Voor ik begin met het verslag wil ik nog even stilstaan bij mijn zwemavontuur van dinsdagmorgen. De stroming is hier zo verradelijk, dat sinds Kerst 20 personen op die manier zijn verongelukt, waarvan 6 de laatste 4 dagen. Ik heb heel veel geluk gehad met Niek zijn aanwezigheid en zijn kordate optreden. Het blijkt weer eens: ouders zorgen voor hun kinderen, maar op een gegeven moment wordt dat omgedraaid blijkt ook nu.

En nou het verslag.
Eindelijk is het zover, we gaan (weer) naar Whakapapa. We waren hier al om er met de kinderen te wandelen, nu willen we er een 3-daagse bergtocht maken (het zgn. Tongariro Northern Circuit) door , volgens de wereld erfgoedlijst van de Unesco, een van de mooiste gebieden ter wereld. Met als hoogtepunt (letterlijk) het passeren van de Red Crater van de Tongariro vulkaan en het sprookjesachtige Emerald Lake vlak daaronder.

We melden ons op vrijdagmorgen weer bij het visitors centre, Whakapapa Village, om een vergunning te krijgen om de auto's er twee nachten te laten staan. Dat mag, maar ze fronsen wel met de wenkbrauwen. De weersverwachting voor vrijdag is nog wel goed, maar voor zaterdag wordt héél slecht weer voorspeld. En op zaterdag zouden we het moeilijkste en hoogste deel van de tocht hebben.
We besluiten om toch te gaan en om dan morgen (zaterdag) ochtend te beslissen over hoe verder.
Dat blijkt voor vrijdag een goed besluit, we lopen bij weliswaar fris, maar toch goed weer door een prachtig vulkanisch landschap naar de Waihohonu hut. Het pad gaat over vulkanische as, langs rechte gestolde lava wanden, langs prachtige kratermeren (al zijn de kleuren wat flets, het is wel heel bewolkt), langs een mooie waterval, ........ We kijken onze ogen uit.
Ook bij Frans gaat het wonderwel goed, hij loopt de 16 km relatief goed, ondanks zijn zweepslag.
De hut is nieuw, en daardoor ook, relatief gezien, heel comfortabel. Als we aankomen zijn tochtgenoten Mike en Lindsay er al. Al aan het begin van onze trip verbaasden we ons al over hun enorme rugzakken. Nu blijkt waarom. Mike heeft er een complete koelbox inzitten met bijna alles erin wat je redelijkerwijs kunt bedenken (of niet). We krijgen meteen een vers broodje ham/kaas van hem. Met een glas melk erbij (hij heeft een literpak bij zich).
Zo heeft iedereen zijn eigen eten en branders ook nog bij zich. Dat laatste blijkt niet nodig, in de hut zijn gasbranders.
We eten nassi goreng uit een lichtgewicht voedselpakket. Niet aan te bevelen, maar het vult goed. Maar wij kunnen wel verse koffie maken, dat maakt veel goed.
Na het eten zit ik nog een hele tijd buiten te genieten van het prachtige wolkenspel bij de ondergaande zon.

Zaterdagochtend staan we heel vroeg op. We willen vroeg vertrekken om het slechte weer voor te zijn. Maar dat blijkt een ijdele hoop, het waait erg hard, het is koud en de bewolking hangt heel laag, dus er zijn geen uitzichten. Doorgaan heeft geen zin, zou zelfs gevaarlijk zijn. We besluiten, met pijn in het hart, om de 16 km weer terug naar Whakapapa Village te lopen, waar onze auto's staan. We zouden dan met de auto een heel eind richting de hut kunnen rijden, waar we ook uitgekomen zouden zijn als we de route volgens plan hadden gelopen. Alleen Mike en Lindsay blijven achter, zij willen in de hut beter weer afwachten. Zij hebben meer tijd!!
Onze weg terug wordt een helse tocht, de regen en soms zelfs hagel waait regelmatig horizontaal voor ons langs, we blijven soms met moeite op de been. Alles is op een gegeven moment nat. Je loopt met kletsnatte schoenen en kousen.
Maar goed, rond 2 uur is iedereen weer beneden en kan het weer warm worden beginnen. We halen droge kleren uit de rugzak, drinken koffie en thee, Michael en Kat eten soep en er wordt gelukkig weer wat gelachen. Niek zou zich vandaag, halverwege de tocht, bij ons aansluiten (bij Emerald Lake), maar die heeft zijn programma ook aan moeten passen. Hij is nu met de auto naar ons toe gekomen. Hij wil nog wel een eind lopen dus gaat niet met de auto mee richting Mangatepopo hut, hij gaat die 8 km lopen. Ik voel me weer zo goed dat ik, ondanks de eerdere 16 km, besluit met hem mee te lopen. 24 km op een dag moet kunnen denk ik.
Maar het begint al met mijn navigatie, al behoor ik de weg te weten. Als we erachter komen dat we fout zitten, zijn we het point of no return al gepasseerd en moeten we doorlopen tot een volgende afslag. Voordeel is wel dat we weer langs dezelfde mooie waterval komen als gisteren. Nadeel, het is nu geen 8 km meer is, maar 13 km. Maar ja, het weer is goed, de vader-zoon gesprekken nog beter, we vermaken ons prima. Totdat ............. het weer weer omslaat. Wat een ellende, het houdt niet meer op met keihard regenen. En het pad is heel slecht. Nou snappen we waarom er aan het begin 3 uur wandeltijd aangegeven stond, met als waarschuwing bij slecht weer 5 uur. Maar het gaat wonderwel goed en rond kwart over 6 zijn we er al!!!! Met omweg en slecht weer toch maar 3.5 uur, we zijn er trots op.
Bij de hut worden we verwelkomt door de rest. Zij hoefden maar een half uur te lopen vanaf de parkeerplaats en hadden alles al geïnstalleerd, inclusief onze bedden opgemaakt. En het is er heerlijk warm. Niek heeft als verrassing voor Marlene een flesje witte wijn meegenomen en voor mij een zak pinda's. De roasted chicken is ook veel lekkerder dan de nassi van gisteren, kortom ondanks mijn meer dan 30 km lopen vandaag was het een heerlijke dag.

Op zondag ziet de wereld er weer anders, beter uit. Er hangt weliswaar nog hoge bewolking, maar de zon schijnt ook. De ranger op de hut geeft vroeg de weersvoorspelling door en Marlene, Niek en ik besluiten om de tocht over de Red Crater in omgekeerde richting te maken, Frans, Michael en Kat hebben er helemaal genoeg van, zij stoppen ermee. Ze zullen naar de auto lopen en terug naar huis rijden. Wel zetten ze de auto van Niek neer op een plek waar wij heen kunnen lopen zodat wij ook naar huis kunnen.
Dus so far so good zou je zeggen. En dat klopt ook wel, tot we de Red Crater naderen. Het weer slaat om, ondanks de voorspellingen van de ranger vanmorgen. Wat een ellende, nu niet alleen wind, regen en hagel zoals gisteren, het waait nog véél harder en het is veel kouder, onder het vriespunt. En het uitzicht blijft dan ook weg. Als we door de Red Crater lopen gaat het nog enigszins, maar als we tegen de kraterrand opklimmen wordt het hels. En koud ......... Als Marlene naar het toilet gaat (ja, dat lees je goed, het DOC zet op de meest onwaarschijnlijke plekken composteer toiletten neer om te voorkomen dat iedereen zomaar ergens gaat zitten) wil ik nog een trui onder mijn regenjack aandoen. Niek wil me helpen en mijn trui voor me uit de rugzak pakken, maar zijn vingers zijn zo verkleumd dat hij mijn rugzak niet open krijgt.
Ook de mooie uitzichten blijven grotendeels voor ons verborgen. Emerald Lake is maar een kleurloze plas, dat i.t.t. de prachtige foto's die we zagen. Over foto's gesproken, mijn camera is zo vochtig dat ik geen scherpe foto's meer kan maken. Lang leve onze telefoons, waarmee je ook uitstekend kunt fotograferen.
Pas rond 12 uur, we zijn dan 5 uur onderweg, houden we onze eerste pauze, eerder kon niet vanwege de regen en de kou.
Het doet ons veel aan Patagonië denken. Toen hadden we dit ook, alleen toen de eerste dag. En ook nu vallen we weer uit de toon wat betreft onze leeftijd. We zien bijna alleen 20-ers en 30-ers. Een enkeling wat ouder, maar geen bijna 70-ers. We zijn trots op onszelf en bedenken dat het niet alleen een kwestie van fit zijn is, maar ook van geluk.
Na de pauze kunnen we er weer tegenaan. Voor het eerst beginnen we anderen in te halen, tot nu werden we alleen ingehaald, vooral bergop.
Om half 2 zijn we op het eindpunt, 6.5 uur over 20 km en 1000 hoogtemeters. De auto staat er al, Niek brengt ons thuis. Het was een geweldige ervaring, ondanks alles. Maar vooral om dit samen met onze zoon te hebben gedaan dat gaf zeker heel veel extra aan het geheel.

Geschreven door Janenmarlene