Na eerst een paar dagen Los Glaciares, toen El Chalten met de prachtige Fitz Roy is het nu de beurt aan Chili. We gaan hun natuurpark in Patagonië, Torres del Paine verkennen. Volgens Rinske en Niek wordt dat de kers op de taart van onze vakantie. Zij zijn hier tijdens hun reis ook geweest en zij vonden dat echt iets voor ons.
En om maar meteen met de deur in huis te vallen, de eerste dag was de kers een echte waterkers. Veel regen en helaas weinig uitzichten.
Nou zegt men wel eens dat slecht weer niet bestaat, wel slechte kleding. Mijn rugzak poncho, niet meer waterdicht. Toch vreemd want ik heb die nog in mijn studententijd gekocht dus hij is nog maar 45-50 jaar oud😂😂😂. Mijn mooie, lichtgewicht bergschoenen, met goretex binenvoering: ik roep al jarenlang dat ze niet meer waterdicht zijn, maar iedere keer maak ik ze schoon en impregneer ik ze weer. In de hoop dat ze dan weer waterdicht zijn. Maar tevergeefs. Dus vooral ik kom na een dag lopen aardig nat en koud in de berghut aan. Toch maar eens kritisch naar mijn uitrusting gaan kijken.
Maar goed laat ik vertellen wat we gedaan hebben.
Zoals gewoonlijk worden we weer vroeg opgehaald. Een bus brengt ons naar het bezoekerscentrum midden in het park, zo’n anderhalf uur rijden vanaf Puerto Natales. Een mooie tocht, we zien onderweg zelfs een paar keer een soort struisvogel lopen.
Als we uit de bus stappen, lopen we eerst naar de hut waar we zullen slapen. Daar kunnen we een deel van onze bagage achterlaten zodat we die niet de hele dag mee hoeven te sjouwen.
De tocht gaat naar de Base del Torres, de voet van de beroemde granieten torens (Torres) waar het park zijn naam aan ontleent. Het uitzicht zal wel tegenvallen denken we, de torens liggen in de wolken. Maar dan komen de wolken omlaag, het begint te regenen. Eerst zachtjes, maar later steeds harder. Helaas, geen uitzicht vandaag. Dus besluit Marlene om niet verder te gaan. Ik ga wel verder misschien tegen beter weten in. En inderdaad, boven zie ik alleen het meer, de toppen en de beroemde steile graniet wanden zitten onzichtbaar verstopt in de wolken. Een mooie foto zat er helaas niet in.
Ik draai snel weer om om Marlene weer te treffen tijdens de afdaling, zij heeft voor zichzelf een aangename schuilplaats gecreëerd, in het bos met als buitenste laag haar poncho. Daaronder de regenjas en het fleecevest, muts en handschoenen. Dat houdt haar lekker warm. Zij heeft wel verstandig geïnvesteerd voor de vakantie.
Na een dik uur ben ik weer terug en lopen we samen door de regen terug naar ons overnachtingsadres in de berghut. En zowaar regent het niet meer het laatste half uur . En met die altijd waaiende Patagonië wind waaien we al grotendeels droog.
Een lekker lokaal pilsje doet wonderen. En als we om 9 uur gegeten hebben duiken we meteen het bed in.
Op dinsdag morgen word ik rond een uur of 5 even wakker en zie dan dat de zon aan het opkomen is. Zou het dan toch ………? Ik sta op, schiet een broek en warme trui aan, pak het fototoestel en ga naar buiten. En inderdaad, de torens liggen in de opkomende zon. Ik schiet wat foto's, overigens ook van een haas die wakker schrikt van mij. Daarna kruip ik nog een uurtje het lekkere warme bed in, tot een uur of 7, dan staan we op.
Na een heerlijk ontbijt en een hoopvol lunchpakket dat we meekrijgen, gaan we eerst met een shuttle bus nog verder het park in. Bij Pudeto gaan we een wandeling maken. Eerst langs een grote waterval die ontstaan is op de smalle doorgang tussen 2 meren. Dan gaan we naar een uitzicht punt, Mirador Los Cuernos. De bergen daar rondom heen, ongeveer 3000 meter hoog, maken indruk. Ook geologisch zijn de rotsformaties heel interessant. Je kunt duidelijk zien hoe de vulkanische magma zich tussen afzettingsgesteente heeft geperst. Torres del Paine is ontstaan doordat vulkanen in de ondergrond de zeebodem omhoog hebben gedrukt. Verder valt ook hier aan de gletsjers op hoe duidelijk het terugtrekkingsproces zichtbaar is. Iets waar men zich ook hier grote zorgen maakt i.v.m. de watervoorziening.
Tijdens de terugweg van het uitzichtspunt kruisen we het pad met een kudde halfwilde guanaco's, dat zijn de grotere broertjes/zusjes van de lama's.
Ruim voor 4 uur zijn we bij een meer, waar we een boot kunnen pakken naar ons volgende onderkomen.
Met een catamaran fullspeed het Lago Pahoe over, het past niet helemaal in deze omgeving, maar is wel spectaculair.
Drie kwartier duurt de tocht, dan zijn we in de Refuge Paine Grande, ons onderkomen voor de komende nacht. Een weliswaar grote, maar heel gezellig aandoende hut met overal lekkere zithoeken met een brandende houtkachel.. Ideale plaatsen om dit verslag te schrijven, terwijl Marlene een wijntje drinkt en een sudoku maakt.
Op woensdag morgen hebben we voor de verrassing eens een keer geen haast. We hoeven vandaag “maar" 11 km te lopen naar de volgende hut, de refugo Grey. Deze hut ligt vlak bij de Grey gletsjer. Tijdens de wandeling zullen we daar steeds beter zicht op krijgen is ons beloofd.
Eerst lopen we door een mooi keteldal. Aan het landschap is goed te zien dat nog niet zo lang geleden door dit dal nog een gletsjer stroomde. Dan komen we bij het volgende meer, Lago Grey en jawel, aan het einde van het meer zien we een grote gletsjer in het meer uitstromen. Ook zien we de eerste ijsbergjes in het meer drijven. Het uitzicht is prachtig, het weer redelijk. Het is droog en niet al te koud. Al waait het de hele dag behoorlijk. Muts en dikke jas zijn geen overbodige luxe. Het is wel jammer dat het op hoogte behoorlijk bewolkt is waardoor de toppen en gletsjers om ons heen regelmatig in de wolken liggen. Tijdens de wandeling zien we geregeld rood bloeiende struiken en bomen die we sterk op de Nieuw Zeelandse christmas tree vinden lijken. We genieten van de afwisseling en gaan regelmatig even op een voor zover mogelijk windstil plekje zitten. Rond een uur of 1 zijn we in de hut waar we onze spullen op de kamer achterlaten om naar de gletsjer te lopen. Hoewel we er al verschillende gezien hebben blijft het toch een indrukwekkend gezicht, zo’n rivier van ijs. Maar ook hier zie je de afname. Heel duidelijk is te zien dat de gletsjer vroeger veel verder kwam. Er is ook een uitlegbord waar de afname precies aangegeven staat.
Rond half 5 zijn we weer in de hut. Dan is het nog lekker rustig en kunnen we op ons gemak douchen. Lekker want dat zat er gisteren niet in.
Daarna een lekker wijntje en pilsje (overigens nauwelijks te betalen hier, zelfs in het wintersport hoogseizoen is Oostenrijk véél goedkoper), net als gisteren weer gezellig met z’n allen eten aan een grote tafel en dan hebben we weer een heel mooie dag gehad.
Onze laatste Torres del Paine dag staat weer in het teken van een gletsjer, de Grey gletsjer die we gisteren al bekeken hebben. ’s Morgens lopen we naar een uitzichtpunt hoog boven de gletsjer. Tenminste dat proberen we. Maar na ruim een uur lopen komen we bij een hangbrug waar Marlene niet overheen durft. Dus besluit ze achter te blijven. Ik ga alleen door. Later besluit ze alsnog dat ze wel durft en ze komt me toch achterna. Verderop komt er nog zo’n brug, alleen nog hoger en langer. Twee Franse jongeren zitten er al twijfelend te wachten, ze durven niet. Als ze zien dat ik het ook doe, gaan ze alsnog 😂🤣😂. Marlene is bang dat ze op het verkeerde pad zit en mij daardoor misschien gaat missen, ze draait om. Ik geniet boven van het prachtige uitzicht over de gletsjer.
Om half 2 haalt een boot ons op en varen we tussen de ijsbergen door voor alle drie de gletsjertongen langs. De ene is nog spectaculairder dan de andere. Ondanks het feit dat het al de zoveelste is in Patagonië, kijken we toch weer onze ogen uit.
Daarna brengt de boot ons naar de overkant van het meer waar we op de bus stappen die ons terugbrengt naar Puerte Natales. Daar komen we pas laat in de avond aan. Maar ……… het restaurant waar we zondagavond niet terecht konden, heeft nu wel een tafeltje vrij. Om 10 uur sluiten we de dag met een heerlijk etentje af. Een heerlijke Patagonische lamsschotel, wat kunnen ze hier vlees serveren.
Onze Patagonië expeditie zit erop, weer een heel mooie ervaring. Het weer liet zich niet van zijn beste kant zien. Maar als we het park uitrijden schijnt de zon volop. Waarschijnlijk wil Patagonië ons met een goed gevoel laten vertrekken!👍👍👍

Geschreven door Janenmarlene