Midden in de nacht naar Schiphol gereden. Hoe vaak hebben we dit ritje al gemaakt?
Na aankomst de auto parkeren en meteen de bus. Dat begint goed. Ook op Schiphol kunnen we meteen naar de machine om een koffer label te printen. Na wat gepruts hangt het eraan. We mogen door naar de koffer kluis. Hier verliest Peter al zijn pasjes die bij zijn mobiel zitten. Wij zien het niet, want we zijn druk met de instructies. Gelukkig zien omstanders het wel gebeuren en staan we niet voor verrassingen later in de vakantie. Wat een mazzel…

Met een half uurtje hebben we alle formaliteiten gehad en kunnen we op weg naar de koffie. Helaas maar 1 tent open en een mega rij. Ik ga op zoek naar een plekje en Peet in de rij. Vast ritueel is daarna naar de boekhandel voor een magazine en dan slenteren we op het dooie gemak naar D86.
We maken ons klaar voor de koffertjes dans.
Veel mensen reizen met een klein koffertje, zodat ze niet extra betalen voor de koffer, maar er is geen plek voor al die koffertjes in het vliegtuig. Je moet dus zorgen dat je met je koffertje niet achteraan in de rij staat, want dan gaat je koffertje alsnog het ruim in. Weliswaar gratis, maar moet je wel weer bij de bagageband wachten. Je kunt dit voorkomen door priority incheck te boeken. Dit kost natuurlijk wel weer extra geld.

Wij genieten gewoon van de koffer dans, want onze rugzakjes kunnen gewoon mee aan boord.
We hebben al even niet gevlogen, maar het werk van de stewardess wordt ook langzaam uitgekleed. Ze draaien nu bandjes af in plaats dat de purser voor de tigste keer haar verhaal afdraait.
Ik verbaas me dat het na al tijd vliegen nog steeds nodig is om mensen erop te wijzen dat ze de stoel riemen vast moeten maken. De leuning rechtop en het zonnescherm omhoog. Een man voor ons wordt erop gewezen en doet meteen nadat de steward doorloopt zijn stoel weer naar achter. Zijn vrouw corrigeert deze kinderachtige actie gelukkig meteen.
Let’s go!

We landen op tijd en nadat we de koffer hebben opgehaald bij de bagageband gaan we op zoek naar een taxi.
De taxichauffeur heeft blijkbaar haast, want voor ik het adres kan voorlezen rukt hij mijn telefoon uit mijn hand en loopt de taxi in. Ik wil er eerst nog achteraan, maar stap toch eerst maar in. Daar krijg ik hem terug. Met een noodgang rijdt hij weg, gelukkig iets later geremd door een voorganger die zich wel aan de snelheid houd. Hij zit in het Spaans het adres in zijn telefoon te blaffen, maar Google begrijpt hem niet. Hoe het hotel heet vraagt hij. Het is particulier zeg ik. Wat dan het nummer is, want dat heb ik niet. De straat is prima zeg ik, maar krijg via whatsapp het nummer toch door.
Ik zie het nummer ineens staan, want anders had hij te ver gereden. Afrekenen en doei 👋🏻 naar zijn fooi kan hij fluiten, want die had hij er zelf al bijgeteld. Hij vroeg 2 euro meer dan het bord op de luchthaven aangaf voor de vaste prijs, maar geen zin in gesteggel om 2 euro, dus klaar.

Ons huisje is leuk ingericht en van alle gemakken voorzien. We hebben voor een terrasje, achter een patio en daar ook de trap naar het dakterras. Voorzien van zitje, schaduw doek en verlichting. Zelfs ligbedden met heerlijke kussens. Hier gaan wij het wel een weekje volhouden hoor.

Koffer legen, boodschapje doen en op naar het strand. Zo heerlijk om weer in de zon te liggen.
Mijn Spaans zal er de komende week niet veel beter op worden denk ik. Het is Engels wat de klok slaat hier.
De wind maakt dat we eind van de middag gaan kijken of het op het dakterras nog lekker zou zijn.
Hier kunnen we uit de wind in de zon nog langer van de zon genieten.

We gaan het niet te laat maken vanavond. Nu eropuit om te eten

Geschreven door Yolanda.opreis