Het is inmiddels zaterdagmorgen en vandaag begint onze rondrit in de omgeving van Salta. We hebben de komende 3 dagen een huurauto om de omgeving te verkennen.
Die halen we om een uur of 9 op en gaan dan op weg.
Argentinië is een behoorlijk verwesterd land, het autorijden levert geen enkel probleem op. Bovendien is de combinatie Marlene en MapsMe, op haar telefoon, een ideale navigator.
Zo rijden we door een golvend en bebost gebied naar de Quebrada de Escoipe, een steile bergkam met eigenaardig gekleurde bergen. Voor een groot deel rood, maar soms ineens heel groen wat veroorzaakt wordt door het hoge kopergehalte van het gesteente. Het wordt ook droger, op de hellingen groeien prachtige cactussen. De smalle en steile weg, grotendeels onverhard, brengt ons steeds hoger, tot de pas, de Piedra del Molino op 3348 m. hoogte. En dan komt er een verrassing. Niet alleen wordt de weg weer breder en geasfalteerd, maar ook het landschap verandert totaal. Het wordt een immense hoogvlakte, begroeid met 10-duizenden zgn. kaarscactussen. Een eindeloos lange kaarsrechte weg met de hoge Andes toppen aan de horizon. Het gebied is nationaal park Los Cardones, genoemd naar de daar voorkomende cactussen.
Zo komen we in Cachi, een vredig dorpje op 2300 m. hoogte liggend aan de voet van de ruim 6000 m. hoge Nevado de Cachi. Een laagbouw dorpje, zo rustig en met een ideaal micro klimaat. Het schijnt er zo goed toeven te zijn dat de mensen er, naar men zegt, allemaal doodgaan aan de ouderdom, niet aan andere nare dingen.
We proeven de sfeer op het dorpsplein, onder het genot van een wijntje en een pilsje en kunnen ons bovenstaande voorstellen.
Het hotel is prima, het eten valt wat tegen maar dat wordt gecompenseerd door een heerlijke fles Malbec, al komen we tot de conclusie dat we met een hele fles voor ons tweetjes aardig aan onze max zitten.
We slapen lekker en op zondagmorgen zitten we rond 9 uur alweer in de auto voor de volgende etappe, naar Cafayate.
Het eerste deel rijden we via een zijweg (dat kan nu gezien het goede weer, dus goede omstandigheden). We volgen de Route des Artesanos, op een aantal plekken heeft men onder rieten afdakjes weefgetouwen gemaakt en probeert men zelfgeweefde doeken aan de man te brengen. Bewonderenswaardig hoe men probeert op die manier de schaarsgevulde huishoudkas te spekken. We stoppen in Molinas, ook zo’n oase van rust temidden van de woestijn. Een mooie kerk, met een van alpaca wol geweven kruisweg en een prachtige, tot hotel verbouwde oude haciënda waar we lunchen. We wanen ons in Andalusië.
Daarna volgen we de Route 40 verder naar Cafayate. Route 40 is weliswaar een hoofdweg, maar daar is weinig van te merken, onverhard, vol met kuilen en stenen, en als die er eens niet zijn, dan is het wegdek één groot wasbord.
Maar de omgeving is indrukwekkend. Enorme rode rotsformaties opgebouwd uit zacht poreus gesteente dat gemakkelijk uiteen valt. Daardoor ligt er ook veel zand, dat door de altijd waaiende wind opgeblazen wordt tot duinen. We zagen dat ook al in de Maanvallei bij San Pedro de Atacama.
Hoe dichter we bij Cafayate komen, hoe breder en groener de dalen worden, met veel akkerbouw en dan m.n. de wijnbouw. De verdere omgeving blijft verder droog en dor, woestijnachtig. Cafayate is qua grootte na Mendoza en Cordoba het 3e grootste wijngebied van Argentinië. We slapen in een prachtig wijnresort, midden tussen de wijnvelden.
We eten ’s avonds op zijn Argentijns, d.w.z. een flinke lap heerlijk vlees met (alweer) een heerlijke fles Malbec. Die gaat er al gemakkelijker in dan gisteren, we leren snel 😁😁😁🤪🤪🤪.
Op maandagmorgen doen we eerst even rustig aan. We zitten niet voor niets in een wijngebied, dus dat moet ook ervaren worden. Dus om 10 uur melden we ons voor een wijnproeverij bij een bodega die ons is aangeraden door Gwendeline, onze Argentijnse contact persoon. Een schot in de roos, zeker voor Marlene die daarna niet hoeft te rijden. De Malbec kennen we al aardig, maar de Argentijnse witte wijn, de Torrontes, is een openbaring voor ons alletwee. Hij stamt af van de Muscat druif, maar is totaal niet zoet en heerlijk kruidig.
Rond een uur of 12 rijden we door, door de Quebrada de las Conchas terug naar Salta. De Quebrada is een soort mini Grand Canyon, zo bijzonder dat hij, net als z’n grote broer in de VS op de Unesco werelderfgoedlijst staat. Nog niet zo heel lang geleden (geologisch gezien tenminste) lag hier een zee, maar door de Andes vorming zijn die lagen opgeplooid. Het lijkt wel, zo vindt Marlene, alsof de gebergtevormen ruzie hadden tijdens de plooiing, zo Schots en scheef liggen de aardlagen door elkaar heen. Met heel grillige rotsformaties.
Als we de Quebrada verlaten hebben rijden we door een veel rustiger omgeving terug naar Salta, waar we de auto inleveren, een terrasje pikken op het gezellige centrale plein en heerlijk eten.
Het waren 3 heerlijke dagen. Zo met zijn tweetjes heerlijk relaxed. Willen we stoppen, dan doen we dat, even terug rijden, dan doen we dat, even pauzeren, dan doen we dat. Echte ZEN dagen, maar ook echte ZIEN dagen. We hebben genoten.

Ps. Jan schrijft alle verslagen, hij vergeet er bij te vertellen dat het fantastisch is voor mij, Marlene, zo'n ervaren"reisleider" te hebben als Jan. Wat weet hij veel over het landschap te vertellen en wat is hij enthousiast.

Geschreven door Janenmarlene