Nog een laatste ontbijt op dit mooie adres en dan moeten we weer op de fiets richting Ho Chi Minh City. Er moet ongeveer 63 km gefietst worden en we moeten zo rond 13.00 uur op een bepaald punt zijn. Daar staat dan weer een busje dat ons terug brengt.
De temperatuur blijft heel redelijk, al is het wel heel vochtig. Het heeft vannacht ook behoorlijk geregend. Deze tocht van vandaag is wat minder interessant. Misschien zijn we ook wel wat verwend. Dus eigenlijk hebben we niets te melden. De hele dag weer prachtig weer.
Om iets over 1 ur fietsen we in de buurt van de plek waar het busje zou staan. Er komt iemand naast ons fietsen die vraagt of we van Tulip Tours zijn. En weer klopt het allemaal. We drinken nog wat, de fietsen gaan in het busje en hup, terug naar de stad.
We hebben een vreemde chauffeur. Het is, zo zegt hij, of zo begrijpen wij, 200 km. De eerste 100 km rijdt hij niet harder dan 30. Elk hobbeltje, elke gat in de weg en die zijn er verschrikkelijk veel, wordt uiterst voorzichtig genomen. We hebben al vaker mee gemaakt dat de chauffeurs hier niet goed schakelen ( zo snel mogelijk naar de 4 of de 5 en niet meer terug schakelen), maar zoals dit, irriteert ons enorm. Als we proberen duidelijk te maken dat we een afspraak hebben met Tulip Tours, gaat hij ineens als een bezetene rijden. Van links naar rechts, toeterend, we duikelen door de auto heen. Niet plezierig, temeer als blijkt dat op Jan zijn plaats geen autogordel zit. Vreemd, maar we zijn wel op tijd in het hotel voor de afspraak.
We zitten met ons hotel midden in de stad. Bovenop de tiende verdieping een zwembad. Heerlijk voor morgenvroeg. Na weer eens lekker gegeten te hebben achter een markt ergens op straat, kunnen we deze dag weer goed afsluiten.
Terug kijkend op deze fietstour kunnen we zeggen dat we het leven in de Mekong Delta van redelijk dichtbij mee gemaakt hebben, bijna door hun huiskamers gefietst hebben. We hebben zo'n 425 km in behoorlijke hitte gefietst. Dat we veel gezien, geroken en geproefd hebben. Ontzettend lieve mensen hebben meegemaakt. Een lamme hand hebben gekregen van het zwaaien. Verder dan "hello" en "what is your name " zeggen komen ze niet, maar die lach of glimlach is betoverend.

Geschreven door Janenmarlene