Wekker om 8 uur gezet, maar om 7 uur al wakker van het licht van de 2 bedden tegenover mij. Rond half 8 geef ik het op en ga heel rustig mijn spullen pakken. Op het gemakkie ontbijten met een koffie en dan rond half 9 op pad.
Ik kan meteen bij mijn albergue rechtsaf en dan zit ik op de route.

Na een half uurtje stevig klimmen mag ik op 2,5 km eindelijk van de grote weg af. Er was alleen een smal strookje en in de mist liep ik daar niet echt op mijn gemak. Gelukkig maar 2 auto’s gezien en ver voor ze me zagen alvast in de berm gaan staan. Zekerheid voor alles.
De klim eindigt na 3 km in het kleine dorpje Xurarantes. Althans dat dacht ik, maar het dorp uitlopend gaat de klim gestaag verder. Ondanks de koelte van de mist zweet ik als een otter door de inspanning en de hoge luchtvochtigheid.
Na 5 km vlakt het eindelijk uit en heb ik prachtig licht door de bomen van de zon die door de bewolking breekt. Genieten! Wat heb je weinig nodig om gelukkig te zijn.

En dan loop je ineens uit de mist de zon in. Totaal andere wereld. De stilstaande windmolens die boven de bewolking uitsteken wauw!
Na 6 km begint de afdaling en heb ik het “ergste” van vandaag gehad.
Op 7 km kom ik Brenda tegen. Samen een foto, want die had ik nog niet en ze stapt net uit een koffietent. Staat niet op de app, maar onverwacht toch nog koffie onderweg in Morquintían.

Om 12.15 ben ik in Lires. Eerst naar de albergue en dan het pad naar het strand volgen. Volgens Brenda prachtig strand met strandtent. Alleen oppassen als het water opkomt, zei ze. Het komt snel en het strand is dan weg. Het hostel ligt naast het hotel restaurant dus alles lekker dichtbij.

Gelukkig heb ik water en eten meegenomen, want de strand bar is dicht. Wel een bankje met uitzicht op de Noord Atlantische oceaan. Om op het strand te kunnen komen moet ik al een stroom oversteken waar een andere pelgrim bijna tot zijn heupen nat was. Ik kijk wel vanaf hier 😊Ik heb geen idee wanneer het water opkomt.

Na anderhalf uur over het water uit staren vind ik het tijd voor een verfrissende douche. Het is inmiddels druk in het hostel en ik heb 2 Nederlandse dames uit Hattem op mijn kamer. Opgefrist zoek ik een plekje in de schaduw op het terras en wil eens kijken of ik iets kan eten.
Dat is gelukt! Geen pelgrimsmenu maar wel 3 gangen. Ik dacht doe eens gek..

Nu moet dan echt mijn telefoon aan de oplader voor ik mijn dag kan opschrijven. Helaas, of eigenlijk niet helaas, zijn alle stopcontacten beneden bezet. Ik had toch pijn in mijn reet van het zitten aan zo’n fancy bartafel om te eten. Dus nu even lekker languit op mijn bed.

Geschreven door Yolanda.opreis