Een hele rustige middag gehad in Castrojeriz met een drankje en een hapje. Het gezamenlijke diner begon om 19.00 en was echt supergezellig. Mijn tafel was geheel Engelstalig met Clara uit Alaska, Neil en vrouw uit Canada, Terry uit Melbourne, Theresa uit de US, Marian uit Ierland maar wonend in Kopenhagen, Julian uit Tsjechië en ook Victoria en Robbert uit Yorkshire. We kregen eigen gebakken brood met humus, salade en een soort paella van noedels met kippenpoten en lekker veel groente. Chocolademousse toe en voldoende wijn en water. Superavond! Om half 10 beetje Netflix kijken tot om tien uur het licht uit gaat.
Ik slaap hier geweldig, maak 8 uur ondanks de slaapzalen. Pas als het rommelen van inpakken begint ontwaak ik.
Ik blijf lekker liggen tot 7 uur. Georganiseerd als ik ben inmiddels hoef ik alleen de toilletspulletjes in mijn tas te doen, mijn slaapzak op te vouwen en dan ben ik eigenlijk al klaar om te gaan. In de keuken krijgen we het ontbijt geserveerd. Ongeveer dezelfde groep als bij het diner dus gezellige chaos.
Even voor 8 uur stap ik de deur uit. Pas om 9,5 km het volgende dorp en maar 17 km voor de boeg. Ik ga het heel rustig aan doen vandaag. 2 km uit Castrojeriz krijg ik een aardige beklimming voor de kiezen. Dit hoort bij Spaans vlak schijnbaar. De beloning is een prachtig uitzicht waar ik minstens een kwartier in stilte van geniet. Itero de Castillo is alleen een albergue. Het is in een kerk met plek voor 8 slapers. We kunnen er een bak koffie krijgen met een kaakje. Bijzondere plek. Als ik de rivier over ga verlaat ik de provincie Burgos en loop ik de provincie Palencia in. Het gaat zo snel, nog een paar dagen en ik ben al op de helft. 😢
Dan een echt dorpje. Itero de la Vega. Ik vind een heerlijk plekje in de zon en eet een bocadillo con atun en een koffie. 3 kwartier later op het gemak weer door. De resterende 6 km blijken er 8 te zijn. Mijn linkerkuit trekt een beetje, die ga ik goed rekken als ik er ben. En dan is daar Boadilla del Camino. Ik slaap in een hotel Rural, naast de albergue. Er is hier alleen een plein, met kerk en een pilaar waar ze vroeger misdadigers aan vastbonden. Eten kan alleen in de albergue. Daar zit ik nu. Ik heb net een heerlijke kikkererwtensoep op en natuurlijk een tinto de verano. Het leven is goed.
Ik heb volgens zeggen nu de tijd om na te denken op de saaie Meseta. Het enige wat er gebeurt is dat ik in het Engels begin te denken, maar ik geniet ook van dit landschap. Ik kan in de morgen niet wachten om weer te beginnen met lopen en te zien wat de dag weer brengt.
Ik wacht nog steeds op de dag dat ik geen zin heb om te lopen en toch moet...

Geschreven door Yolanda.opreis