24 april, op weg naar de Caminito del Rey.
De camperplaats in Córdoba bevalt prima, op redelijke afstand van het centrum en de camper staat goed bewaakt. Toch gaan we verder, we hebben nl. voor morgen tickets voor de Caminito del Rey, zo'n 120 km verderop.
Dus we hebben tijd genoeg om rustig aan te doen.
We maken dan ook een omweg door een gebied met heel veel olijfboomgaarden, iets minder sinaasappelboomgaarden en een enkele andere akker. Dat verandert in een gebied met heel veel sinaasappelboomgaarden, iets minder olijfboomgaarden en ook een enkele andere akker. Zover als het oog rijkt!!! En ook veel kleuren van bloemen en planten. Zelfs de mimosa staat al in bloei.
Bij Osuna maken we een stop. Op een parkeerplaats boven op een plateau bij een groeve.
En niet zomaar een groeve, hij is om twee redenen bijzonder. Op de eerste plaats omdat er zandsteen blokken worden uitgezaagd die gebruikt worden om oude Romeinse bouwwerken mee te restaureren.
En op de tweede plaats omdat men die winning combineert met het creëren van een soort neoklassiek park met allerlei figuren en een beetje kitscherig beeldhouwwerk. Binnen is een grote zaal ontstaan die ook gebruikt wordt voor theatervoorstellingen.
Het dorp Osuna schijnt heel mooi te zijn met zijn vele renaissance - en barok gebouwen. Daar zien we helaas niet veel van want we kunnen met de camper niet door het centrum rijden. En lopen willen we ook niet teveel. De knie van Marlene moet gespaard worden voor morgen.
Na Osuna rijden we door naar camping Parque Ardales, een prachtige plek in een dennenbos.
De camping ligt in een gebied met 3 stuwmeren die de camping a.h.w. omsluiten. Droevig om te zien hoe laag de waterstand er is, we kunnen ons goed voorstellen dat men zich hier grote zorgen maakt om die waterstand, van groot belang voor de elektriciteitsvoorziening.

25 april: de dag van de Caminito del Rey.
De Caminito werd oorspronkelijk aangelegd om in de nauwe kloof een energiecentrale aan te kunnen leggen. Er was in de 19e eeuw in dit deel van Spanje gebrek aan steenkool om de treinen te laten rijden. En dat was m.n. voor Malaga rampzalig. De trein van Córdoba was in het midden van de 19e eeuw de enige verbinding per spoor voor Malaga. Elektriciteit bracht uitkomst, hier was immers waterkracht genoeg om elektriciteit op te wekken. Er werkten en woonden toen wel 1000 mensen in en rond de kloof en daarvoor werd in de wanden van de kloof een pad aangelegd. Zelfs de toenmalige koning bewandelde in 1921 de Caminito, vandaar de toevoeging "del Rey".
Dit pad verviel en werd zelfs heel gevaarlijk. Er zijn tientallen waaghalzen verongelukt en in 1992 werd het pad officieel verboden.
Maar dat is nu anders. In 2014 is het helemaal gerenoveerd waardoor de spectaculaire kloof nu weer toegankelijk is. En dat weten velen, het is een druk bezochte toeristische trekpleister geworden. Maar het blijft, ook al ben je met velen, heel bijzonder om langs loodrechte rotswanden door een honderden meters diepe kloof te lopen, met hoog boven je de rondzwervende vale gieren. Onderweg zijn nog regelmatig restanten van het oude pad zichtbaar.
We hebben genoten.

Geschreven door Janenmarlene