Hoewel helemaal in Vietnam, voelen we toch ook Sinterklaas. En dat niet alleen doordat we van Janneke en Theo mooie foto's opgestuurd kregen. Over ons Sinterklaas gevoel straks meer. Eerst bij het begin van de dag beginnen.
Gewoonte getrouw staan we vroeg op. We gaan vandaag zo'n kleine 70 km fietsen en omdat er voor vanmiddag een grote kans op regen is, willen we bijtijds op onze volgende bestemming zijn. En terecht zou later blijken. Eenmaal in het hotel aangekomen viel er een malse bui.
Dus voor 7 uur rijden we bij het hotel in Can Tho weg. Voor hier is dat niet vroeg. De bedrijvigheid begint hier veel vroeger als allerlei mensen van het platteland hun waar op straat uitstallen. Om half 8 is dat bijna allemaal weer weg.
We steken meteen de hoofdtak van de Mekong rivier weer over. Die is hier zo breed dat de overtocht ruim 10 minuten duurt. We zullen deze hoofdtak vandaag nog diverse malen oversteken. Onze route gaat dan aan de noordzijde dan aan de zuidzijde van de rivier.
Onderweg blijven we ons verbazen over het leven hier, dat overigens wel anders is dan de vorige dagen. We fietsen naar het westen en komen steeds verder van de zee af. Wat hetzelfde blijft zijn de blije snoetjes van de kinderen als je ze een cadeautje geeft. En de dankbaarheid van de ouders van die kinderen. We krijgen zelfs een keer een cadeautje terug. Twee grote Vietnamese appels. Vandaar ons Sinterklaas gevoel.
Verder komen we door het gebied van de vloermatten. Ineens staan er in de huizen overal weefgetouwen. De biezen worden eerst gedroogd, vervolgens geverfd en dan tot matten geweven. Of tassen.
Verder, maar dat was ons al eerder opgevallen, lijkt het wel of de status van een man hier wordt ontleend aan de pracht van de haan die hij vertroetelt. In Hanoi liepen ze allemaal met hun zangvogels te pronken, nou hier met hun haan of zelfs hun hanen. Die worden zelfs iedere ochtend hier in bad gedaan. Prachtig.
We merken dat we dieper het land ingaan. We hebben vandaag geen westerling gezien en krijgen zelf ook steeds meer bekijks met onze fietsen. We voelen ons af en toe net de koning en de koningin. Zwaaien en hello groeten. Op een van de veerboten werden we aangesproken door een Vietnamees die al 30 jaar in de VS. woont, maar nu op vakantie was. Hij vond dat we zo lang waren en wilde duidelijk een gesprekje. Het is en blijft soms ook lastig dat je ze totaal niet verstaat. Zij lachen en kletsen, en wij ook maar lachen en terug kletsen, maar we bereiken niet altijd wat we willen. Soms gelukkig ook.
Wat deze fietstocht ook bijzonder maakt, is dat we vaak het gevoel hebben door de huiskamers te fietsen. Alles gebeurt op straat. Een dan doen ze alles ook nog eens gehurkt. Zelfs de oudjes. Ik doe het ze niet na.
We zijn benieuwd naar morgen, als we doorfietsen tot tegen de Cambodjaanse grens.
Maar daarover morgen meer.

Geschreven door Janenmarlene