Het kerkbezoek is niet voor herhaling vatbaar (voor ons)2 Monniken zingen in het Latijn en wij kunnen meelezen in Latijn en Engels. De woorden hebben voor ons geen waarde, maar we hebben een poging gedaan. Daarna gezamenlijk gegeten in het restaurant met de Australiërs. Om 9.30 gaan zij hun stenen laten zegenen, maar ik sla over. Pootje speelde op vannacht dus ik had wat moeite met in slaap vallen. Half 7 wakker en inpakken die ontplofte bom van een slaapkamer. 😲Om half 8 staat er een geweldig ontbijt voor ons klaar. Bananenbrood, Griekse yoghurt, vers brood en zelfs scrambled eggs gaat Kim ( de eigenaresse) voor ons maken. We eten bij kaarslicht. Het lijkt wel kerst. Daarna gaat ze bij het vertrek onze credencials stempelen. Zij doet het met wax. De muziek op de achtergrond maakt het een soort ritueel met voor mij meer waarde als de kerkdienst. Ze zegt dat ze voelt dat ik erg verbonden ben met de camino. Ophouden nu anders jank ik straks weer. Nog en paar foto’s en een omhelzing en we zijn weg. Het is half 9. Best laat voor de zware dag die ons te wachten staat. Het levert ons wel mooie plaatjes op van de laaghangende bewolking en de zonsopkomst. Moest zo zijn denk ik. Tot Cruz de Ferro gaat het alleen maar omhoog. We gaan van 1150 naar 1500 meter, maar met een uurtje zijn we in Foncebadón. Tijd voor koffie. Daarna door naar het Cruz de Ferro. We lopen net weer omhoog als de mist of laaghangende bewolkingover de bergen heen rolt. Bij het Cruz de Ferro leggen pelgrims hun van huis meegenomen steen neer en laten zo hun last achter. Veel mensen lopen voor verloren familie of vrienden en hebben teksten op de stenen staan. Het is er mistig en iedereen is stil en bezig met het neerleggen van zijn of haar steen. Als ik de mijne neerleg overvalt me ineens het besef dat miljoenen mensen hier al hebben gestaan en de teksten op zoveel stenen raken me enorm. Mooi moment.. Hierna is het nog een stukje omhoog tot Collada de las Antennas, onderweg door het verlaten dorpje Manjarín waar nog 1 persoon woont en die denkt dat hij de laatste Tempelier is van de koning. We halen er wel een stempel. Na de laatste top is het nog 14 km afdalen. En wat voor een afdaling. Rotsen, losse stenen, ongelijk en moeilijk. Veel pelgrims lopen over de weg, maar dat is voor mij geen optie. Ook al zouden de voeten me heel dankbaar zijn geweest. Met zere benen, moe en trillende knieën bereiken we na 6 km Acebo. Blij toe! We eten hier een linzensoep met chorizo en rusten wat uit. Nog 8 km te gaan en het is al half 2. We denken nog wel 3 uurtjes onderweg te zijn. Gelukkig is de afdaling naar Riego de Ambros beter te behappen. Daar smeer ik mijn voeten nog eens in, want ik voel wat wrijving op mijn voeten en ik wil geen blaren. Dan de laatste 4,5 km. Die zijn weer verschrikkelijk. Zonder stokken was het voor mij zeker onmogelijk zijn geweest, maar ook nu heb ik het voor het eerst echt zwaar. Door de vermoeidheid is een foutje zo gemaakt en dan lig je. Binnensmonds vloek ik wat af en ook de pootjes laten zich horen. Ik ben dan ook blij als we om 16.00 eindelijk aan de rand van Molinaseca staan. Een kwartiertje later zijn we ingecheckt in ons hostel. Doordat het niet druk is krijgen we een gratis upgrade naar een eigen kamer. We zijn blij!! De was hangt nu te drogen op ons balkonnetje en wij vieren de overwinning op de berg. Dit was de zwaarste dag in de hele camino. Over de Pyreneeën was het 1200 meter klimmen en 500 dalen. Dit was 500 meter klimmen en 1000 dalen. Maar in the pocket!💪🏻

Geschreven door Yolanda.opreis