Gisteravond een momentje in de slaapzaal. 3 Franstalige Canadese vrouwen kennen niet het principe van draai kiep ramen en deuren. En ook niet de rolluiken met de banden. Nadat ik het 3x heb voorgedaan, last ik ze maar prutsen. Ze krijgen de deur niet open, daarna niet meer dicht en het rolluik tillen ze uiteindelijk maar op met hun handen. Ik ben gevlucht 😂 pistte haast in mijn broek van het lachen.

De Nederlandse dames Marianne en Femke uit Hattem slapen boven mij.
Veel gedraaid en slaapzak van me af gegooid. Wat was het warm! Ondanks dat de deur en het raam open stond.
Half 8 wakker en op het gemak samen met Marianne en Femke ontbeten. Zij eindigen vandaag in Muxia dus ik zeg ze gedag. We zullen elkaar verder volgen via Polarsteps en Facebook.
Dank voor de gezelligheid.

Na mooie vergezichten op zee ( helaas zonder zon) loop ik bij de houtzagerij verkeerd. Ik ontdek het gelukkig met 20 meter omdat er 2 keuzes zijn en er bij beide geen palen of pijlen staan.
En stukje verder dezelfde twijfel, omdat ik een pelgrim over de weg voor me zie lopen en ik het idee heb dat we van de weg af moeten. Ik roep, maar krijg geen reactie. Dan ben ik bij de hippie bar waar Marianne al over vertelde.
Hier rust ik even uit en drink een bakje koffie.
De lucht is dreigend en ik ben benieuwd of ik Fisterra droog ga bereiken.

Een stukje verder kom ik een man en een vrouw tegen. Onbewust scan ik ze als Nederlanders en zeg Hi!, terwijl ik altijd iedereen in het Spaans begroet.,ik bleek gelijk te hebben. Midden op het bospad een half uur staan kletsen met wildvreemden over de Camino en hoe speciaal het is. En ik weet niet eens hoe ze heten 😂
Een stukje verder moet ik echt heel nodig naar het toilet en daar is bar Razon in San Salvador de Duio. Nog maar 3,5 km tot km 0,0 bij de vuurtoren zegt de app. Peanuts!! En het is “pas” 12.00 uur. Pas 2 uurtjes gelopen en al 3 uur onderweg… veel gekletst 😊
Het bleek nog 3,5 km tot mijn albergue en ik was de pijlen zo nu en dan een beetje kwijt, maar om 13.00 ben in bij hostel Sonia. Inchecken en bed kiezen op de slaapzaal voor 8 personen met eigen toilet en douche voor ieder slaapzaaltje, wat fijn. Bed opmaken en dan weer naar buiten.

Ik besluit toch maar meteen naar de vuurtoren te lopen, het is nu nog droog.
Eerst terug naar het water waar ik hetzelfde restaurant ontdek als in Muxia (as baleas) waar ik mezelf alvast trakteer op een tinto de verano en een andere heerlijke salade. En ik doe eens gek en bestel nog een lemon mousse. Ik heb tenslotte nog wat kilometers te wandelen.
De zon breekt ook weer een beetje door, dus misschien heb ik wel mazzel.

En man wat een mazzel heb ik!! Genoeg zon voor mijn km 0,0 foto en een poosje zitten staren over de oceaan. Foto’s gemaakt voor andere pelgrims en dan wordt het steeds bewolkter. Ik ga op mijn gemak terug naar Fisterra. Daar haal ik mijn boodschappen en ga naar de albergue municipal op mijn Fisterana op te halen. (Bewijs dat ik naar Fisterra ben gewandeld. Hier controleren ze wel mijn stempels. Ik krijg een mooi certificaat. Bij de kiosk verkopen ze een kokertje. Ik heb alles gedaan wat ik wilde doen.
Terug naar de albergue begint het te regenen..
Ik ben een tevreden mens..
Dit is niet het eind, maar weer het begin van een nieuw avontuur.

Geschreven door Yolanda.opreis