Het gezamenlijke diner was met 12 man/vrouw. Een Franse familie van 10 personen ( opa en oma en hun kinderen met aanhang en hun kinderen. De jongste 3!) en een Spaanse fietser. De familie spreekt beter Spaans dan ik, want de zoon is getrouwd met een Gallicische. Maar door de warmte en vermoeidheid kost het me moeite om het Frans en Spaans allemaal te volgen.het diner bestaat uit koude pasta met salade en een lauwe hamburger inclusief flessen rode wijn. En als toetje een yoghurtje. Na het eten wil ik eigenlijk alleen maar liggen. Geen stopcontact bij mijn bed, dus mijn horloge in de “huiskamer” aan een stopcontact gehangen en mijn telefoon aan de extra batterij.

Ik heb mijn koel sjaal in de koelkast gelegd bij mijn fruit en brood., we hebben morgen ook nog ontbijt, maar dat bestaat uit Magdalena’s en koekjes en cake.
Om 9 uur ga ik lekker liggen op bed. De wekker staat om 5.30. Om 22.00 ga ik proberen te slapen, maar tegenover zit een jongen met kraaktassen zijn bed nog op te maken. Ik doe mijn oordoppen in. De lakenzak is véél te warm dus gooi ik mijn hamamdoek over me heen. Kunnen mijn benen er lekker naast. Alle ramen staan open, maar ondanks de deet heb ik vanmorgen wel 15 muggenbulten geteld. De muggen hebben zich volgevreten vannacht 😂, maar ze hebben me niet wakker gehouden.

Ik ben net voor mijn wekker wakker en ga me aankleden en ontbijten. Mijn krentenbol met kaas van thuis smaakt nog prima en dus laat ik de suikerbommen van het ontbijt voor wat ze zijn.
De koffie is gisteren gebracht en kunnen we in de magnetron opwarmen. Ik drink vandaag mijn flesje water wel. Geen zin in warme drank.

Om half 7 ga ik nog in het donker op pad. Het is een betonpad dus ondanks het weinige licht goed te doen, maar wat een pittige klim! Na 37 min heb ik er 2 km opzitten. Een halve kilometer verder krijg ik er gelukkig wat wind bij. Heerlijk!
Het eerste stuk was het steilst, het tussenstuk door de wind goed te doen. Dan de laatste kilometer. We gaan van het pad en klauteren over stenen omhoog. Links en rechts varens en daar komt koelte vanaf, raar maar waar, maar het maakt de laatste steile klim tot de top redelijk makkelijk.
Na 1,5 uur wandelen sta ik op het hoogste punt van vandaag. 4,8 km op de teller. Helaas geen mooi uitzicht, maar wel overal schaduw.

Een deel van de Franse familie heeft me op het laatste stukje bijgehaald. Pa draagt zijn zoon van 3 op zijn rug! Zij wachten op de top op de rest en opa komt net aan van de andere kant. Die is met de auto.
Ik wil niet pauzeren. Ik wil zoveel mogelijk meters maken voor de echte hitte begint. De klim heb ik volledig in de schaduw kunnen lopen. Op naar de afdaling. Het eerste stuk gaat behoorlijk steil naar beneden en ik word ingehaald door 2 mountainbikers op weg naar Santiago. Ik vind het gekkenwerk op dit pad met een fiets 😮

Na het eerste steile stuk wordt de afdaling makkelijker. Ik loop nog steeds volledig in de schaduw waar ik heel blij mee ben. Dan kom ik bij een bruggetje. Op YouTube heb ik al gezien dat er op de achtergrond ontzettend hard geblaft wordt door honden. En dan zie ik er 3. Ze willen allemaal richting mij, maar 2 komen niet ver omdat ze aan een ketting liggen, gelukkig! Maar de 3e loopt los en blijft bij de weg staan. Ik moet daar rechts naar beneden. What to do?? Wachten tot de Fransen me komen redden? De hond blaft heel hard, maar komt niet verder dichterbij. Ik zie zijn staart omhoog staan en voorzichtig , met knikkende knieën. wandel ik over de brug richting de hond. Als hij blijft staan probeer ik hem zo ver mogelijk bij hem vandaan rechts te passeren. Daar kom ik zonder kleerscheuren vanaf pffff.
Na 3 uur wandelen bereik ik Amaiur Maya (9,6 km) en zie ik de Franse zoon die met de auto hierheen is gereden. Zijn vader loopt met de rest van de familie de afdaling. Er is een bar en ik bestel een koffie met tortilla. Die drink ik in het zonnetje op het terras op. De temperatuur is echt nog goed te doen.

Vanaf deze plaats alleen nog maar afdalen. Op zijn Spaans dan. Dat betekent dalen met af en toe een pittige klim. In Urrasun kijk ik op mijn route en zie tot mijn schrik dat ik echt een heel stuk van mijn gedownloade route af loop. Hoe dan? Ik volg in het volste vertrouwen de bekende gele pijlen die er echt heel veel staan.
In de buen Camino app zie ik dat ik gewoon op de route zit. Mijn vertrouwen in de gele pijlen is gelukkig terecht.
Ik loop nog steeds bijna volledig in de schaduw met hier en daar een stukje zon.

Om 11 uur ben ik in Arizkun en heb 14 km gelopen. Helaas houdt de schaduw hier een beetje op, maar ik heb nog maar een kleine 5,6 km te gaan.

In Elbete (17,7 km) pak ik de eerste schaduwplek die ik tegenkom. Ik heb het echt bloody hot nu. Ik ben er bijna, maar wil echt even in de schaduw bijkomen. Een kilometer later ben ik in Elizondo. In de zon geeft de meter 39 graden aan en in de schaduw 33. Geen wonder dat ik het warm had. Maar wat ben ik blij dat ik vroeg gestart ben EN grotendeels in de schaduw kon lopen. Ik denk ik hooguit 4 km in de zon heb gewandeld.

In Elizondo op een plein in de schaduw strijk ik neer en bestel een welverdiend biertje. Het is 12.30
Terwijl ik van mijn bier geniet schrijf ik alvast mijn verslag. Het is een heerlijke plek, dus bestel ik nog een biertje en wat te eten. Nog een kleine kilometer naar mijn slaapplek.
De Franse familie komt om half 2 ook voorbij lopen en geven aan het heel warm te hebben. Ik zit hier al een poosje heerlijk in de schaduw en de Spaanse dames om me heen zitten hevig te wapperen met de wappers. Hoe heten die eigenlijk? Google zegt Abanico 😊
Ik bestel een plato combinado met kipfilet, maar de ober beveelt de solomillo de ternera aan. Ik ben om.
Goede keus gemaakt.
Ik vraag de rekening en ga op weg naar mijn slaapplek en een siësta 😊tot de temperatuur weer wat zakt vandaag. Ondanks de hitte is vandaag me beter bevallen dan gisteren, maar toen was ik natuurlijk ook pas een uur later gestart.

Het laatste stukje laat me door het centrum van Elizondo wandelen. Wederom een prachtig dorpje met een waterval in het centrum. Booking.com geeft me geen goede aanwijzing waar mijn albergue is, maar als ik de route volg naar het restaurant ernaast lukt het wel.
Gelukkig heb ik besloten wat te eten, want om half 3 kan ik nog niet inchecken. 3 uur pas. Ik krijg een glas water en mag wel doorlopen naar de eetzaal om te wachten. Daar zitten beide ouders van de Franse familie die het laatste stuk met de auto hebben gedaan. Te warm geeft ze aan.

Om precies 15.00 krijg ik de sleutel van mijn 4 persoonskamer. Er zit een dakraam in wat niet geopend kan worden, maar gelukkig heb ik wel een ventilator. De was hang ik aan mijn stapelbed. De kamer is warm zat, die zal wel drogen.
Dan onder een bijna koude douche om lekker af te koelen. Er hangt geen internet code, dus daar moet ik zo nog achter aan 😊

En zo zit ik nu dan met internet mijn verslag bij te werken in de bar met aquarius

Geschreven door Yolanda.opreis