We moesten gisteravond in vol ornaat naar de bar om te eten. Het water stond een paar centimeter hoog in de straten en daarnaast stormde het, zodat de poncho opwaaide en de broek alsnog nat werd.
Te laat voor hadden we maar…. De regenbroeken liggen thuis 🥲
In de bar is het gelukkig warm. We gaan zitten en wachten op de bediening. Er wordt een geblokt kleedje op tafel gelegd en een bord met bestek. Dan komt de soeppan..
😂we moeten blijkbaar eten wat de pot schaft. Wat begrijpelijk is, want er zijn hier maar weinig pelgrims. Maar grappig is het wel. We krijgen vissoep. Peet ziet mijn gezicht… niet mijn keuze, maar opeten maar. De smaak is prima en er zit niets in wat ik niet lust.
Volgende gang varkensvlees met salade.. yeahhh geen patat en het toetje mogen we kiezen. Een cornetto toe. Voor €12 heerlijk gegeten. We drinken nog een koffie.
Met 2 flessen water lopen we terug naar de albergue. We kletsen nog een poosje met de andere pelgrims in de huiskamer en gaan dan op bed liggen, wanneer er te veel Spaans door elkaar gesproken wordt en geen Engels meer.

De volgende morgen hebben we ontbijt in de albergue. De wind is weg, maar de temperatuur is inmiddels gezakt naar 4 graden! En het regent nog steeds licht.
We lopen al snel tegen een pad aan waar het er heel slecht uitziet. We zien de Slowaakse pelgrim al moeilijk navigeren om niet tot over haar knieën nat te worden. We besluiten over de weg te gaan, maar al snel blijkt de weg die wij willen volgen ook volledig blank te staan. We kunnen niet anders dan terug naar de route. Daar zien we de Slowaakse die probeert om onze kant op te komen, wat niet gaat lukken. Op blote voeten en haar broek tot boven haar knieën opgestroopt is er geen doorkomen aan. Wij proberen met onze stokken voor haar te peilen hoe diep het is, maar het komt tot boven haar middel. Ze gaat terug… balend om de verloren tijd.

Wij gaan verder het pad op, maar al snel lopen wij ook vast. Zeker tot ons middel nat als we doorgaan en dan? Hoeveel van dat soort zwembaden komen we dan nog tegen? We gaan ook terug. Wat nu?
Op een kruispunt met een asfaltweg weg treffen we 2 Spanjaarden die ons een omweg aangeven over alleen maar asfalt. De routeplanner voor de auto zegt 25 km, en we hebben er al 4 met heen en weer lopen. Dit wordt een lange, lange dag! De blauwe pakken kunnen uit.. het is droog

Na zo’n 8 km komen we in het eerste dorp Valdefuentes de Sangusin. De enige bar is wegens goede vrijdag? gesloten, maar ik wil wel een kleine pauze, want we lopen al bijna 3 uur.
We zien een aantal vrouwen met boodschappentassen tegen een gebouw aanleunen op het pleintje. Misschien wachten ze op de bus? Maar nee, onze redder van vandaag komt het plein op rijden. De bakker! We scoren een zak Magdalena’s. Hebben we in ieder geval nog iets te eten als ook in het volgende dorp alles gesloten is.
We gaan aan de volgende 10 km beginnen.
Als we er nog 6 moeten kunnen we het dorp al zien liggen. Een eindeloos lange weg die op en af, en op en af die zich kaarsrecht voor ons aftekent.
Uiteindelijk hebben we hem helemaal afgelopen.
De enige bar in Valdelacasa zit een eind uit onze richting. En misschien is hij dan ook nog dicht?
We zien een dicht bushokje, daar kunnen we even lekker zitten en onze cakejes eten. We grappen dat iemand het wel allemaal perfect voor ons regelt. Nog haast geen regen gehad in de afgelopen dagen, een bakker wanneer de nood hoog was en nu weer in een bushokje terwijl er toch weer wat regen valt. Misschien regelt je vader dat wel voor ons zeg ik met een lach en dan stromen de tranen ineens over mijn wangen. Zal ook de vermoeidheid wel zijn hoor.

Ik zie op tegen de laatste 8 kilometers, maar als we blijven zitten komen we er ook niet dus gaan we weer.
Net op dat moment komt er een Japanse pelgrim aanlopen. Ze is de weg kwijt en wil niet meer door het water. We leggen uit dat wij weten hoe en ze volgt ons. Dan vraagt ze ons om te stoppen en haalt ze allerlei flesjes met etherische oliën uit haar rugzak. Ze doet wat op haar handen en houd ze op mijn oren. Ander flesje en ze steekt haar vingers in mijn oren. Ik moet mijn lach inhouden. Nog een ander luchtje en ze wrijft over mijn schouders en armen. Peter krijgt dezelfde behandeling. Thank you zegt ze tegen ons.
Bizar 😂je maakt wat mee.
Ze loopt langzamer dan wij dus we zeggen gedag en tot later.

Dan moeten we toch de smurfen pakken weer aan voor de laatste 6 kilometers. Geen stortbui, gewoon een beetje regen.
Na nog wat oponthoud door ontsnapte koeien op de weg lopen we dan eindelijk Fuenterroble de Salvatierra binnen. Nu op zoek naar de municipal. Er is hier een albergue op donatieve basis met een gemeenschappelijk diner en ontbijt. Daar hebben we zin in.
Dit is voor ons beide de eerste keer in de kerkelijke albergue. En op een slaapzaal dit keer.
We zijn vroeg genoeg om beide het onderste bed te kunnen kiezen. En ook de Japanse komt onze kamer binnen.
We gaan naar de plaatselijke bar voor een biertje en een snack, zodat we tot 20.00 kunnen overleven.

Om 20.00 kunnen we aan tafel. Een applaus van alle pelgrims als het eten wordt binnen gereden.
Gezellig, soep, rijst met tomatensaus en iets te vet varkensvlees. Maar dat heb ik opzij geschoven 😊
Als toetje kokosmakroon mini. En toen ging het licht uit.. … een Argentijnse pelgrim is jarig en er was taart gekocht.

Gezellige avond en zo naar de slaapkamer. Morgen weer een lange dag voor de boeg, omdat we wederom moeten omlopen over de weg vanwege wateroverlast

Geschreven door Yolanda.opreis