Wat een dag! Waar zal ik beginnen?

Bij het begin maar 😊
Zo laat mogelijk gaan slapen om de elektrische kachel zo lang mogelijk op de schoenen te kunnen laten stralen.
Kwart over 7 uitgeslapen uit bed gestapt en een half uurtje later op weg naar het ontbijt op de andere hoek van de straat. Het is zowaar droog 🙏 Ook op zondag hier de tent weer helemaal vol met mannen aan de koffie en drank. Hoop dat iemand me dat nog eens kan uitleggen. Wij gaan dus gewoon aan de tostada met jam en koffie.
Toen was het tijd om in te pakken. Alles was droog op de sokken na. Ik wil mijn regenbroek die zo makkelijk van boven EN onder opengeritst kan worden weer in elkaar ritsen en opruimen. Maar hoe dan? Ik heb aan het prutsen en het prutsen. Ik raak er geleidelijk behoorlijk geïrriteerd van. Peet komt zich ermee bemoeien, maar we krijgen het niet voor elkaar! Dan ben ik er klaar mee. Geef maar hier, ik ruim hem op. Dan wordt ik maar nat, het is niet anders. Het kost me veel te veel tijd
Ik baal dat we niet gebruik gemaakt hebben van het extra uurtje vroeger licht. We hebben vandaag een lange etappe (27,5 km) en nu gaan we zo laat vertrekken 😡

Ik heb na gisteren een beetje angst voor deze etappe. Als het weer zo regent en modderig is wordt dit een dag zonder eind. De etappe beschrijving in de gids helpt daar ook niet bij.
Ik citeer:”hier valt niets te verbloemen. Dit is een uitgesproken saaie etappe. Urenlang loopt hij vanaf Villafranca door vlakke wijngaarden en olijfboomgaarden. Sterke zenuwen zijn gevraagd voor de meer dan 12 km, als een liniaal getrokken, kaarsrechte grindweg. Zelfs de afwisseling tussen wijnranken en olijfbomen geeft op den duur geen afleiding meer. Schaduwrijke zitplaatsen zoekt men er tevergeefs. Maar als deze dag eenmaal achter de rug is kan niets je meer van de wijs brengen”
Gaan jullie mee een lekker stukje wandelen?😇

Kwart voor 10 gaan we dan eindelijk op pad. De weg valt mee. Eerste kilometer asfalt dan de grindweg. Het verbaast ons dat er al zoveel water weg is gezakt. Ik loop nog steeds een beetje te pruttelen over onze slechte organisatie vanmorgen. Maar ik hoorde Jochem Myer van de week zeggen. Als je slecht in je vel zit, dan moet je gaan wandelen. Dan kom je jezelf tegen en dat is goed. Want dat is de betere kant van jezelf.
Dus daar denk ik dan aan.

Tot we niet veel later bij een modderpoel aankomen waar we niet omheen kunnen. Met de stokken een beetje prikken en Peet gaat op weg er doorheen. Niet veel later zakt hij tot aan zijn knieën in de rode klei. Van die zuigende klei, want hij heeft moeite om zijn been los te krijgen. Ik pis haast in mijn broek van het lachen 😂. Het is niet grappig roept hij geïrriteerd, maar dat vind ik dus wel. Snel een paar foto’s maken. Ik kom er bijna goed doorheen, maar dan zak ook ik tot over mijn enkels in de rode blubber. Het blijft ook nog lekker plakken. Ik roep wel eens dat ik zware benen heb, maar nu hebben we ze echt. Er hangt aan iedere voet minsten een kilo blubber. Schoonmaken willen we wel, maar waarmee? Met de ene schoen langs de andere heeft geen effect. Ook met de stokken geen soelaas. Uiteindelijk dan maar met mijn handen het meeste proberen te verwijderen.
Onze Hollandse klei, sla je als het droog is zo van je handen af. Nou deze niet hoor! Ik wilde eerst nog een paar oorlogsstrepen op mijn gezicht tekenen, maar gelukkig was ik verstandig. Ik heb nog uren met rode klei aan mijn handen rondgelopen. De klei die beetje bij beetje opdroogde, zorgde ervoor dat we met een soort betonnen sokken aanliepen. keihard werden ze. Er was ook nog goed nieuws hoor , want het was een heerlijke 20 graden. Dan wel zwaarbewolkt, met af en toe zon. Maar meer dan een paar spatjes regen hebben we niet gehad.

Bij een pauze wilden we klei en steentjes uit onze schoenen halen, maar kregen de veters haast niet meer los. We hebben nog gedacht om droge en schone sokken aan te trekken, maar wie weet komen we straks weer zo’n modderpoel tegen.

We konden het met hier en daar een beetje glibberen verder goed doorkomen tot we bijna bij Torremejia zijn. De gids had het al gezegd. Bij mooi weer kun je onder de spoorlijn door. Bij slecht weer moet je een stukje extra omlopen.
Je raadt het al… we moesten om. Er stond niet een beetje water in dat tunneltje, maar een hele rivier. En eromheen lopen ging ook niet. Dan hadden we in de wijngaard weer minstens tot onze knieën in de blubber gestaan. We zien voetsporen van een pelgrim voor ons. Die is omhoog geklommen over de steile gladde modderkant over het spoor. Wij dan ook maar?

Peet gaat voor. Ik glij uit en lig op mijn kont in de modder. Er vliegen wat vloeken over kut etappe en dit oord over mijn lippen. Zo, dat moest ik even kwijt en door..
Peet dacht, zegt hij net dat ik in janken uit zou barsten, maar het vloeken luchtte genoeg op 😂
Even later glij ik weer terug en ditmaal vooruit op mijn knieën. Ach, die waren toch al vuil. Peet trekt me aan mijn wandelstok omhoog. Ik vrees dat ik er anders nu nog had gezeten.

Nu lopen we op de spoorbaan (enkel spoor) , niet mijn favoriete bezigheid, want een trein kan heel snel naderen. We kunnen er aan de andere kant niet af. Veel te steil. Dus toch verder over het spoor tot we er aan de kant waar we vandaan komen aan de andere kant van de rivier weer af kunnen.

En dan kunnen we eindelijk over het spoor met een viaduct en lopen het dorp in. Niet het meest aantrekkelijke dorp. Stil en verlaten. Het hotel waar een bar en restaurant bijzit vinden we snel. Echter, de bar is gesloten en ook het restaurant gaat niet open. De eigenaar kijkt niet eens vreemd op van onze modderige schoenen en ledematen. Is normaal zegt hij. Nou wij vonden het een helse etappe. We laten een modderig spoor na op de trap naar de kamer. Schoenen uit voor de deur 😂en snel onder de douche.

Wat drinken lukt daarna een 100 meter verderop. Eten kan pas weer om 20.00. De Spar notabene naast ons hotel is helaas vandaag gesloten. We moeten het doen met wat water en cashewnoten tot we aan het diner kunnen.

PS, inmiddels kunnen we er weer om lachen, want deze dag gaan we natuurlijk nooit meer vergeten 😇

Geschreven door Yolanda.opreis