Een hele bijzondere dag

Er zijn dagen dat er niet veel gebeurt en dat ik niet veel mensen spreek. Dat is helemaal niet erg, en soms zelfs fijn.
Niets moet. Het gaat om ontmoeten en ont moeten.
Dit is een dag geworden die ik door ontmoetingen en gebeurtenissen niet licht zal vergeten.

De bar gaat om 8:30 open voor een croissant, pain chocolat (beter dan in Frankrijk) en een café con leche.

Ik leg mijn tent en grondzeil eerst te drogen , maar het helpt niet veel. De zon moet nog doorkomen. Het is nog een beetje klam allemaal.

De Letten liggen nog lekker lang te luieren.
Ik leg een briefje voor ze neer. Ik hoop dat ze het kunnen lezen. Ik ga ervan uit dat ze ook een dezer dagen weer vertrekken op hun “crazy roadtrip” door Europa, en dat ik ze eind van de week, als ik weer terug ben, dus niet meer zie.

Ik ga terug naar Pamplona via Arre, waar ik wat boodschappen doe. Weer extra gewicht, maar ik weet niet of ik onderweg nog wat tegenkom.
Na Arre neem ik het fiets-/wandelpad naar Pamplona.
In Pamplona ga ik eerst naar de kathedraal, want ik wil niet later als de “Piet Kleine onder de pelgrims” bekend staan, omdat ik een stempel heb gemist.

Pamplona uitkomen valt niet mee. Er is veel eenrichtingsverkeer. Ik vraag een oude man de weg. Dat had ik niet moeten doen. Natuurlijk spreekt hij alleen Spaans, en voor zijn leeftijd, verrekte snel, en goed (voor zover ik het kan beoordelen).
Vervolgens sta ik na een kwartier weer op dezelfde plek als waar ik Pamplona een half uur daarvoor ben binnen gereden !
Hij wordt bedankt.

In Cizur Menor ontmoet ik een Spanjaard uit Barcelona. Hij staat voor de kerk en de albergue, waar hij de afgelopen nacht heeft geslapen. Hij zegt dat de kerk van de Maltezer orde is en dat hij daar ook bij hoort. Hij toont me het embleem op zijn shirt. Hij laat me ook zien dat de kerk, die overigens gesloten is, een verdedigingstoren heeft.
De leden van de Maltezer orde waren tempeliers, half monnik half militair. Het was een Italiaanse middeleeuwse orde, die hier in de regio de pelgrims beschermden.
Al deze informatie, waar ik niet om gevraagd heb, krijg ik zomaar gratis en voor niks van hem. Ik vind het reuze interessant. Zo leer ik elke dag weer bij !
Dan komt er nog iemand aanrijden, en er worden vrolijk handen geschud, want ik kom uit Holland.
Ik hoef ook de naam van Johan Cruijff maar te noemen en mensen worden wild.
Johan Kroef !!
Hij vind het goed weer om te lopen en te fietsen, maar voor het fietsen wel veel wind.
Wind ? Er is staat geen wind.
Dat heb ik geweten. Een uur later was er wind. Veel wind. Tegen.

Ik heb er 16 kilometer opzitten als ik in Zizur Mayor ben. Tijd voor koffie en een broodje omelet.
Alle kerken zijn tot nu toe afgesloten.
Ook in Gazolaz. Het is een kerk met een mooi voorportaal, maar gesloten.

Ik moet weer klimmen op een rustige weg. Soms loopt deze parallel aan de rivier (Arga), maar soms ook weer omhoog en moet ik klimmen om uit het dal te komen.

Na ongeveer 50 kilometer ben ik in Puenta la Reina. Er is veel dicht. Siësta.
Ik was van plan naar Estella te fietsen, maar ik vind het genoeg voor vandaag. Voor ik de camping ga opzoeken ga ik eerst nog wat eten en drinken in het restaurant/hotel waar ik twee jaar geleden vanwege het slechte weer een kamer genomen heb.

Het wachten op het eten duurt lang, maar wat is drie kwartier op een mensenleven ?
Ik eet met Meat Loaf op de achtergrond. Zeg maar gerust; voorgrond !
Ik heb pasta bolognese, maar deze smaakt anders dan ik gewend ben en bovendien is ze niet echt warm. Ik zeg er maar niets van, want misschien hoort dat wel zo in Spanje. Daar is het tenslotte toch altijd al warm.

Voor de camping moet ik blijkbaar een steil grindpad op tegenover de historische brug. Er staat geen aanwijzing dat er een camping is, wel dat er een albergue is.
Ik dacht dat ik wel wat gewend was, maar dit grindpad was echt steil en heel lastig te belopen met een volgepakte fiets.
Boven aangekomen meld ik me bezweet bij de albergue om in te schrijven. De man wil een identiteitsbewijs. Ik geef mijn al jaren verlopen campingcard, welke overal wordt geaccepteerd. Hier niet. Ook mijn rijbewijs niet. Hij wil mijn paspoort en maakt er een foto van. Ik protesteer nog, maar dat helpt niet.
“Het moet van de politie”, zegt hij.
“Ja, maar”, zeg ik.
Ik heb het twee jaar terug ook al meegemaakt, dat ze in Spanje toch iets anders omgaan met de privacyregels.
Op hoop van zegen dan maar.

Het sanitair ziet er allemaal netjes uit, maar de grond is kurk en kurkdroog en het gras is geel. In de barende zon zet ik rustig mijn tent op. Omdat de grond keihard is gaan de haringen er niet goed in. Vervelend, naar later zal blijken.
Vervolgens ga ik douchen en scheren, zodat ik weer op de foto lijk welke in mijn paspoort staat.
Er zijn hier op de camping ook vliegen. Veel vliegen. Heel veel vliegen.

Op de camping staan verder een Spaanse camper, een Duits VW kampeerbusje uit de jaren zestig en een vrij nieuw Nederlands kampeerbusje.
Het is weer een hele andere camping dan van de afgelopen dagen. Er zal hier vanavond wel geen bingo en karaoke zijn.
Ik besluit toch in de albergue het menu pelegrino te nemen. Een complete maaltijd met drie gangen en drinken voor 10 €. Ik had me alleen iets meer voorgesteld bij het hoofdgerecht.

Ik heb de eerste weken op water geleefd, maar sinds ik het woord cerveza kan uitspreken, en het ook begrepen wordt, heb ik wat meer variatie in mijn vochtinname.

Deze avond heb ik tijdens het diner een heel bijzonder, waardevol en ook gezellig gesprek gehad met twee Nederlandse pelgrims, die beiden (vader/dochter) om een bijzondere reden de camino lopen. De vader is net met pensioen en de dochter heeft een andere reden. Als ze me vertelt waarom word ik zelfs emotioneel. Een heel heftig verhaal.

We hebben verder een gezellige avond. Ik hoop van harte dat ze samen Santiago gaan halen en dat het goed met ze gaat.
Dit zijn wel de speciale momenten van de camino.
Tijdens het eten zegt de dochter dat het al aardig aan het bliksemen is. Ik zie het niet want ik zit met mijn rug naar het raam.
Na het eten vertrek ik naar mijn tentje. Het is nog droog, maar het bliksemt al in de verte. Een half uur later breekt het noodweer los.

Geschreven door Op-fietse