Gisteravond om 10 uur het licht uitgedaan en vanmorgen om 6 uur de wekker. De rugzakken zijn een flink stuk zwaarder met de waterzakken bijna helemaal gevuld ( 3 liter) een heel brood met beleg en een zak nootjes, bananen, mandarijnen en een reep chocolade.
Er staat 33 km op het programma vandaag en dat vind ik best pittig. Daarnaast zijn er totaal geen voorzieningen onderweg, geen bar, geen restaurant nada.
Kwart voor 7 trekken we de deur dicht van de albergue. Nu op zoek naar een ontbijtje.
Dat halen we bij de churreria die al heel vroeg open was. Met twee grote getoaste boterhammen met jam en een grote koffie gaan we op pad. Het is 7.15

Al snel zien we het Franse echtpaar voor ons lopen. ( volgens mij ook tegen de 70) Ik blijf het toch bijzonder vinden op die leeftijd nog zo’n uitdaging. Hopelijk is dat ons ook gegund.

De communicatie blijft lastig, maar we begrijpen dat haar man blaren heeft en dus nu op zijn sandalen loopt.. oei, daar moet ik dan weer niet aan denken op sandalen lopen. Zeker niet met al die losse steentjes. We zien hem dan ook regelmatig zijn voeten schudden om ze eruit te krijgen.
We lopen langs een descansadero ( rustplek voor boeren die met hun vee de Extremadura doortrekken en daar dan kunnen slapen onderweg) een beetje zoals wij pelgrims 😊

Na 7 km de eerste rust op een steen. We zien een nieuw gezicht naderen. Het blijkt een Engelse (Liz)
We kletsen even en we lopen met haar op, maar zij loopt iets sneller als wij dus ze zegt gedag en tot later.
De route loopt vandaag weer op en af tussen weilanden met vee en eindeloos niets. Wat een ruimte hebben ze toch nog in Spanje. We zien zo’n grote witte lobbes van een hond op het pad. Zijn schapen zitten achter een hek, maar blijkbaar had hij ons brood geroken. Dat ziet aan de buitenkant van mijn rugzak en hij blijft mij volgen. Gelukkig geeft hij na een zetje van Peet zijn poging om ons brood te pikken op.
Regelmatig lopen we over iemand zijn land. Hekje open en weer sluiten.
Na 10 km dreigen we bijna verkeerd te lopen. We volgen braaf het pad, maar ik zie een vage pijl op een rots. Terwijl ik in mijn app de route check word er naar ons geroepen dat we niet het pad moeten volgen. Een stukje verder treffen we een Belgische (Carolien) Al kletsend zien we ook de Fransen de verkeerde keuze maken en al roepend en zwaaiend komen zij ook onze kant uit. Dan komt ook Liz teruggelopen. Zij had wel het verkeerde pad genomen en moest dus terug. Zoveel pelgrims zijn we nog niet tegengekomen onderweg.

We vervolgen weer allemaal afzonderlijk onze weg.
Op weg naar de eerste van de 2 bruggen die we over moeten vandaag. Op 14 km weer wat verwarring. We zien bordjes die de weg wijzen naar Cañaveral over een rotsachtig pad en er zijn pijlen die naar de weg wijzen. We zien op het rotspad een picknicktafel en we besluiten daar dan ons brood maar op te eten. De Fransen kiezen voor de weg. Wij. Liz en Carolien kiezen voor de lastigere maar vast veel mooiere weg.
Daar wordt mijn knie in eerste instantie niet echt blij van, maar het is wel een mooi pad. Vol met lavendel en gele en witte bloemen. Daar word je toch blij van?
Dan komen we met 17 km weer op de weg en zijn we bij de eerste brug over de rio Almonte. Carolien klimt na de eerste brug over de vangrail en gaat verder op de trail. Mijn app zegt de weg, dus we blijven op de weg tot we ook de 2e brug over zijn gelopen. Daar worden we ook weer de trail opgestuurd. We kunnen ook over de weg, maar saai en toch best link met auto’s. Dus klimmen maar weer na een korte pauze. Nog 11 km zegt het bord. Het is een lastig pad met losse stenen en nergens recht. We beginnen nu de vermoeidheid wat te voelen en dus is het opletten geblazen dat we niet zwikken of vallen. Zo’n 5 km verder weer even stoppen. We zijn zo blij met de bak wind die er staat. We moeten er niet aan denken hier te lopen zonder wind en volle zon. De zon kwam pas rond half 11 en zo rond 3 uur komt er sluierbewolking opzetten. Heerlijk wandelweer! We maken een foto met onze hoedjes in de wind..Peppi en Kokki 😂

De laatste kilometers vallen me zwaar. We zien de plaats liggen, maar het komt maar niet dichterbij. Op en af, op en af. Dan een bordje.. 1 km. Wel via een steile afdaling maar dan mogen we het laatste stukje over de weg naar de albergue. Halleluja!!
We checken in en kunnen naar de kamer. We hebben dorst, maar volgens Google is er niets open tot 20.00. Gelukkig staat er wel een automaat met blikjes in de albergue en in een makkelijke stoel kletsen we met Liz en een Engelsman en een Spanjaard die de route fietsen.

Dan is het tijd voor een douche. Ik heb het koud van vermoeidheid. Verslag schrijven lekker op bed onder mijn dekbed.
Om 20.00 zullen we alle andere pelgrims weer treffen in 1 van de 2 restaurants hier.
Misschien nog proberen wat te eten te scoren voor morgen onderweg, anders morgen bij het ontbijt. We hebben beide geen puf meer om in het dorp rond te struinen.

Geschreven door Yolanda.opreis