Op de fiets naar een bruiloft


Ergens tijdens de eerste kilometers lopen er koeien los langs de weg. Dat is volgens mij niet de bedoeling. Ik rij er, terwijl ze mij verbaasd aankijken, voorzichtig langs. Even later huppelen (huppelen koeien?) ze weer verder.

In Cloyes-sur-le-loir eet ik een broodje op een pleintje. Er komen drie jongens aan op de fiets met bepakking, waar ik mee in gesprek kom. Ze kunnen bijna niet geloven dat ik zover fiets. Een van hen heeft een shirt van de marathon van Parijs aan. Dat schept een band.
De jongens zelf zijn op weg naar een bruiloft in Angers. Een bekende van hen gaat daar trouwen. De andere gasten komen met de trein, zij met de fiets. Ze hebben hun nette kleren in de fietstassen zitten.
Ze raken niet uitgevraagd over mijn fietstocht. Een van hen wil weten hoeveel kilo ik totaal bij me heb. Ik weet het echt niet en zeg dat hij zelf maar even moet voelen. Het lukt hem nauwelijks de fiets op te tillen.
Ze bieden me nog een koffie aan en we kletsen gezellig verder.
Ze willen met me op de foto en vragen een oude man een foto te maken met een telefoon van een van de jongens. Volgens mij had die man dat nog nooit eerder gedaan. Hij hield eerst zijn vinger voor de lens. Na enige instructie lukte het, maar bleek hij enorm te bibberen. Misschien wel van de spanning. Daarna toch maar aan een ander man gevraagd een foto te maken, wat wel lukte.

Ik fiets verder langs de Loir, wat redelijk vlak is. Wel wind tegen.
In het routeboekje wordt weer een kerk met muurschilderingen beschreven. Ik fiets wat om en kom bij de kerk. Ik zie dat deze ook gesloten is. Als ik wat beter kijk zie ik dat er een elektronisch slot op de deur zit. Je moet op een knop drukken en gelijk de hendel naar beneden drukken. Het lukt, ik ben binnen, waar inderdaad mooie tekeningen op de muur zijn gemaakt.
Als ik naar buiten wil merk ik dat de deur op slot zit. Ik zie niet hoe hij open moet. Lichte paniek maakt zich van mij meester. Ik zie mij al de nacht doorbrengen in de kerk. Mijn fiets staat buiten. Misschien dat iemand op het idee komt dat er iemand in de kerk is.
Ik zoek verder en zie uiteindelijk een knop zitten waarmee de deur gelukkig weer open gaat.

Na 900 km fietsen ben ik in Vendôme. Ervoor krijg ik nog een bui met onweer. Ik kan gelukkig in een bushokje schuilen.
De Mairie in Vendôme heeft geen stempel en stuurt me naar de OdT. Daar vraag ik ook naar een kamer, want de weersverwachting is niet goed. Ze wijzen me een hotel. Ik twijfel en fiets toch verder. Toch weer even terug om te kijken bij het hotel. Blijkt het gesloten te zijn. Dan maar verder naar een camping. Ik rij een stuk verkeerd en kom toch weer goed uit. Moet wel een stukje. langs de N10. Het verkeer houdt rekening met me, maar ik ben blij dat ik er na een paar kilometer weer af kan.

Om een uur of vier ben ik in Ambloy. In de kerk is het erg donker, maar ik vind wel een stempel om zelf te stempelen. Ik schuil voor de regen in het grote voorportaal voor de kerk, net als de pelgrims in vroegere tijden.

Ik zoek de camping op, waar ik om vijf uur arriveer, net voordat er een bui losbarst.
Als het droog is zet ik gauw mijn tent op, waarna het weer gaat regenen. Ik kan schuilen in een partytent.

De camping is van een moeilijk te beschrijven treurigheid. Toch ga ik het proberen.
Bedenk dat het hoogseizoen is.
Op de camping (die toch nog twee sterren heeft) staan drie stacaravans, waarvan er een bezet is door een man, die zijn huwelijk ontvlucht is of uit huis is gezet. De andere twee zijn niet bezet. Verder staat er een caravan met een ouder echtpaar, en ik met mijn tentje. Er scharrelen twee kippen om mijn tent. De camping bezit een visvijver. Dat is een vijver waar je eerst vis in doet en ze er vervolgens weer uitvist. Er is niemand aan het vissen. Er ligt een waterfiets langs de kant, waar niemand op zit.
Er staat een partytent waar een paar mensen hun verdriet aan het verdrinken zijn.
Er is ook sanitair wat wel aan renovatie toe is. Voor de douche krijg ik de sleutel van het hangslot, waarmee deze is afgesloten. Het sanitair is gelijk in gebruik bij het het pizzarestaurant. Dit restaurant is best wel modern en valt uit de toon bij de rest.
Ik eet daar in de avond een pizza, bij muziek van remixen van jaren 80 muziek, waarbij video’s op een muur worden geprojecteerd.
Ik ben eerst alleen. Later komt er nog een gezin eten.