Vandaag, woensdag zijn we van plan om via de thermic highway van Taupo via Roturua weer terug te rijden naar Sandra en Frans in Papamoa. Het gebied tussen Taupo en Rotorua borrelt letterlijk van de vulkanische activiteiten. De laatste grote vulkaan uitbarsting was er in 1866 bij de Mount Tarawera, 20 km ten zuiden van Rotorua. Maar nog steeds vinden constant kleine uitbarstingen plaats, op menige helling zie je stoomwolken opstijgen.
Iedere dag spuit klokslag om kwart over 10 de lady Knox geyser. Waarom elke dag zo stipt op tijd? Wel, hij wordt een handje geholpen doordat men er dan een pak zeeppoeder in gooit.
Door allerlei zaken wordt de reis wat vertraagd en we missen die show. Zeker als we horen over dat pak zeeppoeder vinden we dat nog niet eens erg.
Het bijbehorende thermic park, het Wai-O-Tapo thermal wonderland bekijken we natuurlijk wel. En, ik zei het al eens eerder, wat is het mooi om dat allemaal te zien door de ogen van een klein kind, maar toch al wel zo groot dat ze veel begrijpt en ziet. En veel vraagt.

We lunchen ergens onder een grote boom en rijden dan door naar Roturua. Daar is zoveel te zien, maar we moeten kiezen, we hebben daar maar één middag. Dus wordt het Te Puia, een soort openluchtmuseum waar het vulkanisme gecombineerd wordt met de Maori cultuur. Er ligt een grote geyser, die gemiddeld ongeveer 1x per uur spuit. Verder veel borrelende modderpoelen, blow holes, en diverse meren, gevuld met water waarin veel vulkanische mineralen opgelost zijn. Je moet daar niet invallen, de zuurgraad is onvoorstelbaar laag, maar de kleuren zijn prachtig.
Veel mineralen slaan neer, wat heel mooie roze en witte sintel terrassen (samensmelting van erts en kalk bij vulkanische uitbarstingen) oplevert.
En overal waar je loopt borrelt en kookt het, je mag beslist niet van de paden af. En dan loopt je ineens langs een 8 jaar geleden ontstane krater. Als Rinske in de gaten krijgt hoe actief de aarde is in deze omgeving, wordt ze wel wat ongerust.
Mooi om te zien hoe de Maori's vroeger hun levenswijze hieraan hebben aangepast. O.a. door hun eten klaar te maken in cooking holes, waar ze het eten in mandjes in laten zakken om te garen.
In het park ligt ook een nagebouwd Maori dorp, met een ceremoniezaal waar een authentieke Maori show wordt opgevoerd. Met goede uitleg erbij zodat we ook snappen wat we zien.
Dan rijden we door naar Papamoa, waar Sandra en Frans ons op staan te wachten. Het huis is helemaal voorbereid op deze invasie, er staat een lekkere lasagna in de oven, het bijkletsen kan beginnen.

De donderdag begint een beetje bijzonder. Niek, Frans en ik gaan zwemmen. Op een gegeven moment kom ik erachter dat ik, hoewel helemaal niet ver van de kant af, door de sterke onderstroom geen meter dichterbij kom. Dat is geen prettig gevoel, voorzichtig uitgedrukt. Ik roep Niek en Frans. Frans rent eerst naar de kant om de body boards weg te leggen en loopt daarbij een zweepslag op. Niek komt naar me toe en hij is een veel betere zwemmer en hij helpt me naar de kant. Geen leuke ervaring, geen leuk begin van de dag.
Daarna breng ik Frans naar de fysiotherapeut om de kuit in te laten tapen. De komende dagen wil hij immers de Tongariro crossing lopen en dat wil hij zich niet laten ontnemen. Gelukkig kan de therapeut wat doen en kan het ook voor hem doorgaan.
Rinske gaat hier naar de verloskundige voor een check. Alles gaat goed, morgen kan ze terugkomen voor een echo.

Verder doen we weinig vandaag, boodschappen voor de bbq vanavond, met Michael, Katsyna en hun kindjes, dus dat wordt een vol huis. Verder pakken we onze rugzakken in.
Morgenvroeg moeten Frans, Michael, Katsyna, Marlene en ik er vroeg uit voor de Tongariro crossing.

Geschreven door Janenmarlene