Het was een diner voor mij alleen. Waar de andere gasten zijn geen idee, maar ik kreeg voor een heel weeshuis. Ik heb mijn best gedaan 😊

Ik maakte mijn rugzak vast klaar voor vandaan, want ik heb een lange dag voor de boeg. Ik kom erachter dat mijn waterzak lekt. Daarom was mijn rug gedeelte zo nat. Ik dacht dat hij op mijn slang had gelegen die ik niet afgesloten had.
Mooi balen, want ik kan niet bij mij fles zonder de rugzak af te doen. En ik heb de waterzak juist zodat ik dan voldoende drink.
Gaat het met de knie iets beter, komt het volgende issue al weer op mijn pad. Het schijnt deze Camino niet makkelijk te mogen zijn.

Na het ontbijt word ik keurig naar Armenteira gebracht en begin ik om 8.10 aan mij wandeling.over het ontbijt, dat was weer mega. Ik vroeg of ik de kiwi mee mocht nemen en hij pakte de kaas en ham voor me in voor onderweg als lunchpakket. Een aanrader weer dit hotel.
De eerst 5 km heet la senda de piedra y la agua.
(De route van stenen en water)en wat is het mooi!! Echt het mooiste stuk van de route. Natuurlijk is het wel elke pas kijken waar ik mijn voeten neerzet, want overal wortels, stenen, afstapjes en opstapjes, maar ik geniet van de omgeving. Niet normaal.

Als ik bijna 4,5 km weg ben komt er een Spanjaard me tegemoet. Hij vraagt of ik Portugees ben? We raken in gesprek en lang verhaal kort moet ik vanavond naar de bar om hem te ontmoeten😂. Hij pakt zelfs mijn wandelstok om uit te tekenen waar het is. Geweldig! José heet hij en geeft me 2 zoenen op mijn wang als we ieder onze weg gaan. We zullen zien hoe het loopt vanavond. Ik ga niet afspreken met vreemde mannen 😂

De eerste rust op een terras op 5,3 km.
Zo’n 3 km verder begint mijn enkel op te spelen. Doet mijn knie het vandaag goed, krijgen we dat weer. Ik snap het wel, want de afdaling is alles op mijn linkerbeen gegaan omdat ik de knie niet vertrouw. Dus nu heeft de enkel teveel klappen gehad op niet recht liggende paden. Ik moet in ieder geval nog 4,5 km door voor ik kan beslissen wat wijsheid is.

In Puente Arnelas gooi ik de handdoek in de ring. Bij het tankstation vraag ik of ze een taxi voor me willen bellen. Meteen krijg ik de vraag of ik van het toilet gebruik wil maken en haalt de man een stoel voor me. Zo lief weer. Ook de taxichauffeur is erg meedenkend en zet me zonder te vragen voor de deur van barco Peregrino. Hier moet je reserveren voor de boot morgen. Dank u wel meneer, maar ik heb al gereserveerd.
Ik bestel een tinto de verano om mijn verdriet te verdrinken en hoop dat de rust me de laatste 2 dagen zonder verdere problemen laat lopen.

De boot is trouwens nog wel een ding. Ik ben gisteren gebeld dat hij niet om 7.30 gaat, maar 7.00. Vandaag gaat hij weer eerder, nu om 6.45.
Het heeft allemaal met het getijde te maken. Word wel één boottrip in het donker denk ik.

Ik slof na mijn incheck nog wat in de rondte en zit een poos op een terras in de zon. Dan besluit ik op zoek te gaan naar eten en tref Silke en Nicole. Samen gezellig gezeten en daarna naar het kantoor van El barco Peregrino om te vragen waar precies ik moet zijn morgenochtend. Ik wilde nog wat te eten halen voor mijn ontbijt, maar dat krijgen we op de boot. In mijn hostel nog gepraat met een Colombiaans echtpaar en een Duitse vrouw. Alleen vergeten om namen te vragen. 😇

In de keuken staat een paasbrood, wat gewoonte is hier in Spanje hoor ik. Heerlijk.
Ik maak alleen nog de rugzak klaar voor morgen en ga dan mijn benen te rusten leggen.

Geschreven door Yolanda.opreis