Nog geen 2 uurtjes kunnen slapen vannacht en Peet schud me even voor 7 uur wakker.
Aankleden en dan snel naar beneden voor het ontbijt. Daar wacht ons een verrassing… ontbijten kan pas vanaf 8.00 uur. Er is nog geen brood.
Verdorie denk ik in iets minder nette termen. Had ik zomaar nog een uur kunnen blijven liggen en nu kunnen we pas laat gaan wandelen 😡.

De hotel eigenaresse ziet mijn teleurstelling en zegt dat we een zware dag gaan hebben en we kunnen wel yoghurt en fruit nemen.
Dat doen we dan maar. Peet heeft bij de bakker al een appel en een cheese pie gehaald voor onderweg.
Maar ondertussen is onze gastvrouw nog druk geweest in de keuken. Verse jus en voor ieder 2 tosti’s en 2 witte boterhammen met daarop 2 spiegeleieren. Dit kunnen we niet eens op 😂😂
2 tosti’s gaan ook mee voor onderweg.
Dankzij het oplossend vermogen van onze gastvrouw lopen wij 7:55 het hotel uit en begint onze wandeling.

Het is omhoog en omhoog en omhoog. We hebben ons keurig ingesmeerd voor we naar buiten gaan, maar dit betekent dat we binnen no time lopen te zweten als otters. We lopen met 5 minuten het dorp of gehucht boven ons in. We zijn nog net op tijd om werklui met ezels naar boven te zien gaan. Veel griekser krijg je het niet.
Ook het volgende dorp bereiken we snel. Nu houd de bestrating op en behoorde keien. We hebben in 1,8 km al 220 meter hoogte bereikt. En het eind is nog niet in zicht. Wel lopen we de mist in. Geen uitzicht maar wel een aparte sfeer. Misschien hebben we mazzel en komen we nog boven de bewolking uit…

Na 3 km hebben we even genoeg geklommen en gaan we weer dalen. Het zijn smalle rotsachtige paden tussen begroeiing. Je kunt als je vooruit of achteruit kijkt haast geen pad ontdekken.

Wel ontdekken we veel geiten, met en zonder bel.
Als we na 4 km de mist/ bewolking uit lopen en richting de andere kant van het eiland oversteken tussen de geiten worden we geroepen door een oude Griek. Wij begrijpen hem niet… moeten we tussen die geiten uit?…hij gebaart dat we zijn kant op moeten komen…en blijft maar praten in het Grieks. Dan verstaan we ineens Chora? Ja, daar moeten we heen.
Blijkt dat we de verkeerde kant aan het oplopen waren. Dank!!

Na 2 uur lopen en 5 km onderweg vinden een plekje bij kerkje nummer 6 om pauze te houden. Ik ben weer aan het stunten met de zelfontspanner 😂, maar 2e poging is gelukt.
Als we weer verder gaan, zien we 100 meter om de bocht een taverne.. het zal toch niet dat we weer net te vroeg zijn gaan zitten?
Maar hij was dicht 😜

We blijven flink stijgen over de flanken van de berg en dan weer dalen. Het is voor mij elke stap kijken waar ik mijn voeten neerzet. Stijgen gaat veel makkelijker dan afdalen. Ik flikker bijna van de berg omdat mij veters achter een prikkel bosje blijft hangen. Gelukkig had ik mijn stokken goed gepositioneerd en blijf ik staan. Even diep ademhalen en door..
Peet heeft het niet eens door omdat hij eigen tempo steeds een stukje loopt en me dan weer opwacht. Mijn knie begint een beetje te sputteren. Misschien rare beweging gemaakt met mijn bijna val? Of toch beetje te veel van het goede?
Feit is dat ik nu door moet, voorzichtig en goed steunen op de stokken helpt.

Dan met nog zo’n 4 km te gaan moeten we kiezen welke route. Langs de flank richting het Monasterio of over de berg rechtstreeks naar Chora.
We kiezen links ondanks dat we gelezen hebben dat er er gevaarlijk stuk in zou kunnen zitten.( op internet) Hier geen borden of waarschuwing dus we gaan ervoor.
Het eerste stuk is over een gewoon grindpad waar ook auto’s kunnen rijden. Heerlijk om even wat relaxter te kunnen lopen.
Dan buigt de weg af en moeten we weer over een smal pad met links een kleine 400 meter berg schuin naar beneden tot de zee.
Wij hebben gelukkig geen last van hoogtevrees en had ik het wel dan was ik nu te druk met zorgen dat mijn voeten goed worden neergezet en ik niet ga glijden of zo.
Ik zag hier van te voren wat tegenop, maar het viel uiteindelijk alles mee.

Dan zien we eindelijk het monastery Chozovotissa. Aan de bergwand geplakt in de 11e eeuw op 330 meter hoogte. Niet veel later gaan we een hek door en zijn we er. Daar zien we ook voor het eerst een teken gevaarlijk voor de route waar we net af komen. Wij moesten klimmen, maar misschien dalend niet zo’n strak plan?

We zijn nog net op tijd om het te kunnen bezoeken. 12.45 is het en het sluit om 13:00.
Binnen moeten we armen en benen bedekken. Ik trek een lange rok over mijn rokje en sla een doek om, maar Peet krijgt zijn wandelschoenen niet door de pijpen van een broek. 😂 Ga jij maar, zegt hij..
Het te bezoeken deel is niet groot en je mag er niet fotograferen. Dus zonder foto’s weer terug naar Peet. Wel glaasje water en loukoumi gekregen. (Soort Turks fruit)

Op de trappen naar beneden eten we onze meegenomen lunch voor we de rest van de trappen afdalen en de laatste klim naar Chora gaan maken. Het zijn meer dan 300 treden die de bezoekers op moeten voor een bezichtiging. Wij hebben dan nu mazzel dat we van de andere kant komen en kunnen afdalen😜

We dalen via de trappen af naar 190 meter om er eerst via de weg, maar al snel via een kleine stelviopas met haarspeldbochtjes al zigzaggend weer te klimmen naar Chora wat op 330 meter ligt.

We zijn er!! Nu op zoek naar een verfrissend biertje om te vieren. Ik weet niet meer hoe ik moet zitten op de stoel. Spierpijn in de bil en onder rug en door de relaxte muziek krijg ik slaap. Leg mij maar ergens neer tot de bus komt zeg ik tegen Peet. Geen zin om door het dorp te wandelen. We kunnen ook niets bijzonders vinden als we door het dorp alvast richting de bushalte gaan. We zien nog een ander terras, daar drinken we nog een frape en eten een ijsje.

Dan op naar de bus. Er rijdt 1 bus met 1 chauffeur lijkt het, dus dezelfde chauffeur als gisteren. Wederom foto stop en hij probeert vanuit zijn raam een lift voor een persoon die naar Katapola moet te regelen. Hij is daar pas weer over 2 uur.
Hij draait muziek in de bus en een Frans stel begint in de bus bij een foto stop te dansen in het gangpad. Hilariteit alom😂

Voor we Egialis bereiken draait hij bohemian rapsodie van Queen en hij vraagt of we allemaal mee willen zingen. Zo zingen we goodbye everybody I got to gooo als we al zingend allemaal de bus weer verlaten. De nieuwe passagiers kijken wat verbaasd 😜

Nu eerst eens even een uurtje of zo op de schouderbladen liggen..

Geschreven door Yolanda.opreis