Wat een luxe, we mogen vandaag (maandag) uitslapen. Heerlijk denken we. Maar ons biologisch ritme is zo op vroeg opstaan ingesteld, dat we om half 6 al wakker zijn 😭😭😭. Maar het is wel heel mooi wakker worden, het ziet er prachtig uit buiten.
Na het ontbijt van 8 uur komt de gids voor de komende dagen ons ophalen. We gaan vandaag de drijvende eilanden op het meer bezoeken én men zal ons wat laten zien van de traditionele manier van akkerbouw bedrijven hier.
Het begint met een autorit naar een klein haventje in Ccollpa, waar een bootje op ons ligt te wachten om ons naar een klein drijvend eilandje, Isla Uros Titino, te brengen. Die eilandjes zijn ontstaan doordat tijdens de Spaanse overheersing mensen zich heel lang verborgen hielden tussen het metershoge riet. In die tijd leerden ze om a.h.w. grote vlotten te maken door bonken veen aan elkaar vast te maken en daar dan een dikke laag riet overheen te leggen. Later zijn ze dat soort eilandjes op het meer gaan leggen en woonden ze daar met hun families op en leefden ze van de visvangst. En dat doen ze tot op de dag van vandaag. En laten we eerlijk zijn, de commercie is er ook een rol bij gaan spelen. Ze ontvangen maar wat graag toeristen om hun zelfgemaakte waren aan te bieden. Maar het was geen circus. Ans en Wouter, mochten jullie dit lezen, er stonden ons geen zingende kindjes op te wachten 😂😂😂. We bezoeken een klein eilandje, "Isla los Uros", waar maar één familie bestaande uit een paar gezinnen, leeft. We zijn allebei diep onder de indruk van de manier waarop. We krijgen uitleg over hun leven, zien hun slaapvertrekken, lopen over hun verend land waar zij zelf met blote voeten over lopen en we maken een tochtje over het meer op één van hun traditionele rieten boten. Boten overigens, die Thor Heyerdahl inspireerden tot zijn overtocht met de Kon Tiki. Toen zijn eerste poging mislukte heeft hij mensen van hier over laten komen om een beter schip voor hem te bouwen. Daarmee is het hem wel gelukt om de Stille Oceaan over te steken.
Toch wel onder de indruk, ondanks de commerciële bijbedoelingen, gaan we rond 12 uur met onze motorboot weer terug naar het vasteland.
Daar worden we opgewacht door de vrouw van onze schipper, het blijkt dat we in hun huis lunchen. Manlief komt even later ook thuis, de boot is afgemeerd. Op alle mogelijke manieren proberen ze geld voor een beter leven bij elkaar te scharrelen. Hij is boer en heeft een klein stukje grond, maar ze zijn ook lid van de "asociación turistica La Florida". Met een aantal gezinnen bij elkaar hebben ze bijv. een keuken gebouwd waar maar liefst 4 vrouwen staan te koken voor ons 2 toeristen, ze hebben een eetzaaltje, fatsoenlijk sanitair (geen vanzelfsprekendheid hier), je kunt er zelfs slapen. Ze hadden het prima (sorry voor het gebruik van dat woord Rinske) voor elkaar. Na de lunch liet onze schipper/boer nog zien hoe op een traditionele manier de akkers bewerkt worden. En zijn vrouw maakt van plantaardig materiaal shampoo, waarmee ze niet alleen hun eigen haar wassen, maar ook de wol van de schapen, lama's en alpaca' s. Het resultaat was verbluffend.
Ze vertellen ook over hun klederdracht. M.n. de hoeden hier uit de streek zijn heel opvallend, vooral door de grote bollen erop. De kleuren van de kleding zeggen alles over de status van diegene die ze draagt. Wel/niet getrouwd, rijk/arm, jong/oud.

Vol van indrukken zijn we rond een uur of 3 weer thuis, op Inti Wasi. Maar er is helaas geen Inti (zon), en het waait hard. Dus lekker onder een rieten parasol van het mooie weer en uitzicht genieten zit er helaas niet in. We maken een kleine wandeling en vluchten dan voor de regen onze kamer in. Mooie gelegenheid om dit verslag te schrijven.

Dinsdagochtend ziet het er bij het wakker worden weer prachtig uit. We zijn zoals altijd vroeg wakker. Marlene voelt zich belabberd en zit vanaf half 5 meer op het toilet dan dat ze in bed ligt zo lijkt het. Ook heeft ze hoofdpijn. Zou het lang op grote hoogte (boven de 3500 m.) dan toch zijn tol beginnen te eisen?
We gaan vandaag naar het kleine Tikonata eiland. Een onbewoond eilandje, waar een coöperatie van 13 families zich over heeft ontfermd. Zij beheren het nu en proberen er hun geld mee te verdienen. Tijdens de regentijd brengen ze er hun vee naartoe (wat koeien en een kleine kudde schapen ), ze hebben er een wandeling uitgezet naar het hoogste punt, waar een kleine pre-Inca ruïne is. En toen ze een heel klein haventje aanlegden vonden ze in 1998 een kleine grot waarin een aantal mummies lagen. Daar hebben ze een heel eenvoudig museumpje van gemaakt.
Om 9 uur worden we door een van de bewoners opgehaald in een roeiboot met buitenboordmotor.
In een uurtje varen we naar het eiland. Onderweg haalt hij zijn netten binnen, hij heeft die gisteravond uitgezet. Hij is heel tevreden over de vangst, ons valt het wat tegen, 15 tot 20 kleine visjes. Voor hem en zijn gezin is dat genoeg om een maaltijd vissoep van te maken.
Op het eiland maken de gids en ik de rondwandeling, Marlene blijft achter bij de boot omdat ze zich niet zo lekker voelt. We bekijken de ruïne en het museum en genieten van het uitzicht.
Terug bij de sloep blijkt dat de schipper die heeft omgetoverd tot een zeilbootje. Met heel eenvoudige hulpmiddelen. Bert van K. als je dit leest, jij zou ervan smullen. En zo zeilen we heerlijk rustig terug naar Inti Wasi.
Daar lunchen we nog, pakken onze spullen en gaan met de Collectivo naar Puno. De Collectivo is de openbaar vervoer bus. Er kunnen 12 passagiers in. Onze koffers gaan boven op het dak, er zitten een man of 8-9 in als de bus gaat rijden. Onderweg staan op willekeurige plekken mensen die mee willen. Ze steken hun hand op, de bus stopt en ze stappen in. Bij 12 zou je denken dat de bus vol is, maar nee hoor, er gaan veel sardientjes in een blik blijkt. Gelukkig heeft onze gids goede plaatsen geritseld voor ons. Wij in Nederland maar mopperen over volle treinen, kom maar eens hier kijken 😁😁😁.
Om een uur of 3 zijn we in Puno. We bekijken het stadscentrum, eten in een door Guido en Agnes aanbevolen restaurant (heerlijk) en praten na over het eerste deel van onze vakantie Peru. Dat zit er bijna op, morgen gaan we naar La Paz, Bolivia. En ........ alweer met de bus.
Het land is prachtig en de natuur is indrukwekkend, er is heel veel cultuur, Inca, pre-Inca en koloniaal. De mensen vinden we wat terug houdend. Komt misschien omdat we de taal niet spreken, maar dat deden we in Vietnam ook niet en toch hadden we meer contact met de mensen onderweg. Niet bij de gastgezinnen, die waren allemaal heel toegankelijk. Verder zijn ze met hun kleding heel kleurrijk, vooral met hun hoeden, daar kun je heel veel van af lezen. Van welke leefgemeenschap ze zijn, of ze in de stad wonen of op het platteland, of ze getrouwd zijn of niet, enz enz. En dan de natuur, zo hoog gelegen, soms heel kaal, dan weer heel veel terrassen voor de landbouw. En wat een armoe terwijl het land zo rijk is. En als laatste... wat kun je hier lekker eten. Zelfs Marlene is aan de soep!!! Zo lekker als ze die hier maken.

Geschreven door Janenmarlene