Gisteravond moesten we er toch nog ff uit om wat te drinken. We sloffen op onze slippers een rondje door het dorp. Gesprekje met Victoria die in een hostel zit van dezelfde eigenaar als de onze en daar krijgen we morgenochtend volgens de eigenaar een heel uitgebreid ontbijt voorgeschoteld. Een stukje verder in het dorp zien we Hillary en François, de Australische vriendinnen. Hillary was 3 dagen terug bij vertrek uit León gevallen op de scheeflopende gladde en natte stoep. Ze had haar pols zeer gedaan. Na nog 2 dagen ermee gelopen te hebben toch maar naar het ziekenhuis gegaan. En wat bleek? Gebroken. 😲 De zware afdaling van gisteren gemist, maar vandaag is ze gewoon weer gaan lopen. Karakter hoor.
Heerlijk gegeten in een restaurant aan het water en daarna terug en de pootjes omhoog. Ik geloof dat we om half 10 het lucht uit deden.

Vanmorgen was het even op gang komen na het ontbijt met alweer scrambled eggs, yoghurt met muesli, geroosterd brood en koffie en jus. Nadat we de sleutels van de kamer bij de uitgang in een bakje gooien en de voordeur achter ons dicht trekken bedenk ik dat onze stokken nog op de kamer staan. Lekker handig! Gelukkig komt de eigenaar ons redden en kunnen we op pad.
Het gaat eerst langzaam maar zeker omhoog, dan een flinke afdaling naar Campo en nog verder naar Ponferrada. Daar arriveren we rond 9.15. Koffie tegenover het kasteel van de Tempeliers uit 1500. Ik wil dat graag bezoeken, maar sinds een paar dagen gaat het pas om 10 uur open. We besluiten toch te wachten. Om 10 uur kaartje kopen en in 3 rondjes door het hele kasteel. Eerlijk gezegd had ik er meer van verwacht. Maar we hebben het gezien. We hebben pas 8 km op de teller en nog 23 te gaan. Gelukkig is de weg tot aan Camponaraya geheel verhard. Dat vinden de voetjes fijn. Wel gaat het zwaar vandaag. De kilometers van gisteren zijn nog niet uit de benen. Heerlijk broodje met warme kip gegeten met de rust in Camponaraya en we zien alle bekenden weer voorbij lopen. Zes kilometer naar onze volgende pauze in Cacabelos. Het gaat eerst omhoog en dan zakken we af. Het landschap is veranderd in een prachtig herfstschilderij. Ineens is alles in herfstkleuren. Het zal wel met de begroeiing te maken hebben 😇. Dat leidt de gedachten weer even af van de pijnlijke benen. Na de pauze geen zin meer om de laatste 7 km te lopen. Ik heb het gehad. Bel maar een taxi zeg ik tegen Peet. Die zegt bel er maar 1 voor jezelf. Ik ga lopen. En ik natuurlijk ook! Met mijn neus hangend boven het asfalt klimmen we uit de kuil van Cacabelos weer omhoog en omlaag en omhoog. Er komt geen eind aan. Maar dan eindelijk... Villafranca heet ons welkom. Het dorp/stadje ligt oo verschillende heuvels. En op welke ligt ons hostel? Google Maps is de redder in nood en loodst ons erheen. Half 5 zijn we binnen en we hebben 2 bedden op de slaapzaal uit mogen zoeken. We zijn de eerste.. en ik denk ook de enige. 😊De slaapzakken kunnen in de rugzak blijven. We hebben beddengoed en een handdoek gekregen. Ook het ontbijt is inclusief. En dat voor €11 pp. Om te eten moeten we 7 minuten terug omhoog het dorp in. Maar we kunnen nog een uurtje moed verzamelen tot 19.00

Geschreven door Yolanda.opreis