Paracetamol is nu mijn vriend. Gisterenavond ben ik gestruikeld en is het in mijn rug geschoten. Ik beweeg als een oude man.
Als ik wegfiets is het droog maar bewolkt. Dat blijft niet zo. Onderweg nog miezerregen en forse onweersbuien. Tijdens een bui schuil ik even in een kerk en bij een andere bui onder de bomen in het bos, maar die houden de regen ook niet tegen.
Onderweg eet ik nog wat bij een benzinestation annex winkel. Al fietsend zie ik ook een aantal grafheuvels.
Het landschap is wel afwisselend en glooiend. En verder stil. Weinig mensen.
Met het fietsen valt de rugpijn gelukkig mee.
Ik stop bij een camping bij Vorbasse. Iets buiten de route.
Er is iemand die op de camping woont en in de keuken eten aan het maken voor een man of vijftien. Hij vraagt of ik ook een frikandelle wil. Een gehaktbal. Ik hoop dat hij hem goed doorbakt, want er zijn hier many flies, zoals de man ook al heeft geconstateerd. Ze, de vliegen, moeten me wel hebben, en dat terwijl ik toch lang gedoucht heb.
De frikandelles zijn lekker.
“You're a good kok”, zeg ik, maar heb al snel mijn vergissing door !
“A good cook”.
Het is een echte familiecamping, met families die elkaar hier allemaal kennen. Degenen die mij kennen kunnen zich wel voorstellen hoe ik me hier thuisvoel. Ik ben er nog niet achter wie het hier voor het zeggen heeft, of denkt voor het zeggen te hebben. Vaak is er één persoon die zich opstelt als de burgemeester van de camping.
Verder vandaag geen ree(t) gezien.
Geschreven door Op-fietse