Toen Ateng en Ketut ons dinsdag in Kebun Kita afleverden, waren we wat sceptisch. Is het hier niet wat te rustig? De eerste dag verdween dat gevoel al wat, nu zijn we als een blad aan de boom omgedraaid.
Na de wandeldag (woensdag) gaan we op donderdag fietsen, geen elektrische fietsen, maar mountainbikes. Best heftig, er zijn behoorlijke hoogteverschillen. Maar het gaat ons heel aardig af. Door de rijstvelden, overal mensen die ons vrolijk begroeten. Tijdens een enorme regenbui als we onder een afdak staan te schuilen, wordt ons koffie aangeboden en komen ze stoelen brengen. Tijdens een volgende bui schuilen we in een klein winkeltje, waar we meteen ons eten kopen. Ook daar komen ze er gezellig bij zitten. Ondertussen worden er weer offerbakjes met bloemen gemaakt.
Om 2 uur melden we ons bij "schoolmama", die ons uitgenodigd heeft om te komen lunchen. Ze heeft vegetarische gado gado gemaakt. Marlene heeft haar een heel mooi shirt gegeven dat ze speciaal voor deze reis had gekocht. Haar man, de burgemeester, is er ook weer bij. Alleen jammer dat we de taal niet spreken, hun Engels is heel gebrekkig. Als ze het eten serveert, komt ze maar met 3 borden. Voor ons en voor haar man!! Ze eet later zelf de restjes op.

Vandaag, vrijdag huren we een scootertje om wat rond te toeren. In het begin gaat dat niet zo goed. We vertrouwen als tijdelijke Balinezen teveel op onze moderne god Google Maps die ons over onmogelijk smaĺle en steile binnenweggetjes stuurt. Niet echt leuk, wel mooi. Gelukkig is Jan wat gewend met de motor, en sommige stukken loop ik. Maar we rijden door kleine gehuchtjes, kleine dorpjes en zien veel lieve mensen. Vaak in klederdracht. Na het eerste uur is de moeilijke weg weer normaal en komen we midden in de bergen bij een kratermeer. Vanaf daar hebben we ons vertrouwen in Google Maps opgezegd en gaan we verder geloven in god Maps Me. Dat werkt beter. Over goede wegen en langs prachtige vergezichten over de rijstvelden rijden we weer naar huis. Onderweg komen we ook nog een paar malse tropische regenbuien tegen. De eerste tijdens onze zwempartij bij de Munduk waterval. Niet erg want met zwemmen word je toch nat. Als het weer droog is eten we bij een oud vrouwtje bij een stalletje in Goblet lekkere saté met kleefrijst. Ik sta wat te hannesen met mijn nog natte regenjack tot een vriendelijk Balinees me erop wijst dat die mooi onder het zadel opgeborgen kan worden. Helaas krijg ik tijdens de 2e bui het zadel niet meer open. Dan maar zonder regenjack aan verder.
Bij thuiskomst staat Marlene nog een heerlijke Balinese massage te wachten, midden in de prachtige tuin. Weer een malse regenbui, maar nu ligt Marlene onder een afdak en ik zit droog met een pilsje.
Voor ons weer een dag met een gouden randje.

En over goden gesproken: wij geloofden Google Maps en Maps Me, de Balinezen die hebben pas echte goden. Het hindoeisme zit tot in de haarwortels in hun dagelijks leven verankerd. Men zegt wel eens dat er op Bali meer tempels dan huizen staan. Nou, dat is ook zo. Bali wordt ook wel "Pulau Seribu Pura" genoemd, het eiland van de 1000 tempels, en dan de huistempels nog niet eens meegerekend. Ieder huis heeft zijn eigen tempel (soms zelfs meer, een voor de bewoners en een voor de voorouders), ieder plaats heeft er een paar, beroepsgroepen hebben er vaak een, .... ga zo maar door. En ze praktiseren hun geloof op een heel integere, niet opdringerige manier.

Geschreven door Janenmarlene