Het was lawaaierig vannacht. Het leek wel op landbouwgeluiden, maar het was gewoon donker. Om 3:00 word ik er wakker van.

Om 8:00 ben ik weg van de camping. De meeste (Nederlanders) liggen nog op één oor en met mijn vertrek is de gemiddelde leeftijd van de campinggasten ook weer gestegen.
Ik vind één zo’n nacht wel genoeg. Ik ben niet 1500 kilometer vanuit Nederland komen fietsen om tussen de Nederlanders te gaan zitten.
Het is zonnig en droog.

Ik ga eerst in Cardet naar een café is waar ze ook één croissant verkopen. Het was er één en ik denk dat dit de laatste was. Wel van voor het weekend, want hij was niet helemaal vers meer.
Maar wel met koffie. Dat dan weer wel.

Ik verlaat de Benjaminse route en ga via een eigen route met Komoot richting de Camarque.
Ik kom gelijk op een mooi nieuw fietspad. Kilometers lang, maar wel tussen bomen waardoor je het omliggende landschap niet ziet.
De lucht betrekt.

In Lecques ga ik nog even naar het gemeentehuis. Ik heb het idee dat ik hier al eens geweest ben. Het is een plaatsje van niks. We zijn wel eens in de buurt op vakantie geweest. Wie weet, of in een vorig leven.
Ze zijn hier allervriendelijkst, maar kijken mij wat raar aan. Nu gebeurt dat vaker de laatste tijd. Het zou kunnen zijn dat met mijn inmiddels langere haar door mijn helm mijn haar ook de vorm heeft van de helm, als ik hem afzet. Je weet het niet hè.

Ook na Lecques weer een mooi fietspad.
Bij Aimargues eet ik wat bij een boulangerie annex bar. Ik ben net op tijd voor de middagstop, want na mij komt een hele rij klanten.

Komoot stuurt me ook naar hele bijzondere paden. Na het mooie fietspad kom ik op een soort bosweg met veel keien terecht. Dat kan niet goed gaan en ik zoek een nabijgelegen autoweg op. Dat fietste ook niet fijn.
Ook ben ik, naast gravelpaden en slechte wegen, die nog wel gingen, over een graspad gestuurd. Maar het vreemds was de voetgangerstunnel waar ik met de fiets nog net doorheen kon lopen onder een hoofdweg door.

Het landschap wisselt langzaam naar vlak.
Ik fiets ook langs een kanaal met aan weerszijden riet en water.
Aan het eind daarvan is nog een restaurant voor een extra stop.
Vlakbij is ook water en daar zie ik twee flamingo’s pootje baden. Ook andere vogels en ooievaars. Die zijn mij achternagevlogen. Je verwacht het niet hè.

Daarna kilometers lang langs een drukke autoweg. Dat was niet fijn.
Hier heb ik ook nog geluk gehad.
Terwijl een kleine vrachtwagen mij voorbij rijdt verliest hij net een deel van zijn lading, die gewoon los in zijn laadbak ligt. Alle auto’s achter mij vol in de ankers en ik fietste door. Als ik achterom kijk zie ik een groot zwart voorwerp midden op de weg liggen.
De chauffeur keert na een paar honderd meter toch maar om.
Andere automobilisten claxonneren en roepen van alles naar hem. Ik kon het niet verstaan, maar er zat geen woord Spaans bij.
Er zat denk ik 10 meter tussen geluk en ongeluk.

Om 16:00 ben ik bij de camping à la ferme Le Clos Peyron in Pioch Badet, zo’n elf kilometer voor Saintes-Marie’s-de-la-Mer, waar net iemand aan komt rijden om het geld op te halen en een plek aan te wijzen waar ik kan gaan staan.
Het is een basic camping. Ik kan kiezen uit vijf hurktoiletten en een gewoon toilet. De douche is een massagedouche omdat het water, naast van boven, ook uit de muur komt.

Muziek van de dag:
Granadina au soleil de Camarque - Manitas de la Plata

Totaal 1641 km 9729 hm

Geschreven door Op-fietse