Vandaag een rustdag. Min of meer gedwongen door omstandigheden van meteorologische aard. Er wordt regen voorspeld. Ik heb geen zin om door de regen te fietsen en in de regen de tent op te zetten. Nu kan ik wel weer ander onderdak reserveren maar dan moet ik er nog in de regen naar toe fietsen. Morgen zou het droog zijn dat maakt de keuze ook wat makkelijker. Als het dagen zou aanhouden is het een ander verhaal.

Dus nu ga ik in mijn tent naar de regen kijken en luisteren….
Dat gaat me snel vervelen, dus loop ik naar het centrum van Tournus en zoek een boulangerie. Er zijn er veel gesloten (voorgoed) zie ik. Ik eet buiten op een bankje onder een boom, die de miezerregen tegenhoudt, mijn ontbijt.
Als ik verder loop merk ik dat mijn zolen van mijn sportschoenen op de natte gele stenen een piepend/kwakend geluid maken bij elke stap. Sorry mensen. Het zijn mijn schoenen.

Er zijn veel oude huizen, smalle straatjes en leuke doorkijkjes.

Ik neem een koffie in een brasserie waar ik word weggekeken, omdat de tafels worden klaargemaakt voor eters. Naast mij zitten Belgen die me wijzen op een museum.
Daar ga ik dan ook naar toe. Binnen is het droog.
Het is Hotel Dieu. Een oud hospitaal uit eind 17e eeuw en uitgebreid begin 18e eeuw. Het ziet er werkelijk prachtig uit. Mooi bewaard gebleven en/of mooi gerestaureerd. Er is een prachtige oude apotheek, maar de ziekenzalen zelf zien er ook mooi uit. Als je naar boven kijkt zie je geen spanplafond, maar mooi beschilderde plafonds of van mooi houtwerk.

Of ik nog wat heb meegemaakt ?
Nou nee. Ik zal daarvan een voorbeeld geven:

Het is wel stil als ik naar de uitgang van het museum loop. Ik wil de deur naar buiten opendoen en het blijkt dat deze op slot zit.
Ik zit opgesloten en er is niemand meer !
Nu heb ik mijn telefoon en de tegenwoordigheid van geest om op de website het telefoonnummer op te zoeken en te bellen.
Ze komen eraan. Blijkt dat het gewoon dicht gaat om 13:00. Ik was net op tijd.
“Waar zat u ?”
“In de apotheek”.
“Ik heb nog gekeken”.
Niet goed dus.
“Wanneer gaan jullie weer open ?”
“Om 14:00”
“Dus dan had ik een uur lang in een bed kunnen liggen”
Ik had notabene nog de sleutel gefotografeerd van de deur.
Ik geloof nergens in, maar toch ….

Ik haal mijn spullen uit de locker en ga naar buiten om iets te eten. Alles gaat toch dicht.

Daarna naar het Musée de Vélo.
Dat had ik niet willen missen. Het was prachtig al die fietsen van begin tot nu te zien met de technische ontwikkelingen door de tijd heen.
Veel bijzondere exemplaren. Eén zelfs waarmee een record van bijna 205 kilometer per uur is gehaald, met het pak en helm erbij wat daarbij gebruikt is.
‘Patrick Lavreysen eat your heart out’.
Vele gesigneerde truien (Jalabert/Kneteman/Fignon etc).

Maar geen Santos.
Je verwacht het niet hè.
Als ik zo’n beetje alles twee keer heb gezien wordt het tijd om te vertrekken, maar inmiddels is de beloofde regen gearriveerd en wacht ik nog binnen net zolang tot het ongemakkelijk begint te worden.
Dus toch maar vertrokken door een regenachtig Tournus, en dan kom je er al lopend achter dat de hemelwaterafvoer niet overal goed functioneert.
Ik zoek een schuilplek, maar er is veel dicht. Uiteindelijk vind ik een bar. Voor het toilet moet ik naar buiten, door de regen, en in een steegje linksaf.
Dat hebben we er allemaal voor over om even droog te zitten.

Daarna verder om wat te eten op te zoeken, want in de regen wat opwarmen lijkt me nu ook geen goed idee.
Ik kom uiteindelijk in restaurant Saba uit. Een oriëntaals restaurant. Je zou eerder denken aan een Caraïbisch restaurant. Je verwacht het niet hè.

Met de regen toch weer een andere invulling van de ‘rust’ dag en weer wat gezien en meegemaakt. Zo heeft elk nadeel zijn voordeel.
In Tournus kan je je best een dag vermaken.

Muziek van de dag:
Bike - Pink Floyd

Totaal 2194 km 11070 hm

Geschreven door Op-fietse