Het is droog en ik ben vroeg wakker.
Het is fietsen over lange rechte wegen tegen de wind, in open akkerlandschap. Niet mijn favoriet.

In Sedelsberg is de supermarkt definitief gesloten. De bakker is gelukkig nog wel blijven zitten. Daar eet ik wat.
Ik word aangesproken door een vrouw?, die praat als de generaal van Bert Visser (in het Duits), en er ook zo uitziet.
“Ja, ja, natuurlich, sie auch, nach Holland, ich auch, schöner Tag”, zeg ik maar.

En dan kom ik weer bij de grensovergang met Nederland. Het is alleen een fietspad. Daarna nog een kilometer of twaalf naar Ter Apel. Door de plaatselijke bevolking wordt ik bijna van de weg gereden.

Ik had een camping vlak onder Emmen bedacht, maar van Ter Apel naar Klazienaveen is best nog wel een stuk fietsen. En dat ook weer over lange rechte wegen tegen de wind.

Vandaag is het droog gebleven tot een uur of vijf. Toen barste hier de hemel open en is er veel water gevallen. De regen gaat door tot een uur of negen in de avond. De tent wel droog op kunnen zetten, maar op een erg drassige plek.

Gelukkig heeft deze camping een mooie binnenruimte, waar ik me voor de komende uren installeer.
Maar …., er komt een man binnen die wat zegt/mompelt/moppert/brabbelt/groffelt.
Ik moet hem zes keer vragen:”wat zeg je, ik versta je niet, ik versta je ècht niet, wat zeg je nu, kan je het herhalen, wat zeg je nou man ?”.
Blijkt dat hij in een of ander dialect zegt:
“Hier kaarten wij altijd”.
Ofwel: wegwezen. Ga ergens anders zitten. Welkom terug in Nederland !
Er zijn tafels genoeg, maar aan deze éne tafel kaarten ze altijd !
Zo’n camping dus.
Ik mopper nog wat terug, maar heb geen zin in ruzie met een stuk verdriet met drie hersencellen.
Bovendien versta ik hem toch niet.

Geschreven door Op-fietse