Nog even het verhaal van gisteren afmaken.
Zo’n 400 meter lopen was ik weer aan de zee, daar kon ik eten. Ik vond dat ik een pizza meer dan verdiend had en een paar biertjes. Ik had geen plek meer voor een toetje, maar een koffie gaat er nog wel in. Ik bestel een koffie met melk. Ik krijg een kopje kleiner dan voor espresso. Ik zeg nog koffie met melk. Ja, dat is dit. 😂😂
Met hele kleine slokjes had ik hem er met 3 leeg.

Nog even een foto van het allerlaatste licht van vandaag en wie zie ik aan komen lopen? Roberto. Die was nog ergens naar een mis geweest en ging nu zijn tent opzetten op het strand in de luwte van de boulevard.

Ik zit op mijn kamer met 2 Oostenrijkse dames van mijn leeftijd die zich verbazen over mijn kleine rugzak, maar zij hebben extra paar schoenen en pyjama’s bij zich. Dat scheelt behoorlijk aan ruimte.

Om 8 uur was het ontbijt buffet open. Het was weer een heerlijke ontmoeting van nationaliteiten. Ik zit een poos met een knul in het Engels te praten en die blijkt gewoon Nederlands te zijn. 😂 verder een paar Duitsers en Portugezen.
Rond 9 uur verlaat ik het hostel.
Ik zie Roberto een kerk binnengaan en zwaai.
Er staat vandaag een straffe wind. Fris aan de benen vooralsnog maar het vestje doet het prima.
De koffietent en aan het strand zijn allemaal gesloten, maar in Aguçádoura zie ik een bordje koffie. Inmiddels al weer 10 km weg.

Na de koffie beginnen de steigers weer. Ik zie route da costa, maar geen kust meer te zien. Gelukkig kun je tussen al dat hout niet verkeerd lopen, dus het zal zeker goed zijn. Alleen nergens een bankje. Tot ik op 15 km een bankje in de zon vind. Mooie plek om te rusten en mijn muffin van het ontbijt en gekochte sinaasappel te nuttigen.

Na mijn pauze verlaat ik de steigers en loop ik voor 6 km over kinderkopjes tot in Fao. Daar word ik geroepen door de Duitse broer en zus van het ontbijt. Dat heb je snel gedaan zeggen ze, want vanochtend was ik nog niet op gang, maar ik heb vandaag geen klagen. We drinken een drankje en gaan dan weer ieder ons weg. Nog een kleine 2,5 km naar Esposende. Hostel ligt op de route en de supermarkt voor water en ontbijt voor morgen.Hopen dat hij open is. En ik had geluk, maar eerst loop ik onnodig nog een paar100 meter verkeerd. Het is wat het is.
Op de goede weg ontmoet ik mijn grootste angst: zo’n klein kl..te keffer. Komt door de stokken vrees ik maar ik heb kippenvel over mijn hele lijf. Ik kom er heelhuids langs 😂

Super vriendelijk ontvangen in hostel eleven. Mijn rugzak en stokken werden naar boven gedragen en ik slaap vanavond met een Poolse jongedame Mylena genaamd. Ik heb een klein blaartje op mijn teen, maar die is geprikt en geplakt.
Straks nog erop uit om te eten. Dus was is gedaan en hangt aan de lijn. Ik ontmoette bij de waslijn nog een man die met zijn zoon van 12 loopt. Ik herken ze van Facebook. Grappig

Geschreven door Yolanda.opreis