De middag en avond werden weer onverwacht erg gezellig door een Belgische vader en zijn dochter ( Bennie en Stephanie) die op de fiets van Porto naar Santiago fietsen. Gezellig aan het bier en de wijn gezeten op de ligbedden in de tuin. En toen dat te fris werd in de keuken.

Vanmorgen om 6.00 al wakker.uiteindelijk besluit ik er om 6.30 maar uit te gaan. Ik sleep zo zachtjes mogelijk alles uit de kamer en pak op de gang verder in. Al snel blijken er meer vroeg te willen vertrekken, want er gaan wekkers af.

In de keuken kon ik zelf het ontbijt klaar maken. Sinaasappels persen, brood roosteren en maar een grote pot koffie gezet. Bleek een internationaal gezelschap te zijn. 2 Belgen, 2 Duitsers, een Franse familie met 6 kinderen 😮 en een Spaans stelletje.

Om 7.45 begin ik mijn allerlaatste wandeldag op deze Camino. Meteen al wat tegenslag, want ik dacht 15 km nog te lopen te hebben, maar de kilometer palen zeggen 17,2. Normaal gesproken is dat dan 20 minuutjes langer lopen, maar met mijn tempo meer dan een half uur. Ik blijf hopen dat de app klopt.

Het is veel klimmen, wat de beentjes het prettigst vinden, maar ook veel dalen en scheve wegen.
Op de tanden bijten en doorgaan is het devies vandaag. Op 8 kilometer kom ik bij een kerkje waar ik voor mijn compostela straks in Santiago al het een en ander op internet moet invullen. Dan gaat het afhalen daar sneller. Stoppen dus.. dat wil ik liever niet, want ik kom niet meer op gang😊. Nog een paar 100 meter verder nog een keer stoppen, want ik heb dorst. Rugzak af. En ik krijg gezelschap van een poes. Kroelt er flink op los en ik kan er weer even tegen. Niet veel later roepen de Belgen op de fiets dat ik toch al aardig ben opgeschoten. We staan boven aan een helling en even later laten zij zich lekker naar beneden rollen terwijl ik voor elke stap een gevecht aan het leveren ben. Ik zou nu ook wel een fiets willen 😂

Als ik 10 km weg heb zie ik laatste kans om te eten of drinken staan tot Santiago. Ik moet hoognodig wat energie bijtanken., maar moet er wel weer een extra heuveltje voor op. Grrrr
Ik bestel mijn 2e ontbijt, koffie verse jus en tortilla. Als ik naar het toilet strompel vragen ze of ik moe ben. Ja zeg ik, en pijn. Meteen komt de verbandtrommel en gaan ze op zoek naar een spuitbus met iets voor mijn benen. Ik kan ook nog pijnstillers krijgen, maar die heb ik al geslikt.
Ze smeren iets op mijn benen wat eruit ziet als scheerschuim. En wrijven het goed in. Voor mijn part was het scheerschuim, maar het idee dat ze met hulp kwamen vind ik zo tof. Op het raam staat nog 8,5 km… ik wil er niet eens over nadenken hoelang ik daar nog over ga lopen….

Voetje voor voetje kom ik langzaam dichterbij en dan eindelijk om 13.45 ben ik er.
De tranen beginnen spontaan over mijn wangen te lopen. Daar is het plein en de cathedraal in de volle zon. Overal liggen en staan pelgrims te vieren dat ze er zijn. Ik loop naar het midden. Doe mijn rugzak af en ga met moeite op de grond zitten. Ik zit blij te zijn dat de wandel marteling voorbij is en geniet van alles om me heen. Zoekend of ik hier of daar nog een bekende zie ontdek ik een stukje verder Dagmar, zie ik mijn Australische naamgenoot voorbij lopen en appt Simon dat hij met zijn zoon onderweg zijn.
Intussen word ik gespot door Bennie en Stephanie. Ze feliciteren me en vertellen dat ik heel trots op mezelf moet zijn. Dat maakt opnieuw de waterlanders los, maar ik vind het niet erg. Zo om me heen wordt er heel wat af gehuild. Ze zitten en praten een poos met mij en dan staan Simon en Isaac voor mijn neus. Zij hebben ook gezien hoe ik me voortbewoog en willen me een knuffel geven. Ze zijn alweer onderweg naar de bus om terug naar Porto te gaan en via Porto terug naar Engeland. Misschien volgend jaar de Camino Anglais? We houden contact.
Stephanie biedt aan om bij het pelgrims kantoor een wacht nummer voor me te halen. Dan kan ik lekker blijven liggen op straat met een rugzak onder mijn lijf. Dat waardeer ik zeer, want ik weet hoe steil de route daarheen is. Ik heb nog zo’n 300 wachtende voor me. Ideaal systeem, want voorheen moest je in de rij gaan staan en wachten op je beurt. Dat zou gek zijn geweest. Nu kan ik via de barcode op mijn ticket kijken welk nummer er aan de beurt is en tegen de tijd die kant op. Ik ben ook zo brutaal geweest om te vragen of ze wat te drinken voor me willen halen. En natuurlijk ook voor hun. Na het drankje gaan ze op zoek naar eten en ik lig nog een hele tijd in de zon te genieten op het plein.

Dan moet ik toch echt naar het pelgrims kantoor. Eerst maar eens zien of ik overeind kan komen. Ik ben echt de schaamte voorbij en vraag degene die naast me liggen of ze mijn stokken even vast kan houden tot ik mijn rugzak om heb. Ik was bang dat ik voorover zou gaan. 😂 Natuurlijk is dat geen probleem. Ik kom onderweg die Tsjechische jongen nog tegen en zak dan af voor mijn compostela. Een Japans stel vraagt of ze misschien mijn rugzak moeten dragen?. Moet niet gekker worden 😇. Nee hoor, dank je wel, dat lukt me nog wel.

Als ik mijn compostela heb kan ik naar mijn hotel, Google is niet duidelijk en mijn geduld is op. Gewoon ouderwets de weg vragen werkt ook nog steeds perfect. Ik kom bij mijn hostel en zie dat ik een trap op moet. Ik verwacht boven een receptie, maar tref een oudere dame die zegt dat ik me beneden moet melden. Het zal toch zeker niet? Weer die trap af? Maar ze toont genade omdat ik 2 nachten heb geboekt mag het morgen ook en ze geeft me de sleutels van mijn eigen kamer met douche en toilet. Het is basic, maar voelt ook weer luxe na al die slaapzalen.
Even douchen en bellen met thuis en dan moet ik alweer op pad. De pelgrimsmis is om half 8 en Nicole appt me dat ze al in de Cathedraal zitten. Stom, moet ik natuurlijk ook voor op tijd zijn. Ik ga zo snel ik kan, en dat is erg langzaam die kant op. Gelukkig is het heel dichtbij, maar bij hun is geen plaats meer. Ik zoek een andere plek en het midden. Ik vraag of die vrij is? Ga maar zitten. De pelgrim op de hoek zegt, ik heb je al eerder gezien. Eh, ja dat zou kunnen? Ja, ik zag je met je stokken bij de cathedraal naar beneden gaan. Ik kon zien dat je pijn had, maar je straalde uit dat het je ging lukken. 😇Het moet er nog erger hebben uitgezien dan ik dacht…

De pelgrims mis was mooi om een keer mee te maken. Er wordt in enkele talen verteld uit welke landen en welk vertrekpunt wandelende pelgrims zijn vertrokken. De rest van de dienst is in het Spaans en is niet totaal te volgen voor mij.
Wel moeten we regelmatig opstaan en dat doet toch zeer. Ik had niet verwacht pijn te moeten lijden in de kerk, maar overleefd.
Om half 9 sta ik weer buiten. Ik stik van de honger en tegenover mijn hostel eet ik mijn eerste pelgrims menu. Caldo Galego (soep uit Galicië) mals kalfsvlees met frietjes en pepertjes en toe een tarte de Santiago. Die had ik wel verdiend. Nog een koffie en wat te drinken om mee te nemen, want ik heb geen kracht meer om op zoek te gaan naar een buurt super of zoiets.
Ik ga nu alleen nog rusten. Morgen weer een dag.

Geschreven door Yolanda.opreis