Het was een heerlijke plek om te overnachten.
Heerlijk rustig. Doodstil ‘s nachts.
Gisterenavond nog heerlijk mee kunnen eten.
Goed geslapen en in de morgen was er ontbijtbuffet. Nu is dat meestal ‘s morgens, maar het was dus ook goed gesorteerd. Geen ‘petite’ dejeuner dus.
Kortom, ik kan deze B&B en camping van harte aanbevelen met aardige gastvrije eigenaars.
Maar …
Bij het buffet stonden ook eieren. Ik had wel zin in een eitje.
Dát had ik niet moeten doen !
Er stond een datum opgeschreven met potlood. 26-08. Dus redelijk vers, zou je denken.
Toen ik het begon te pellen kwam er een hele onwelriekende (sterke) lucht van af. Het leek wel de lucht van kippenstront. En zo smaakte het ook.
Je verwacht het niet hè.
Dus ik aan Ed vragen of het een vers ei was.
“Jazeker, ik heb het net bij de buren gehaald, dat doe ik altijd, die hebben wat scharrelkipjes”
“O, het smaakte wel apart”.
Nu was het niet een al te groot ei. Dus het kan van een heel oud klein scharrelkipje geweest zijn. Ook kan het zijn dat de datum die er op stond de datum van het vinden was en niet van het leggen. Misschien lag het al een paar maanden. Ook stond het jaartal er niet op.
Ook kan het zijn dat ik niet meer gewend ben aan dit soort bio scharrel eieren. Het rook in ieder geval niet lekker en dat is toch de helft van de smaak. Jammer dat door zo’n klein eitje het, verder voortreffelijke, buffet negatief beïnvloedt kan worden.
Ik ben er (nog) niet ziek van geworden.

Als ik wegga wijst een Duitser op mijn tweede fietsbroek, die nog aan de waslijn hangt. “Danke schön, die was ich bijna vergessen “.

Om 9:00 dan toch echt op weg. Het is bewolkt.
Ik klim naar het hoogste punt van deze tocht op zo’n 1150 meter naar Saint Paul de Tartas.
Er vallen wat druppels.
“Het zal toch niet ….”
Het viel mee en er staat een kerkje open en het is zondag, dus ik kan daar vast wel even schuilen.
In de kerk, zoals in vele kerken, weer een namenlijst van de gevallenen uit WOI. Het zijn er veel. Daarnaast een kort lijstje van gesneuvelden uit WOII.
Ook hier hebben ze een Lourdesgrot nagebouwd, maar ik vind het vreemd dat ze een soort van doodlopende weg tegen de rotswand hebben gemaakt. Symbolisch ?

Voor Pradelles doe ik mijn windjack aan, want er volgt een lange afdaling.
Na één kilometer dalen schiet er iets tussen mijn achterwiel.
Ik ben vergeten mijn spin weer vast te maken !
Ík, die altijd alles drie keer controleert.
‘Niks vergeten ?, telefoon, portemonnee, gas uit, raam dicht, deur op slot, licht uit, nog een keer checken …’
Ík vergeet mijn spin !
Ik heb twee engelen op mijn schouders gehad.
Ik ben niet gevallen. De spin zit wel tussen naaf, remmen, riem en spaken, maar ik krijg hem los. Nu was de spin wel aan vervanging toe, maar dit is niet de beste manier om ervan af te komen.
Zo te zien en voelen is er geen probleem. Wat een geluk.
In Langogne neem ik koffie voor de schrik.
Zo kan een ochtend behoorlijk beïnvloedt worden door een ei en een spin.

Onderweg zie ik hier en daar een bord van Stevenson, die met zijn ezel door de Cevennen is getrokken en daar een boek over heeft geschreven. Ik voel me een beetje Stevenson en mijn fiets is mijn (pak)ezel.

Na 39 kilometer ben ik bij La Bastide. Daar heb ik een hele grote kaars in de kerk opgestoken.
Ook kan ik daar eindelijk mijn brandstof kopen. Ik weet nu waar ik naar moet vragen.
Ik wil nog wat eten. In de épicerie kan ik een maaltijd kopen en in de bar ernaast in de magnetron opwarmen en opeten. Zo kan het ook.

Het is nog steeds bewolkt.

Daarna gaat het dalen verder. De afdaling is werkelijk ge-wel-dig. Prachtig. Ik heb geen optimaal gebruik gemaakt van de zwaartekracht, want ik ben heel veel gestopt. Achter elke bocht wel weer een prachtig uitzicht, en dat ondanks het feit dat het bewolkt was.
Ik heb zoveel foto’s gemaakt dat mijn rolletje bijna vol is….
Ook veel tamme kastanjebomen (makkiejannen) hier.
Deze prachtige lange afdaling zie ik als de beloning van bijna drie weken tegen bergen en wind opfietsen.

Onderweg kom ik nog twee Nederlanders tegen uit Deventer. Wel ondersteund met een Pendix. Toch ook maar eens over denken.

Om 17:00 ben ik op camping Le Pradal in Les Vans. Het is er uitgestorven (seizoen voorbij), maar er is wel andere Nederlandse fietser die verder noordwaarts gaat.

Om 21:00 wat druppels, maar dan lig ik al plat.

Muziek van de dag:
Une belle histoire - Michel Fugain


Totaal 1470 km 8836 hm

Geschreven door Op-fietse