Tegen 11:00 fiets ik weg. Na nog een laatste blik op Assisi fiets ik naar het station, waar ik na drie kilometer aankom.
Het kopen van een kaartje is zelfs voor mij weer eenvoudig te doen.
Daarna is het wachten op de trein van 12:05, die stipt op tijd arriveert.
Er is eigenlijk maar één traptrede om de fiets de trein in te krijgen. Dat valt weer mee, maar als je denkt dat ook maar iemand je helpt of rekening met je houdt, dan heb je het mis. Ze kijken je allemaal verdwaasd aan en/of gaan door met telefoneren.
Er is gelukkig plek voor mijn fiets.
Met een hele kleine vertraging kom ik aan in Tuoro sul Trasimeno. De reis duurde een uurtje.
Het station van Tuoro heeft zijn langste tijd gehad. De bijbehorende horeca heeft al eerder de geest gegeven. Het ziet er allemaal wat desolaat uit, maar gelukkig vond de machinist het nog de moeite waard om te stoppen.

Ik had me voorbereid en ingesteld op 26 kilometer fietsen naar de camping. Het bleek maar 2,6 kilometer te zijn.
Dit is wel het moment om te accepteren dat ik niet meer zonder leesbril kan.
Maar het valt weer mee. Beter dan andersom.

Ik word vriendelijk ontvangen bij de receptie van camping Punta Navaccia. Er is genoeg plek voor tenten en er wordt een plek in schaduw gezocht. Fijns.
Het is er kurkdroog en ik sta op keiharde grond.
Ik kan ook een elektrakabel lenen. Die ga ik later ophalen en blijkt 10 meter te kort te zijn. Goedbedoeld en toch aardig.

Er staat een Duitse familie die ook zaterdag met de bus meegaat. Ze zijn ook naar Rome gefietst en gisteren van Rome met de trein hier aangekomen. Ook zij hadden last van de warmte gehad. Gelukkig, ben ik niet de enige.
Ook nu is het weer behaaglijk. Zo’n 34 graden. Ik doe dan ook verder niets meer. Het lijkt wel vakantie.

De camping kent een deel met vaste gasten, die elk hun eigen stekje hebben gecreëerd. Wel een beetje een rommeltje.
Daarnaast ook verhuurtenten (met auto’s met Nederlandse kentekens ernaast), en andere plekken voor caravans, campers, vouwwagens en tentjes als die ik heb.

Tegen de avond betrekt het, begint het te waaien en te donderen in de verte, maar ook hier begint het te regenen.

Terwijl ik mijn risotto laat pruttelen is een Spaanse señorita dertig meter verder haar man aan het uitschelden. Ik versta er niets van, maar zo te horen is ze een beetje boos. De man heeft het ook niet makkelijk. Zijn schoonmoeder is ook mee.