We hebben heerlijk geslapen, voor het eerst deze vakantie niet in een Signature class hotel (waar we nog steeds aan moeten wennen), maar in een homestay. Zonder airco maar met twee ventilatoren boven het bed en met een muskietennet. We slapen heerlijk alle twee.
Maar dan begint de dag met een voor ons minder goed bericht van Gosia uit Hanoi. Jullie herinneren je misschien dat ik een paar dagen geleden schreef dat ik dacht twee tickets voor de veerpont gekocht te hebben, maar dat dat lootjes bleken te zijn van een of andere loterij hier. Ik had ze naar Hans en Gosia gestuurd om te checken of er ev. een prijs op gevallen was. Nou op Hans zijn kantoor hebben ze er een halve dag aan gespendeerd om uit te zoeken en helaas, geen prijs. Jullie snappen natuurlijk wel dat ons dat enige tijd kost om te verwerken.
Maar gelukkig, onze gastheer voelt onze stemming perfect aan en hij vraagt of we het op prijs stellen als hij de python uit de kooi haalt. Dat vinden wij een goed idee natuurlijk. En zo gebeurt, de python wordt als een schoothondje uit de kooi gehaald en we kunnen hem bewonderen en voelen. Wat een beest!
Rond een uur of 8 fietsen we weg. De delta weer in. Hoppend van eiland naar eiland richting Can Tho, de grootste en belangrijkste stad in de delta. De weg er naartoe is heel gevarieerd maar toch ook weer niet. In een dorpje stoppen we even om iets te drinken. Nou ja een dorpje, 5 huizen misschien. Er loopt ook een schattig kindje rond die van Marlene een kleinigheidje krijgt. Zo'n fluitje met, als je erop blaast, een uitrol staafje. Kindje dolgelukkig en wat schets onze verbazing, ineens komen er uit alle hoeken en gaten kindjes die dat natuurlijk ook wel willen. En ze krijgen er dus ook een. Dan komen er nog een aantal moeders vertellen dat ze ook een (sommige zelfs twee) kleine kindjes hebben die nu toevallig net liggen te slapen. Die krijgen natuurlijk wat. Gevolg is dat als we vertrekken we door onze voorraad uitrolfluitjes heen zijn en dat overal vrolijke moeders met de fluitjes lopen te spelen. We zijn benieuwd of ze bij de kinderen terecht komen.
Ergens onderweg is onze route geblokkeerd. Hele bergen klei liggen op ons "fietspad ", kunnen we echt niet door of overheen. Maar gelukkig zijn er twee mannen, die ons duidelijk maakten dat we niet door konden, die hup, onze fietsen oppakken en die via allerlei omweggetjes, door tuinen bij mensen, over boomstammen de fietsen dragen en ons de weg wijzen naar het veerpont waar we heen moeten.
Wat ook weer aangeeft hoe lief mensen soms zijn.....we drinken wat ergens en ondertussen wordt er fruit voor ons klaar gemaakt. Zo maar. Niks betalen.
Het laatste deel van de route leggen we per busboot af. De fietsen gaan bovenop de kajuit, wij erin. We zijn aanvankelijk de enige passagiers, maar halverwege stapt er nog een vrouw met een klein kindje in. En wat blijkt, Marlene heeft nog één zo'n fluitje over. Kindje moet er niets van hebben, maar als mama met veel geduld heeft uitgelegd vindt kindlief het helemaal geweldig.
Can Tho is een afknapper. Met ruim 1 miljoen inwoners een jonge en heel snel groeiende stad. De tegenstelling met het gebied rond de homestay kan niet groter zijn vinden wij.
's Avonds maken we, vinden wij, een heel symbolische foto. Daar ligt in het donker onze oude houten busboot aan de kade, net als er een nieuwe party boot achterlangs vaart. Wat een verschil.
Hypocriet als we zijn, zijn we wel heel blij met onze hotelkamer. Prachtig met uitzicht over de stad. Alleen ........... het warm water doet het niet. Gisteren en vanmorgen in de homestay hadden we dat niet eens en vonden we dat heel normaal. Nu missen we het, Marlene wil haar haren niet met koud water wassen! Dat was even balen.
Maar weer een prachtige dag. Om half 9 zijn we te moe om het verslag te maken, maar we hebben dan ook 56km gefietst inclusief alle pontjes. Dat verslag doen we morgen wel, nu eerst lekker slapen.

Geschreven door Janenmarlene