt in kleine stukjes gehakt, over 7 glazen verdeeld en dan whisky erbij. En dan, met het onheilspellende gekraak en geknal van de gletsjer op de achtergrond, toasten we met een whisky on the rocks op een mooie dag, een heel apart gevoel.
Daarna worden we aan de andere kant van het meer afgezet en lopen we de zgn. balkonroute. Een kilometers lang wandelpad evenwijdig aan de gletsjer voorkant, maar wel zo hoog gelegen dat de vallende ijsblokken geen gevaar opleveren. Op het punt waar we zo ongeveer het dichtst bij de ijsmuur staan waarschuwt de gids. “I feel that something is going to happen" dus blijven we er staan. De gletsjer kraakt en knalt aan alle kanten. Links en rechts zien we op verschillende plaatsen kleine en grotere stukken ijs naar beneden vallen. En dan, na een kwartiertje wachten, valt er vlak voor onze neus een grote ijstoren in het water. Dankzij de gids staan we eerste rang. Het einde van een fantastische dag.
Op donderdag gaan we weer zo’n gletsjer bekijken, de Upsala gletsjer. Deze is veel groter dan de Perito Moreno maar moeilijker toegankelijk. We rijden eerst met de bus een uurtje tot een haventje waar we overstappen op een boot. Die vaart ongeveer 3 uur over het Lago Argentina richting gletsjer. Het meer is eigenlijk een soort fjord en door de steeds groter wordende ijsbergen in het water weten we dat we de gletsjer voorkant naderen. De boot vaart tot vlak bij de gletsjer, weer zijn we diep onder de indruk. Dan vaart de boot naar een aanlegsteiger waar we overstappen op een 4WD waarmee we een eind een dal inrijden tot we niet meer verder kunnen en verder moeten lopen. Een indrukwekkende wandeling door een dal waar 400 jaar geleden nog een gletsjer lag, de sporen zijn nog duidelijk zichtbaar. Ook zien we verschillende fossielen van zeedieren in het gesteente. Teken dat wat nu de Andes is, vroeger (30-40 miljoen jaar geleden) nog zeebodem was.
We komen na een tijdje lopen op een prachtig uitzichtpunt, hoog boven de gletsjer. We blijven er een uurtje en kijken onze ogen uit.
Maar helaas moeten we terug. We bezoeken de Estancia Christina, vroeger een 22.500 ha groot schapenbedrijf, tegenwoordig bezoekerscentrum van het nationaal park Los Glaciares. Er is ook een museum bij waar we uitleg krijgen over het ontstaan en beheer van het park.
Daarna is het een lange weg terug, eerst boot dan weer bus. Terug in El Calafate hebben we nog net tijd om wat te eten voordat we doodmoe in slaap vallen.

Geschreven door Janenmarlene