Al verschillende keren zijn we tijdens onze reis geconfronteerd met de gevolgen en overblijfselen van de wat ze hier de Amerikaanse oorlog noemen.
In Sapa bijvoorbeeld waar we een grot zagen bij het dorpje waar onze gids woonde. De grot had in diverse oorlogen als schuilplaats gediend.
In Mai Chau waar de gids vertelde dat hij zo graag bij de politie was gaan werken, maar wat niet toegestaan werd omdat zijn vader schoonmaker was geweest op een Amerikaanse basis.
Bij Hue, dat na de opdeling van Vietnam vlak bij de demarcatielijn kwam te liggen, zagen we tijdens onze fietstocht verschillende oorlogskerkhoven. En in het citadel, waar de Vietcong zich had verschanst zaten nog kogelgaten in de muren. Bovendien hebben de Amerikanen dat verschrikkelijk gebombardeerd.
En tot slot dinsdag op weg naar de cooking class de coconut bossen waarin de Vietcong zich verschool.
Maar vandaag, woensdag, bekijken we de oorlog wat diepgaander.
We worden om 8 uur in het hotel opgehaald en naar het vliegveld van Danang gebracht.
Van daaruit vliegen we naar Ho Chi Min City, het voormalige Saigon. Een zeer turbulente vlucht overigens, mensen mochten zelfs bepaalde stukken niet eens naar de wc.
Vanuit HCMC rijden we meteen door naar Cu Chi, een klein dorpje waar tijdens de oorlog een heel felle guerrilla strijd uitgevochten is. Men heeft er nu een soort openlucht museum gemaakt. Eerst krijgen we een film te zien, vnl. over de gruweldaden van de Amerikanen. Beelden die we ons nog herinneren van de jaren 60 en 70. Ontbladeringsmiddelen, napalm, clusterbommen, wie herinnert zich dat niet.
In het museum laten ze zien hoe de Vietcong daarop antwoordde. Hoe ze zich ondergronds verplaatsten en zich verborgen in ondergrondse gangen. Hoe ze wapens maakten. Boobytraps, landmijnen, ...... enz. Ze konden volledig ondergronds leven, er waren verblijfsruimten, klaslokaken, operatiekamers, .... Alles gericht op een ondergronds leven, onbereikbaar voor de Amerikanen. We werden rondgeleid door een oude Vietcong strijder die alles uit eigen ervaring vertelde. Hoewel soms wat kitscherig, toch heel authentiek gepresenteerd. Wat kan men veel doen met weinig hulpmiddelen, veel verschrikkelijks, wreed in onze ogen. Maar daar moeten wij westerlingen nodig iets van zeggen met ons wapentuig!
Kortom het was zeer indrukwekkend , vrolijk werden we er niet van.
Ook niet van de weg terug naar HCMC. Wat een stad. 12 rijen dik rijden de scooters en daar tussendoor wat auto's. Het duurt een dik uur om door HCMC naar ons hotel te rijden.
In het hotel treffen we nog even iemand van het reisbureau en krijgen we de laatste instructies en routes voor onze 8daagse fietstocht die morgen begint.
Tot slot eten we in de Street food market vlak bij het hotel. Een soort Rotterdamse Markthal maar dan op zijn Vietnamees. Leuk om mee te maken.

Geschreven door Janenmarlene