We hadden al gezegd dat ons eerste verblijf in La Paz maar heel kort zou zijn. Gisteravond pas (heel) laat aangekomen, op donderdagmorgen moeten we er al weer vroeg (4 uur) uit. Een taxi haalt ons op en brengt ons naar het vliegveld voor een korte vlucht naar Rurrenabaque, een stadje aan de grens van het Amazone regenwoud. Daar is een vliegveld, hoewel vliegveld is misschien wat veel gezegd, het is niet meer dan een strook asfalt in het regenwoud. Met een terminal ter grootte van een twee onder éénkapper. Alles is er even primitief. Onze gids staat ons al op te wachten en aangezien we alleen een kleine rugzak als bagage bij ons hebben zitten we zo in de auto. Dan begint een rit van zo'n 3 uur over een zandweg en worden we naar ons verblijf gebracht, een Ecolodge midden in de Amazone wildernis aan de rivier Yacuma.
De excursie begint al meteen onderweg. De gids ziet veel (wat wij niet zien), zo zien we al een toekan en veel roofvogels. Het laatste stukje gaat per boot over de rivier naar de lodge.
Een eenvoudig, maar compleet verblijf, waar we een eigen huisje krijgen (eigenlijk een hutje zonder glasramen maar met muskietengaas ramen en een rieten dak) en met een gezamenlijk gastenverblijf waar gegeten wordt.
We krijgen een lunch, mogen even een korte siësta houden en dan hup de boot in voor een rivier safari. En wat we aan beesten zien is niet voor te stellen. In de lucht en op de bomen heel veel verschillende vogels, op de oevers en in het water allerlei schildpadden en kaaimannen, waaronder hele, hele grote. Angstaanjagend, en soms vaart de gids tot een paar meter voor hun afschrikwekkende kaken. In de rivier springen constant visjes uit het water en zien we grote rivierdolfijnen. We wisten niet eens dat die er ook waren. Een rivierdolfijn is een dolfijnensoort die heerlijk kan spelen als je de camera niet in aanslag hebt, maar die onder water blijft als je wilt fotograferen. We hebben helaas geen mooie foto daarvan.
We kunnen ons wel voorstellen dat vogelaars helemaal gepakt worden door zo'n schouwspel, wij ook, al doen we geen moeite alle vogelnamen te onthouden. We hebben de herinneringen opgeslagen.
's Avonds na het eten gaan we in het donker nogmaals de rivier op, nu alleen voor de kaaimannen. Die komen in het donker uit hun schuilplaatsen tevoorschijn om op jacht te gaan. Niet overdreven, honderden. De gids schijnt met zijn zaklamp in hun ogen, die zie je dan angstaanjagend jou aankijken.
Vol van alle indrukken liggen we om half 10 in bed, luisteren nog even naar de oerwoudgeluiden en vallen als een blok in slaap.
De volgende morgen heeft Marlene niet de narigheid van de voorgaande dagen. De hoogte hier is dan ook maar 300 meter
We gaan nu op zoek naar de Anaconda, een van de grootste slangensoorten ter wereld. Het is een wurgslang die, als hij een grote prooi heeft gewurgd en verslonden voor meer dan een maand in slaap valt en dan de prooi verteerd. Naar zo'n slapend exemplaar gaan we op zoek. Op een open stuk savanne, waar hij lekker in de zon op vochtige plekken zijn slaapplaats maakt.
Maar ook na uren zoeken geen anaconda te vinden. De gids denkt dat het droog is op de savanne en dat ze zich dieper in het moeras hebben teruggetrokken. Helaas, die kunnen we dus niet van ons lijstje afvinken.
We gaan met de boot terug naar de lodge voor de lunch en daarna weer op pad, nu om apen te spotten. Daar hebben we gelukkig meer geluk, we zien drie verschillende soorten. We horen ze overigens ook als we in bed liggen. Voor ons hutje staat een mango boom en daar horen we ze 's avonds zich tegoed doen aan de vruchten.
We gaan weer vroeg naar bed, we denken weer lekker te gaan slapen. Maar dat pakt anders uit. Rond een uur of 11 barst er een onweer los, en wel zo heftig daar zijn geen woorden voor. Wat een inferno en wat een regen. En dat uren aan een stuk. Dus jullie begrijpen wel, van slapen kwam niets. Vanaf 4 uur werd het weer enigszins rustig, het werd dus maar een heel korte nacht.
Er is ook een Oostenrijks gezelschap van 4 personen in de lodge, waarvan één vrouw zo bang is geweest dat ze meteen weg wil. Maar zie daar maar eens weg te komen. Dat lukte dus niet.
Ook de gids vertelt 's morgens dat hij dit nog nooit had meegemaakt. Zo heftig!!!!

Vanwege de korte nacht gaat Marlene niet mee vissen. Dus gaan de gids en ik alleen vissen. We vangen geen piranha's, maar wel 3 meervallen. Die zijn goed voor het diner 's avonds, dat zullen wij niet meer meemaken.
Want om een uur of 1 begint het laatste deel van onze expeditie, terug naar het vliegveld. De redelijk goede zandweg van de heenreis is grote stukken veranderd in een grote modderpoel, soms zelfs ligt de hele weg onder water. Al glibberend en glijdend schieten we toch redelijk goed op, tot we een bus tegenkomen die dwars op de weg staat en niet meer voor of achteruit kan. Onze chauffeur maakt met zijn blote handen een nieuw spoor zodat onze auto er omheen kan. Dus we zijn gelukkig toch mooi op tijd voor de vlucht terug naar La Paz.
Daar ligt sneeuw, op 4000 meter hoogte. Zo van 35 graden in de jungle naar sneeuw in La Paz, wat een geografische tegenstellingen op zo'n korte afstand.

Geschreven door Janenmarlene