Het hebben van een luxe slaapplaats is niet altijd even handig. De albergues hebben altijd wel een wasruimte en waslijn en/of wasmachine en droger. Wij kwamen er gisteren achter dat de was in de kamer nooit zou drogen. Dus stonden we tot de haardroger oververhit was de was te drogen met een föhn. Vanochtend was alles gelukkig toch droog.
We hebben ons tegoed gedaan aan het uitgebreide ontbijtbuffet. Eens een keertje geen toast met jam, maar zalm en vers fruit en yoghurt enz. Toen op de buienradar gekeken en er kwam nogal wat regen aan. Dus in volle uitrusting naar buiten. Het is nog droog, maar de regenbroek en jas aan. Rugzak afgedekt met regenhoes en als het echt gaat regenen dan gooi ik mijn poncho erover heen.

Caminoles: vertrouw niet teveel op moderne apparatuur en kijk naar de lucht.

Er valt geen druppel het eerste uur, maar als ik mijn jas uittrek bij de rust in Murias de Rechivaldo blijkt hij zeiknat te zijn aan de binnenkant. Hij is dus niet lek, maar hij ademt niet zoals beloofd. Dat weten we dan ook weer. Het vestje is warm zat. De regenbroek houden we voor de zekerheid nog even aan tot Santa Catalina de Somoza ( prachtige naam vind ik dit😍)het loopt heel geleidelijk onhoog vandaag, maar tot nu toe helemaal niet zwaar.
Weer een uurtje verder zijn we in El Ganso. De zon doet echt zijn best als we gaan lunchen in the Cowboy bar. We willen buiten zitten, maar de stoeltjes zijn nat. Een Australische vrouw bied hulp. Zij heeft een doekje om de stoelen te drogen. We kletsen wat. Zij komen uit Alice Springs en zij heeft Nederlandse ouders en herkent in mijn uitspraak meteen dat ik uit Nederland kom. Na de lunch zeggen we gedag en wie weet tot de volgende keer.
De laatste 7 km gaan op en af met nog één wat gemener klimmetje tot Rabanal del Camino. Niet doordat het steil is, maar door de losse en ongelijke stenen. Aan de rechterkant in het hek zit het vol met kruizen gemaakt van takken en hier en daar een spreuk. En dan zijn we er. Gelukkig zijn we vanmorgen iets later vertrokken dan normaal (8.45), want we staan om 13.56 voor de deur van The Stone Boat en we kunnen inchecken vanaf 14.00.
Het wordt gerund door een Amerikaanse uit Key West, die zelf een aantal camino’s heeft gelopen en nu hier woont. Ze ontvangt ons allerhartelijkst met koffie en bananenbrood en neemt de tijd voor een gesprek. Er is hier niet veel te beleven, maar volgens haar is de kerkdienst om 19.00 een aanrader. Daarna reserveert ze voor ons een tafel in het restaurant ernaast. Waarom ik ineens naar een kerkdienst wil is me een raadsel, maar gevoelsmatig denk ik dat het vandaag een goede keuze is. Wordt vervolgd 😊
Dan komen ook de Australiërs uit Alice Springs binnen. Toeval bestaat niet dus.
Vanavond eten we met zijn vieren in het restaurant.
De Australische vertelt over een liedje wat je de hele dag zingt als je het eenmaal hoort over de Camino van een zekere Dan Mullens. Ze zoekt het voor me op en de beelden van de Camino en het liedje zorgen dat de tranen ineens over mijn wangen lopen. Hoe gênant weer 😊. Ach emotioneel incontinent .. of vermoeidheid 😂of beide.
Nu lekker gedoucht op bed verslagje schrijven en afwachten wat de avond gaat brengen

Geschreven door Yolanda.opreis