’s Morgens is het al meteen een heel bijzondere morgen. Marlene’s verjaardag. Nog nooit heeft ze zoveel felicitaties te vroeg gehad. In Europa, Nieuw Zeeland en Vietnam is het al langer 7 december dus veel felicitaties waren al binnen voordat het hier 7 december was.
Gelukkig maar want veel tijd om te vieren hebben we niet, om 7 uur worden we al opgehaald. Maar in het hotel hebben ze wel een gekookt eitje gemaakt (bijzonder, normaal is er alleen scrambled) en krijgt Marlene een groot stuk brownies mee.
Dan haalt de bus ons op voor ons 2-daagse uitstapje naar El Chalten, een bijzonder bergdorp. Niet bijzonder vanwege zijn karakter, maar vanwege zijn beroemde ligging, aan de voet van beroemde bergen als de Fitz Roy en de Cerro Torres.
In het begin van onze trip ziet het daar niet naar uit, we rijden uren door het toch wel troosteloze Patagonische steppenlandschap. Eigenlijk heel saai, wat een leeg land.
Op een gegeven moment stopt de chauffeur voor een fotoshop. Buiten het busje wijst hij ons héél enthousiast op een vage schim 140 km verderop. Fitz Roy roept hij enthousiast. En inderdaad, als je héél goed kijkt is er iets te zien wat lijkt op een berg. Maar als je flink inzoomt blijkt het om een imposante verschijning te gaan. En naarmate we verder rijden komt hij steeds dichterbij.
Dat verder rijden gaat overigens over de Rita 40, een voor ons bekende weg. Het is de langste weg van Argentinië, van zuid naar noord, meer dan 5700 km lang. We reden er al een stuk van bij Salta, alleen was hij toen onverhard.
Maar goed, op een gegeven moment slaan we linksaf richting El Chalten en na nog eens 60 km rechtuit rijden zijn we er. Iedereen wordt bij zijn of haar hotel afgezet, wij als laatsten. Ons hotel, Estancia beter gezegd, ligt nl. erg afgelegen. Een heerlijk onderkomen met slechte Wi-Fi (belangrijk tegenwoordig). Ze weten dat Marlene jarig is dus we worden ontvangen met koffie en versgebakken koekjes in de lounge, die pal in de zon ligt en veel te warm is. Maar het gebaar wordt gewaardeerd.
We bergen onze spullen op en lopen via een prachtige wandelroute via een condor uitzichtpunt naar het dorp. Helaas geen condors, maar wel veel uitzicht.
In het dorp nemen een terrasje met een lekker glas wijn (Marlene) en een Patagonië biertje (fles van 700 ml 😁😂) waarna we dezelfde weg weer teruglopen naar ons hotel.
Daar genieten we van het lekkere bubbelbad op de kamer en een etentje in het restaurant. Een stuk vlees van eigen vee van de Estancia. En vlees klaarmaken, dat kunnen ze in Argentinië wel weten we ondertussen.
Op zaterdagmorgen worden we opgehaald en een heel eind verder het dal in gereden. We willen een rondtocht lopen naar het uitzichtpunt van de Fitz Roy. Een prachtige, 25 km lange wandeling. We lopen eerst door een bos en zien de berg steeds dichterbij komen. Onderweg hebben we ook nog een prachtig uitzicht op de Priedras Blancas gletsjer. Op het einde van de klim wordt het nog gemeen steil. Daar wordt ook in stevige bewoordingen voor gewaarschuwd. Maar we halen het en zijn daar met onze ruim boven de 65 best trots op. Boven bij de lagune Dos Tres zijn we bepaald niet de enigen, maar we genieten er niet minder om. Prachtig. Een uur blijven we zitten genieten. En prachtig weer, ook niet verkeerd.
Daarna hebben we nog ruim 10 km afdalen tegoed voordat we weer in El Chalten zijn. Al met al een stevige dag.
Beneden drinken we nog vlug alletwee een pilsje voordat we op de bus stappen die ons terugbrengt naar El Calafate.
Op het terras komen toevallig Wim en Hanne voorbij, een stel dat we al in El Calafate getroffen hadden. Zij komen uit Nuenen en hun kinderen hebben op het Strabrecht College gezeten. Dat schept een band en zij schuiven aan. Heel gezellig om zo'n heerlijke dag af te sluiten.

Geschreven door Janenmarlene