Nooit hoef ik er’s nachts uit, behalve op deze Camino lijkt het wel. Aankleden en dan natuurlijk pas een toilet aan de andere kant van het hostel en 3 trappen af. Opstaan is geen probleem, maar dan gewicht op de knie…. Niet lekker.
In de morgen begint deze pillogrino meteen met een pijnstiller dan loop ik weer enigszins soepel tegen de tijd dat ik de deur uitga.
Maar goed, ik hoor al de hele Camino een liedje in mijn hoofd. Nobody said it was easy van Coldplay. Jenny van gisteren met zere enkels had een andere in haar hoofd. I get knocked down, but I get up again…weet niet van wie die is🙃

Half 8 schrik ik net voor de wekker wakker en pak mijn rugzak in. Om 8 uur zit ik aan het ontbijt. Een reuze croissant en ik moet ook nog 2 yoghurtjes wegwerken die ik gisteren heb gekocht. Maar goed, vandaag is alleen klimmen en dalen. En eerlijk gezegd ben ik een beetje bang voor vandaag. Volgens de app 5 klimmen, waarvan de eerste 3,5 steil omhoog en dan iets uitvlakt en daarna 5 steil naar beneden.
Het klimmen gaat met de knie prima, maar over de eerste 300 meter van het hostel naar de route dalen doe ik 10 minuten. Ik twijfel of ik wel zal gaan lopen. Het is niet zo dat ik onderweg nog ergens een taxi of zo kan regelen…
Maar ik wil ook heel graag wel wandelen! Daar ben ik voor gekomen.
Het is maar 10 km en dan doe ik maar een hele dag over. Ik begin aan de klim.
Hij is steil, maar rustig aan is het heerlijk lopen. Over asfalt dus makkelijk. Na 4 km ben ik bij het uitkijkpunt en daarna verlaat de route het asfalt.

Ik passeer een aantal loslopende paarden en de route gaat nog steeds heel langzaam omhoog.
Op 8 km zie ik een mooi plekje in de zon en hier verzamel ik moed voor de laatste waarschijnlijk zeer steile afdaling. Nicky en Silke halen me in en vragen of alles goed is. Dat doet trouwens iedere pelgrim die me passeert. Ik vertel iedereen dat het goed gaat en dat ik er pasje voor pasje ook kom. Een Italiaan zegt dat het zoals het leven is op de Camino. Soms makkelijk soms zwaar. En zo is het.

Ik zit er een klein half uurtje en waag me dan naar beneden. De weg is helemaal niet zo steil vooralsnog. Pas op 9,3 km wordt het tricky. Losse stenen, grote rotsblokken. God zij dank heb ik mijn stokken. Heel voorzichtig daal ik zo de laatste 300 à 400 meter en dan sta ik op het asfalt. Yes!! Weer gelukt. En klein stukje verder moet ik weer in een afdaling, wel steil maar meer houvast voor mijn stokken door een zachtere ondergrond. En dan sta ik naar het Monasterio de Armenteira. Het valt me een beetje tegen eigenlijk. Dan zie ik Silke en Nicole op het drukke terras. Ze maken meteen plek voor me. Ik bestel een aquarius en zij bestellen er nog patates bravas en patatas aioli bij. Dat bleek een beetje veel dus mocht ik mee eten, Daarna zeggen we elkaar gedag. Waarschijnlijk zien we elkaar in Vilanova de Arousa waar we zaterdag de boot moeten nemen.

Ik ga nog een stempel halen in het klooster en bel dan mijn hotel dat ik voor het klooster sta. Ze komen me ophalen. Mooie service.

Zo zit ik nu in volledige stilte op een hele mooie plek van mijn biertje te genieten. Het leven is mooi.
Morgen gaat voor mij nog een spannende dag worden, want die is bijna 25 km en dat vind mijn knie eigenlijk te ver. Maar dat is morgen.
Nu genieten van de zon en uitrusten.
Ik zit heerlijk te genieten in de zon als de eigenaar komt vragen of ik niet liever op de ligstoel wil liggen die in het gras staan. Ik vraag of hij ook op het terras mag. Geen probleem, wordt meteen geregeld. Kussentje voor onder mijn hoofd en een stoel om mijn biertje uit de zon te houden. Ik wil hier niet meer weg 😂

Geschreven door Yolanda.opreis