Vanmorgen ontbijtje scoren bij de Spar, uitchecken en ieder zijn eigen weg weer.

Peet gaat buitenom langs de vuurtoren en dan kiest hij ervoor om een stukje GR11 te lopen in plaats van op en af naar iedere Cala (inham). De GR 11 begint hier en loopt dwars door de Pyreneeën naar de andere kant van Spanje. Op sommige stukjes langs de kust moet je geen hoogtevrees hebben. Wel breed pad om te lopen, maar daarnaast kijk je zo de afgrond in.

Ik ga zoals gewoonlijk bijna 🥲weer met de bus.
Op het busstation heb ik nog een beetje onenigheid met de buschauffeur. Eerst mag ik bij aankomst van de bus niet alvast instappen. Hij gaat op zijn gemak een bakkie koffie doen. Geen probleem. Hij was er een kwartiertje voor vertrek al. 5 Minuten na de geplande vertrektijd mag ik dan instappen om er vervolgens weer uit te moeten om mijn rugzak in het bagageruim te gooien. Hij zegt het in het Spaans en ik doe net of ik hem niet begrijp, maar hij spreekt vloeiend Engels. Hij zegt dat het ruimte spaart in de bus. Dat snap ik, maar er zitten nu 4 personen in de bus. Ik moet er in de eerst volgende plaats en halte (blijkt later) uit. Ik vraag nog of hij drukte verwacht, maar hij zegt je weet het maar nooit. Grrrr, ik geef me gewonnen en gooi de rugzak onderin de bus.

Na een half uurtje sta ik In El Port de la Selva met ons hotel aan de boulevard om de hoek. Lekker!
Ik ga zitten op het terras en bestel een koffie. Nadat ik die gekregen heb zie ik de openingstijden op de deur… vanaf 12.30 open. Ik verontschuldig me, maar ze wuift het weg. Geen probleem. Ik trek mijn wandelschoenen uit en haal al mijn benodigdheden voor het strand alvast uit mijn rugzak. Het is pas 10.30 als ik alvast mijn rugzak wil afgeven bij de receptie, maar krijg tot mijn verbazing de sleutel al mee. Wat een mazzeltje.
Ik loop langs de boulevard het dorp langs naar de andere kant. Weer vooral witte huizen, maar minder druk dan Cadaques.

Op het strand is het vechten om mijn handdoek aan de grond te houden. Op het water vliegen de windsurfers voorbij. Om niet gezandstraald te worden lig ik aan de waterlijn.
Rond 3 uur hoor ik dat Peet ook het einde nadert en ik loop hem wat tegemoet. Ik zie ineens een 0-punt van een Camino die hier begint naar Santiago. Daar wordt ik toch weer blij van. Voor het leven verslaafd. Als het met mijn benen ooit weer goed komt 🙏

‘s Avonds weer aan de tapas. Vleesgerechten zijn hier bijna niet te krijgen en we lusten best vis, maar je krijgt hier zoveel op je bord en wij lusten niet alles ook.

Geschreven door Yolanda.opreis