Wat een rustig dagje naar Léon zou moeten zijn, eindigt nogal onverwacht.

Om 9.00 vertrek ik na een banaan en appel als ontbijt.
De fransman van gisteren stond blijkbaar wel op de camping, maar op een ander deel. Ik zie hem pas bij vertrek.

10.30 koffie en sandwich in El Burgo Ranero.
Ik spreek een Australiër op de fiets. "You can travel around the world with that bike", zegt hij.
Ja, maar dan moet hij niet kraken.
Hij vindt dat ik teveel bij me hebt. Dat klopt. Hij slaapt in albergues en heeft inderdaad weinig bij zich. Gisteren betaalde hij 6 €, daar kan je niet voor op een camping staan, zegt hij. Dat klopt, ik betaalde 6,30 € voor de camping.
Hij fietst op een Decathlon mountainbike met ijzeren mandje achterop en daarin zijn rugzak.

In de plaatselijke kerk haal ik een stempel. En dan zit daarvoor iemand een hele dag achter een tafeltje in de kerk te wachten tot er weer een stempel gezet kan worden.

Als ik een foto aan het maken ben stopt er een Engelse dame op de fiets. Of ze een foto van mij moet maken ? Nou, moeten, maar het mag wel. With the cross behind you ? Are you a believer ?
Ik moet dan gelijk aan The Monkees denken. Of Neil Diamond, mag ook. Heb ik dan weer.
Where are you from ? Germany ? No, Holland. O, sorry.

Verder fiets ik langs een lange rechte vlakke weg langs het wandelpad en kom zowaar een indiaan tegen uit Polen ! Dat kan allemaal in Spanje.

Verderop een tractor op de snelweg. Ook dat kan in Spanje.

Om ongeveer half een ben ik In Mansilla de las Mulas.
Er staat een kerk met een aparte gevel.

In een café, vlak voor Léon, helpen ze me een camping te zoeken in de buurt van Léon. Die staat niet in het boekje, maar er moet er wel een zijn.
Maar ze sturen me naar de snelweg. Laat ik dat maar niet doen. Dan maar het centrum van Léon in en kijken of de VVV me kan helpen. Die gaan pas om 17.00 open, dus ga ik eerst maar de kathedraal en de kloostergang bekijken.

De kathedraal van Burgos was indrukwekkender, misschien omdat het de eerste grote kathedraal was op de route. Deze is ook wel groots, maar leger en soberder, maar wel met mooi licht door de gebrandschilderde vensters.
Weer een audioguide, net als in Burgos, dus iedereen met het apparaat aan het oor.

Om 17.00 gaat de VVV open en wijzen ze me de weg naar de camping.
Goedgehelmd ga ik op pad.
Eerst de stad uit. Moet ik me met mijn volgepakte fiets langs allerlei mensen wurmen bij een kerk. Ik dacht dat het een trouwerij was, bleek het een begrafenis te zijn.
Eenmaal de stad uit, langs een drukke vierbaansweg op de vluchtstrook met gevaar voor eigen leven. Heuvelop. Dit kan niet goed zijn. Na twee kilometer weer terug via een andere weg, want ik kan niet zomaar over de middenberm met vangrail oversteken. Weer een andere weg genomen. Ook vierbaans en ook op de vluchtstrook. Afslag. De weg vragen. Andere kant op. Weer de weg vragen. Spreken alleen Spaans. Weer terug. Weer de weg vragen aan jongere Spanjaarden die tenminste Engels spreken. Aardig en behulpzaam. Ik bied ze aan, als ze in Nederland zijn, ze dan altijd bij mij de weg kunnen vragen. Zullen ze doen. Weer over de eerste gevaarlijke weg. Was toch goed blijkbaar. Afslag bij een rotonde. Na drie kilometer weer de weg vragen. Deze keer aan een mevrouw die niet eens weet dat Engeland bestaat, laat staan dat ze er Engels spreken. Stuurt me terug. Gracias. Ik vertrouw het niet. Vraag weer de weg. Camping ? Nooit van gehoord. Ik laat het adres zien. O, dan moet je weer terug. Zucht. Na drie kilometer een bord camping nog twee kilometer. Na wat flinke heuvels ben ik er om 19.00.
Een campinkje in dennenbos met krekels, en erg heuvelachtig.

Naast me staat een franse Portugees of Portugese fransman. Hij doet maar. Ik vind het allemaal best, het maakt me niks meer uit. Als zo mijn tent maar staat, ik kan douchen en kan eten.

Ze hebben spaghetti bolognese voor de koolhydraten. En een biertje om de vochtbalans weer op peil te brengen.
Wat een dag. Wat 69 km had moeten zijn werden er 89.

Geschreven door Op-fietse