Deze morgen scheiden onze wegen. Peet gaat wandelen naar L’Escala en ik met de bus. Vandaag staan er 750 hoogtemeters op het programma en dat gaat mijn knie zeker niet leuk vinden. Dus al doet het een beetje pijn, ik ben verstandig.
Ik vind het maar niks dat Peter alleen gaat lopen 😂. Stom natuurlijk, want als ik alleen ga maak ik me ook niet druk.

Peet gaat links, en ik ga rechts. Ik ben veel te vroeg bij de bushalte en de tijd gebruik ik om mijn vrienden in Australië te mailen. Daarna krijg ik gezelschap en klets ik met een Spaanse dame over het weer. Er komt regen aan zegt ze blij. En net wanneer ik in de bus stap barst het even los. De bus was 6 minuten te vroeg, maar vertrekt toch nog bijna 10 min te laat bij de halte. Kaartjes verkopen kost tijd en tja, er moet ook nog even een praatje gemaakt worden met een bekende. Ik vind het allemaal prima. Ik moet in Torroella toch 45 min wachten op de bus naar L’Escala.

Ik had nog een klein plannetje in mijn achterhoofd om het stadje te bekijken en de bus een uurtje later te pakken, maar die staat niet gepland op het busschema. Dus wacht ik geduldig een klein halfuurtje op het busstation met uitzicht op het kasteel van Torroella de Montgri.een klein half uurtje werd een uurtje. Een uurtje waar wat regen viel. Mijn bus kwam uit Barcelona en als je op 15 min reistijd al 10 min vertraging kan maken dan valt vanaf Barcelona een half uur nog best mee😘. Ik zat daar heerlijk op een bankje, droog en met uitzicht op het kasteel van Torroella de Montgri. Een kasteel zoals een kind een kasteel tekent…

Om 12 uur sta ik in ons hotel en ben ik ingecheckt. Ik bestel een bak koffie en een croissant in de bar beneden en heb contact met Peet. Hij moet nog een kleine 6 km.

Peet gaat bijna vanaf het vertrekpunt omhoog en omhoog. Langs een Hollandse camping en toen steil omhoog naar Alto de la Pedrosa over asfalt.
Daarna over een vrij vlak rotsachtig pad. Daar begon ook de regen voor Peet. Dan een steile gladde afdaling naar de Cala de la Pedrosa. Daar was het even zoeken naar het pad omhoog. Maar eenmaal gevonden was het een steil glad rotspad. Op een kruising boven kon hij kiezen of hij nog 2 maal een steile afdaling naar een Cala zou maken of een iets makkelijkere weg bovenlangs. Dat scheelde hem hoogtemeters en veel geglibber. Uiteindelijk toch weer een steile afdaling langs de kliffen naar Cala Montgro. Daar zit hij net een broodje te eten als ik hem contact.
Hij moet nog één keer omhoog voor hij het Langgerekte L’Escala bereikt.

Ik besluit om hem tegemoet te lopen op die laatste 6 km. Langzaam verdwijnt de bewolking en na 3,5 km zie ik Peet bij de jachthaven staan.
We kunnen een klein stukje verder meteen wat eten en drinken. Ansjovis staat hier overal op de kaart en ze hebben ook een fabriek hier. ( of gehad, dat zoeken we nog uit) dus die bestellen we zeker. Dan is het daarna nog 3 km langs de kust tot we in het hart van L’Escala omhoog lopen naar ons hotel.

L’Escala ziet er voor ons 100x beter uit als Estartit. Nog steeds toeristisch maar iets minder vergane glorie. En je hoeft niet steeds door hetzelfde straatje te lopen. Ook fijn.

Na even afkoelen in de airco op de kamer gaan we terug naar het strand. Nog even een paar uurtjes zwemmen en zonnen. Natuurlijk lessen we de dorst op het terras voor we weer omhoog lopen.
Douchen en uurtje lezen en natuurlijk dit verslag schrijven en dan maar weer eens kijken waar we gaan eten 😇

Geschreven door Yolanda.opreis