Het is vandaag weer vroeg dag, want we hebben een lange dag voor de boeg.
Een eerste blik op de weg voor ons hotel in Hue doet niet veel goeds vermoeden, grauw en grijs, het regent en niet zo'n beetje ook.
Klokslag 7 uur stappen we in de auto. Dit keer met een Engels sprekende chauffeur, dat is wel heel plezierig. Hij vertelt veel over het landschap waar we doorheen rijden.
Rond half 9 zijn we in het Bach Ma National Park, een 40.000 ha groot natuur reservaat, bekend om zijn soortenrijkdom, zowel wat betreft planten als dieren. Volgens plan gaan we 2 tracks lopen met daar tussenin een picknick lunch. Er sluit zich een lokale gids bij ons aan.
De naam Bach Ma, wit paard, verwijst naar de wolken die vaak rond de bergtoppen hangen. Het park is in de 30-er jaren van de vorige eeuw ontstaan, in eerste instantie als vakantie gebied voor de koloniale Fransen.
En nog steeds stromende regen, het lijkt wel of het steeds meer gaat regenen.
De eerste tocht, de rododendron trail gaat naar een waterval. Op een gegeven moment denken we dat we door de waterval omhoog lopen, maar dat blijkt dan het pad te zijn. We worden ......... nat, ondanks de poncho's die we dragen. Soms kruisen waterstromen het pad, waar we tot onze enkels doorheen waden. Vinden we dit nou echt leuk? Wel bijzonder!!
Plotseling voelt Marlene een prik in haar hand. Als ze kijkt blijkt er zich een bloedzuiger op haar hand te hebben vastgezet. En dat blijkt de eerste van vele anderen. Zelfs op het hoofd achter de oren (onder de poncho dus) zitten ze. Op zich niet gevaarlijk, maar toch ook niet echt een leuk idee.
Boven gekomen moeten we de beek oversteken om bij het punt te komen vanwaar we de waterval kunnen zien. Maar de beek is zo'n woest stromende bergbeek geworden dat we er onmogelijk overheen kunnen. Dus dat betekent omdraaien. We geloven de gids maar op zijn woord dat het heel mooi is.
Terug bij de auto worden we nog van een paar bloedzuigers verlost en rijden we vervolgens naar de lunchplek. Zelf zittend in de auto haalt de gids nog bloedzuigers van onze kleding (en de zijne) en mijn hals. Bij de, gelukkig overdekte, lunchplek worden de kleine bloedingen gestopt met propjes sigaretten tabak en een pleister. Dat werkt. Daarna worden kleding gecontroleerd op achtergebleven ongedierte (met succes, er worden er nog een aantal gevonden) en dan kunnen we aan de lunch. Het blijft regenen.
Jullie snappen dat we van de 2e wandeling hebben afgezien.
Rond 12 uur rijden we verder via de Hai Van pas, naar Danang. Op de pas zien we niets. Jammer want het uitzicht over de Zuid Chinese zee schijnt daar heel mooi te zijn. Een prachtige lagune schijnt er te liggen.
In Danang bezoeken we het Cham Museum. Het Cham heeft bestaan van ongeveer 200 tot 1800 na Christus en heeft een prachtige schat aan beelden nagelaten. Hun geloof was een mengsel van Boeddhisme en Hindoeïsme, wat duidelijk in de beelden tot uiting komt. Indrukwekkend!
Rond 5 uur zijn we in ons hotel in Hoan en kunnen we eindelijk douchen. Tijdens het douchen haal ik (Jan) de hopelijk laatste bloedzuiger van mijn lijf, hij zat op mijn enkel.
Dan gaan we de oude stad in. Wat een beauty! Heel sfeervol. De oude stad wordt verlicht door lampions. Hier vermaken we ons de komende 3 dagen wel.
We eten er heel lekker, op een balkonnetje boven de hoofdstraat. Kortom een waardige afsluiting van een toch wel bijzondere dag.
's Avonds kan ik (Marlene) maar moeilijk de slaap vatten, ik voel overal jeuk en denk overal nog bloedzuigers te voelen. Wat gelukkig niet waar blijkt te zijn, maar toch!!

Geschreven door Janenmarlene