Vandaag staat het fietsen over het spoor op het programma bij Station Sagen https://stationsagen.com/ We ontbijten eerst op het gemakje en de kinderen maken hun kamer boeven proof door in de kamer van alles op te hangen aan kedinghangers. Voor ons is er een code om binnen te komen en natuurlijk zijn wij ook de pineut dat we er in trappen door de kamer binnen te gaan zonder te kloppen en het codewoord te gebruiken.
Dan onze tas inpakken en op weg naar het station. Als we aankomen stappen er nog 4 mensen uit die ook gaan fietsen. Als de vrouw klaar is met de uitleg aan hun zegt ze “Tamara” en kregen wij de uitleg via een kaartje, waar we de fiets van de rails moesten halen etc. Van het kaartje mochten we een foto maken. Na het omruilen van de fietsen met de mensen die net voor ons aan waren gekomen konden we gaan fietsen.

Het eerste stuk was mooi met meren en twee bruggetjes. Ook was het opletten met het oversteken en het goed op de rail houden van de fiets. Daarna kwamen we in het bos en was het vooral rechtdoor fietsen, waarbij als het lastiger ging we omhooggingen en als het dan makkelijker ging we een beetje naar beneden gingen. Je had een bankje wat je uit kon klappen en op kon zitten en als je het omhoog klapte kon je de fiets makkelijker tillen om te draaien of weer op het spoor te zetten. De kinderen konden niet zittend bij de trappers, maar fietsen konden ze wel. Zelfs toen Jos en Tam heerlijk op het bankje mochten zitten. Wel nadat ze eerst een paar keer achter de fiets aan waren gelopen en net te laat waren om in te stappen, geweldig vonden de kinderen het.

Onderweg eten we wat, gewoon op het spoor want druk is het helemaal niet. Er komen twee mannen die al op de terug weg zijn en zetten een fiets opzij zodat we beiden weer verder konden, nadat we even kennis hadden gemaakt. Daar gaan we weer met Joey voorop en Tamara achterop, heerlijk naar beneden toe. Totdat Joey aangeeft dat zijn trapper niet meer trapt en we stoppen. Alles lijkt gewoon in orde, maar toch draait het middelste wil niet mee en zit hij muurvast. We leggen de fiets op zijn zij en kijken of we het kunnen verhelpen, blijken we hem precies op een paar rode mieren nesten te hebben geparkeerd. Dat is balen, dat wordt bellen om hulptroepen in te schakelen. We bellen met de eigenaren en het is nog een hele puzzel om erachter te komen waar we dan precies zitten en wat er dan nu toch aan de hand is. De optie die we krijgen is om naar de volgende kruising te gaan, waar ze ons op komen halen. We zoeken een plek in de schaduw en laten de fiets op de rails staan. Ineens horen we stemmen en komt er een Nederlands gezin onze kant op, waarna we even later aan de andere kant de mensen zien waar we mee hadden geruild aan het begin van onze reis. We leggen uit wat er aan de hand is en het Nederlandse gezin geeft aan dat het zo een 2 a 3 km lopen is, waarop de man van het andere groepje aangaf ons wel een lift te willen geven.

We parkeren die fiets aan de zijkant van het spoor en accepteren de lift en gaan met een heerlijke vaart richting de plek waar de eigenaar ons tegemoet komt. Hij snapt er allemaal niks van en we leggen hem uit dat we een lift hebben gekregen. We stappen bij hem in de auto en rijden ongeveer een half uur om weer bij het station aan te komen. Niet veel later komt het Nederlandse gezin ook aan op het perron. Leuk om te horen hoe ze hier leven in Zweden en zo iemand te spreken die er woont.

Als we willen gaan, blijkt er in de tuin nog een geocache te liggen en gaan we op zoek, hij ligt heel mooi in de bak van de fiets die bij hun in de tuin staat. We krijgen nog een tip van een mooie plek om te Geocachen en rijden daar dan ook nog even langs. Jos gaat dan even alleen, omdat Tam en de kinderen net hun wandelschoenen uit hadden en het terrein behoorlijk oneffen was. Jos vindt hem, maar komt met natte sokken terug.

Daarna terug naar ons plekkie voor vandaag nog, koken eten en niet slapen maar op Elandensafari. Om een al te lang verhaal kort te maken, we hebben onze eerste Eland gespot. We kregen de tip om in tuinen te kijken en toen Jos zei deze tuin is toch wel groot genoeg, zag Tamara er 1 staan aan de andere kant van de weg. Het nemen van de foto was wat lastig, maar hij staat erop. De kinderen en wij ook waren mega enthousiast dat het ons gewoon gelukt was!
Morgen reizen we verder richting Idre ….

Geschreven door DeBelletjes