Wekker gezet om 7.15. Tegen beter weten in, want er is veel regen voorspeld. Toch maar meteen gaan ontbijten een deurtje verder. Dan zijn we klaar om te gaan. Er staat een behoorlijke (mee) wind. Laten we het maar positief bekijken, maar de regen komt met bakken naar beneden.
Als we de buienradar mogen geloven zou het ergste rond 10.00 voorbij zijn….
Waarschijnlijk ontstaan er dan weer nieuwe buien die we nu nog niet zien, maar we besluiten te wachten…

Kwart voor 10 gaan we toch maar, want er komen steeds weer nieuwe buien bij. Eenmaal buiten is de regen minder erg dan we dachten. Bij onze hotelkamer stond de wind in de straat en die loeide langs de balkons. We zijn goed ingepakt en het is niet te warm met regenkleding aan. Al snel lopen we Zafra uit. Weer staat in de gids dat het vlak is, maar ook vandaag lopen we steeds omhoog en omlaag. De eerste 5 km gaan lekker. Met een uurtje zijn we in Maimona dos Santos. Nu op zoek naar koffie!! Die hebben we al snel gevonden. T-shirt toch niet helemaal droog gebleven omdat ik mijn jas niet tot boven toe dicht had misschien? We drinken nog een aquarius en maken van de gelegenheid gebruik om nog even naar het toilet te gaan voor we weer de regen instappen.

Het water loopt werkelijk met een regenval over de straten. Maimona dos Santos uit verlaten we ook de verharde weg. Eerst zijn het losse stenen en lopen alleen van links naar rechts om stroompjes water te ontwijken om de schoenen en voeten zo lang mogelijk droog te houden. Na een poosje gaat dit over in modder. Van lopen kan je niet meer spreken. Het is meer glijden en je stokken gebruiken om overeind te blijven. Ieder stap zakken we minstens een paar centimeter in de zuigende drap. Het is vandaag niet de regen die het zwaar maakt, maar de modder. We weten nu ook waarom deze streek Extremadura wordt genoemd. Want dat betekent extreem zwaar. Dat kan zomers met de hitte zijn, maar ook nu met de modder en ‘s winters is het hier erg koud.

Gelukkig zijn we na weer een kilometer of 5 van die modder ellende verlost en krijgen we vaste grond onder de voeten. We zien ondanks het slechte zicht ons einddoel van vandaag al liggen.
Nog even de spoorweg oversteken en een stukje langs de weg. Dan moeten we natuurlijk weer omhoog voor we Villafranca de los Barros bereiken. Maar niet voordat ze boven ons besluiten dat we nog even moeten worden ontdaan van de opgelopen modder. De hemelsluizen gaan open nu. Met bakken komt het naar beneden en stromen er rivieren door de straten. Even op de telefoon kijken waar onze slaapplek is lukt haast niet meer omdat het scherm niet meer reageert op mijn doorweekte oude wijven vingers van al die nattigheid.

Maar toch gevonden. Omdat ik ze had geappt met de verwachte aankomsttijd stond ze ons al op te wachten. Gelukkig maar, want we dachten verderop in de straat te moeten zijn.

De regenhoes van de rugzak heeft bij ons allebei gefungeerd als waterzak. We hebben er allebei water in staan. Dat voorspelt niet veel goeds 😮

In de hal trekken we onze regenkleding uit voor we naar binnen lopen. Blijkt toch dat door de rugzak de jas gaat lekken en ook de regenbroek heeft mijn broek niet droog gehouden. “Madre Mia, roept onze hospita, ook van binnen helemaal nat. Ze loodst ons met de natte regenkleding naar de keuken. Daar kunnen we het uithangen om te drogen.
We zijn de enige gasten en hebben Casa Perin voor onszelf.
Na de, vinden wij, zeer verdiende stempel in ons pelgrimspaspoort kunnen we douchen en kijken hoe de stand van zaken is in de rugzak.

Gelukkig hebben de waterdichte zakken die we gebruiken hun werk goed gedaan. Alles is nog droog.

We hangen alles in de douche te drogen en vinden zelfs nog een elektrische kachel. Daar zetten we onze schoenen voor. De Camino provides 😇

Alles weer geregeld voor nu. Nu nog moed verzamelen om weer naar buiten te gaan om water en wat te eten voor morgen te scoren en de magen te vullen.

Duimen voor beter weer morgen🙏

Rond half 6 toch weer naar buiten in de natte schoenen. En nee, het was nog steeds niet droog. We hadden 2 missies: iets te eten vinden en boodschappen voor morgen.
We zakte iets af terug het dorp in. Daar hadden we wat cafés gezien. Hopelijk treffen we er één waar we ook iets kunnen eten. Eigenlijk was de keuken dicht bij bar Copacabana en had hij alleen koude gerechten, maar we konden wel warme bacalao (kabeljauw)krijgen. Wij zeiden doe maar. Een pelgrim is gauw tevreden. Het was een ondefinieerbaar bord met 2 vorken. We dachten iets van pasta, ei en kabeljauw te proeven. Het was lekker in ieder geval. Met een drankje om onze zege op onszelf te vieren en een koffie na kunnen we er weer tegen.

Nu nog missie 2…. De supermarkt.
Via Google Maps naar de Día. Halverwege checken of we nog goed gaan. Totaal de verkeerde kant op gelopen. Dus weer terug naar af en verder. Bleek Peet van een Día naar een Spar te zijn geswitched. Niet erg, maar de Spar bestond niet meer. Dus weer terug naar waar we met de eerste poging al bijna waren. 200 meter verder om de hoek… pfffff gevonden.
We waren beide licht geïrriteerd, kwam door de natte dag denk ik.
Gelukkig bleek hosta Perin nu vlak bij.

De natte schoenen staan weer voor de elektrische kachel en wij liggen met de beentjes omhoog de route voor morgen te inspecteren.
Beloofd een hele saaie (en natte) dag te worden vrees ik.

Geschreven door Yolanda.opreis